De geschiedenisboeken worden geschreven door de winnaars.
En het eerste slachtoffer van een oorlog is de waarheid. Beide ‘Tegeltjeswijsheden’ waren ooit bedoeld om mensen er op te attenderen dat twijfel gezond was, als je wilde weten hoe het écht zat, en zit. Niet als een instructie om je verzet op voorhand te staken, en je neer te leggen bij de status quo, bij de ‘Heilige Consensus’.
Ruwweg tot de vroege jaren negentig hadden nagenoeg alle verhalen die we elkaar vertelden een moralistische kern, en aan het eind won de ‘Good Guy’. Dat is een welbewuste generalisatie, want uiteraard zijn er her en der wel voorbeelden te vinden waarin die ‘wetmatigheid’ niet het richtsnoer van de auteur, of filmproducent was. En daarnaast geen gebrek aan voorbeelden van een moraal die later radicaal werd afgewezen, en nooit had mogen winnen, maar in die tijd bestond die twijfel niet, of amper. Slavernij, ‘apartheid’, en respect voor ‘rangen en standen’ zijn voorbeelden van normen en waarden die ‘in hun tijd’ praktisch gemeengoed waren, en dominant in de wereld van de relevante literatuur. Wel waren er verschillen tussen culturen, maar binnen één cultuur regeerde de ‘Heilige Consensus’, die redelijk stabiel van aard was.
Geschiedkundigen die moeten verklaren waarom een ‘Cultuur’ die dominant was niet geleidelijk verdween, maar vrij plotseling, als gevolg van een ‘omwenteling’, zoeken in de bekende verhalen naar sleutelmomenten, en aarzelen niet om bepaalde ‘Helden’ op te voeren in een ‘geromantiseerde’ versie, die in sommige gevallen weinig, of zelfs helemaal niets te maken heeft met de werkelijkheid.
Door de dominantie van ‘Hollywood’ wereldwijd, waarmee ik verwijs naar de totale ‘entertainment-industrie’, met haar vertakkingen in de media, waar ook het nieuws meer en meer een ‘Show’ werd, terwijl het ‘Westen’ in de ban was, of raakte, van immorele keuzes, en een obsessie met ‘fatale’ verhalen, waarin de ‘Good Guy’ roemloos ten onder gaat, of waarin de ‘Good Guy’ een monster blijkt, gleed het hele idee dat er zoiets was als ‘waarheid’, of ‘Goed’ en ‘Slecht’ van de plank. Jaren geleden schreef ik onder andere al vrij uitvoerig over de culturele nihilist Bret Easton Ellis, de auteur van de bestseller ‘Minder dan niks’ (‘Less than Zero’), over verveelde, over het paard getilde jongeren. Ook zijn verfilmde boek ‘American Psycho’ reflecteert dat beeld van een decadente samenleving zonder moraal. ‘No Country for Old Men’ van de gebroeders Coen, die een Oscar won, en ‘The Wolf of Wallstreet’ van Martin Scorsese, zijn voorbeelden van oprukkend nihilisme. En ‘House of Cards’ was de kroon op die zegenreeks in mijn optiek, maar je kunt vele voorbeelden noemen. Waar Clint Eastwood eerder schitterde in films als ‘Dirty Harry’, de uit de gratie geraakte agent die vecht voor herstel van een modicum aan fatsoen en respect voor de wet met middelen die inmiddels niet meer door de beugel konden, ‘Do You Feel Lucky Today, Punk?’, was hij in ’The Mule’ een drugskoerier. Voor mijzelf zijn boeken en films, alsmede muziek, zoals ik recent nog benadrukte, inspirerend zonder dat ik mij erdoor laat verleiden. Het is een andere wereld. Die echter oprukt en mijn en uw realiteit binnendringt. En op enig moment reageren mensen als in Sam Peckinpah’s klassieker uit 1971, ’Straw Dogs’. Niet langer bereid om als figurant te dienen in een samenleving die hen niets meer te bieden heeft.
Hier, op het Nederlandse deel van dit blog, en ook op het ‘In English’ gedeelte, heb ik laten zien hoe de ‘Realisten’, Mearsheimer, Sachs, Kennan, maar ook Poetin en Lavrov, en Xi in China, volkomen tevergeefs waarschuwden voor een globale ontsporing als gevolg van beleid dat vanaf Clinton de norm werd in de Verenigde Staten, gebaseerd op het idee dat ‘We’re an Empire Now’, en dat die ‘Realisten’ op konden tiefen met hun ‘geneuzel’. Wie de macht (het geld) heeft, schrijft de geschiedenis. Maar dat is niet wat die ‘Tegeltjes’ zeggen. Dat is meer ‘Orwell’. Wie de macht heeft kan het straatje dat men ging schoonschrobben, maar niet de toekomst naar zijn of haar hand zetten. Wel verklaart die oprukkende gedachte waarom die ‘Realisten’ geen poot meer aan de grond kregen in ‘Washington’. Terwijl die ‘Realisten’ voldoende betrouwbaar de ontwikkelingen in de toekomst konden voorspellen, uitgaande van de keuzes die hun immorele superieuren maakten, in een wereld waarin meer rationele leiders nog niet zijn weggevaagd.
Mijn stelling is dat dit niet exclusief opgaat voor ontwikkelingen in de wereld die gepaard gaan met cynisch machtsmisbruik en geweld op jacht naar NAVO-expansie, maar dat ook daar waar de ‘Consensus Wetenschap’ de ‘Exacte Wetenschap’ overvleugelde in ons deel van de wereld, het niet valt vol te houden. Liegen, bedriegen, bedreigen, knevelen, ’nudgen’ reikt een heel eind, zolang de mensen maar te eten hebben, een fatsoenlijk en betaalbaar dak boven hun hoofd, ze kunnen zorgen voor hun kinderen, en die kinderen niet met een enkele reis naar het front worden gestuurd, waar ze moeten vechten voor ‘Slechte’ mensen. Dat ‘Slecht’ is daarbij geen universeel, in steen gehouwen verzameling morele regels, maar het ‘volk’ moet overtuigd zijn van de ‘Goede Bedoelingen’ van degenen die de leiding hebben, in die zin dat hun toekomst vredig en welvarend zal zijn, en niet ‘Gotham’. Niet ‘Minder dan Niks’. En dat hun zuur verdiende centen niet worden opgebrand door pokeraars die in hun ‘House of Cards’ de messen slijpen.
Op het ‘In English’ deel van dit blog schreef ik gisteravond dat het mij niet zal verbazen als het volk van Oekraïne zich van ons afkeert, en zich op revolutionaire wijze ontdoet van Zelensky en zijn entourage, die als slaaf van de NAVO zijn land reduceert tot een lanceerplek voor raketten gericht op Rusland, zonder enig perspectief voor het resterende gedeelte van de bevolking. Ik erken direct dat het onmogelijk is om dat soort omslagpunten in de geschiedenis heel precies te voorspellen, noch wie dan degenen zouden moeten zijn die daarin ‘dragend’ zijn, en die na een succesvolle revolutie in de geschiedenisboeken verschijnen als ‘Held’. In mijn pogingen om ons te behoeden voor die stommiteit om Oekraïne te rekruteren als een ‘proxy’, om via een oorlog van onze ‘proxy’ met Rusland, en ‘Sanctions from Hell’, te bereiken dat er een ‘regime change’ plaats zou vinden in Rusland, heb ik veel werk gemaakt van het aanwijzen van de ‘NeoNazi’s’ in Oekraïne als een ‘liability’, waar de beleidsmakers in ons deel van de wereld, binnen ‘NATO-verband’, ze evident als een ‘asset’ zagen, en zien. Niet anders dan Al Qaida in Afghanistan, waarvan Zbigniew Brzeziński de belangrijkste architect was. Hoewel men hem op ‘Wiki’ indeelt bij de ‘Realisten’, zien de ‘Realisten’ hem door zijn fanatieke haat jegens de Russen en het communisme als de grondlegger van de stroming die sinds de val van de Sovjet Unie het ‘Realisme’ naar de achtergrond verdreef, doorgaans aangeduid als de ‘Neocons’, al wemelt het van de termen die gebruikt worden voor die verzameling warhoofden die je in het gunstigste geval kunt groeperen onder de noemer ‘utilitarisme’. Maar dan moet je wel zo kortzichtig zijn dat je niet begrijpt dat de ‘winst’ die hij wist binnen te slepen, door het Moslimfundamentalisme te bewapenen, niet veel meer is dan een orgastische geluksbeleving. Dat staat haaks op wat ‘Realisten’ drijft als ze onze wereld analyseren.
Korte termijn, onmiddellijke bevrediging, binnen een beperkt ‘frame’, als concurrent van ‘Win-Win’ is de triomf van de stupiditeit. En stupide mensen komen er in de geschiedenisboeken bekaaid vanaf. Mijn angst op dit moment is dat die groep nucleair bewapende zeloten zo volkomen gestoord is, dat ze op zoek zijn naar een toekomst zonder geschiedenisboeken, stijf van de ‘Viagra’ en de geestdodende middelen, al dan niet op doktersrecept verkregen, strompelend van orgasme naar orgasme, terwijl hun brein het gewoon opgeeft.