Jammerjoh

Een manager is de zetbaas van de directie.

Hij of zij kan een 'betrokken' zetbaas zijn, of in het geheel niet. Hoe groter de spanning tussen wat de directie wil, en wat de werknemers, en de klanten, verwachten, hoe spannender het wordt. 'Been there, done that, got the T-shirt'. Welke koers de manager uiteindelijk vaart, is afhankelijk van zijn of haar eigen capaciteit om te begrijpen waar de keuzes van de directie toe zullen leiden, de eigen ambities, en persoonlijke inhibities, het fatsoen van de man of vrouw. 

Een manager die het exact zo ziet als de directie, en daarbij over goede communicatieve vaardigheden en mensenkennis beschikt, is 'goud' waard voor de directie, zolang de spanningen tussen wat de directie wil, en wat de 'werkvloer' verwacht, niet onoverbrugbaar zijn. Hij of zij wordt een 'liability' als de spanningen toenemen, in het bijzonder als hij of zij 'vergeet' de directie te informeren over onvrede op de 'werkvloer', waardoor de directie denkt dat ze lekker bezig zijn. En als de vlam dan in de pan slaat, is het hommeles, en krijg je die 'geest' niet snel terug in de fles. 

Een manager die zich met hand en tand verzet tegen wat de directie wil, omdat hij of zij voorziet dat de werknemers en de klanten de dupe zullen worden, is voor de directie een blok aan het been. Maar die manager wegpesten, of ontslaan, en vervangen door een ander, betekent nog niet dat de problemen dan zijn opgelost. Sterker nog, de kans is dan groot dat de vlam definitief in de pan slaat, en er met de werknemers die onder die manager vallen geen land meer te bezeilen is. Voorzover het gaat om één, of een paar bedrijfsonderdelen, zal de directie in eerste instantie kiezen voor het mobiliseren van de andere managers die op de medemenselijke manager in moeten praten. Als dat niet lukt, en die manager met dat 'grote hart' voet bij stuk houdt, en zich ook niet uit laat kopen, worden de 'smeercampagnes' opgetuigd om de band die de manager met zijn of haar werknemers heeft te breken. 

Voorheen was de EU een 'coöperatief' van autonome, soevereine landen, maar op gluiperige manier werd er een directie boven geplaatst. Aangestelde types die, zonder oog te hebben voor wat er op de 'werkvloer' leeft begonnen de lakens uit te delen, waarbij het gros van de gekozen leiders van landen 'Eurotekens' in de ogen kregen, omdat zich een pad openbaarde naar de 'absolute top' waarbij ze niet langer iets te maken zouden hebben met die veeleisende werknemers. Ze vormden een kongsi die zich gretig leende voor het onder druk zetten van de collega's die pal stonden voor de mensen op de 'werkvloer' van hun afdeling. 

De aangestelde directie stippelde een koers uit die de weerbarstige managers, die tot voor kort nog autonoom en verkozen leiders van hun eigen soevereine land waren, allerminst beviel. Zoals je vaker ziet bij multinationale bedrijven zocht de directie niet naar groeipotentieel 'in huis', maar ontwikkelde het de ambitie om te groeien door meer landen te absorberen. De directie gebruikte daarvoor de goede reputatie van het 'merk' dat door het coöperatief in de markt was gezet. Een coöperatie dat in die vorm niet langer bestond. 

Die obsessie met expansie beheerste het hele bedrijf, waarbij sommige bedrijfsonderdelen gretig inhaakten, in het bijzonder als hun managers Eurotekens in de ogen hadden, en al 'kind aan huis' waren in 'Davos' en 'Brussel', waar de directie haar burelen heeft, maar die 'Coalition of the Willing' loopt nu tegen een muur. De vrees bij mij is dat het bedrijf met deze directie gedoemd is. Te groot, en onbestuurbaar in deze vorm, waarbij de directie grossiert in verkeerde prioriteiten, die geld *kosten* en niks opleveren. Meer in het bijzonder de initiatieven die men ontplooit om landen waar men het oog op heeft laten vallen als mogelijke 'aanwinst' die bakken met geld kosten. Geld dat er niet meer is. En jatten uit tegoeden van landen die hun geld, destijds nodig voor de inmiddels stilgelegde handel, op de banken hadden gezet waar de directie het beheer over heeft, is niet zonder risico.

Indien het uiteindelijk lukt om die overnamekandidaat op de knieën te dwingen, waarna de directie het daar voor het zeggen krijgt, en de door haar aangestelde managers als opdracht meekrijgen om het werkvolk koest te houden, zal er geen haan meer naar kraaien. Maar als dat niet lukt, en al helemaal als al die gelden die reeds zijn geïnvesteerd in die pogingen om dat land in te lijven totaal niet renderen, dan is dat het eind van de lijn voor het hele bedrijf. 

De defacto overname van Oekraïne, nog niet geformaliseerd door de weerstand die er geboden wordt door managers in landen als Hongarije, Slowakije en nu ook Tsjechië, waarbij andere landen, zoals Polen, wel hun bedenkingen hebben, maar doen alsof ze de directie van harte steunen, omdat Polen wel oren heeft naar het binnenharken van Belarus en Rusland, nadat het is opgeknipt in wingewesten, maar waarbij zij Oekraïne toch primair zien als nuttige pion, zoals het in het oorspronkelijke plan 'Overextend Russia' ook bedoeld was, en niet als een aanwinst. En zo denken meer managers erover, ook al spreken ze dat niet hardop uit. Ze beperken zich tot 'likken' naar boven, en 'trappen' naar onderen, en opzij, naar de concurrerende managers, waarbij ze in eigen land koorddansen om de steun van de 'werkvloer' niet te verliezen. 

De gretigste managers, Macron in Frankrijk, en Merz in Duitsland, naast Starmer in het VK, sinds de 'Brexit' van Boris 'Brexit' Johnson een 'wormvormig aanhangsel' met een veel te grote muil, zijn de steun en toeverlaat van de directie, maar op de 'werkvloer' is men er wel klaar mee. 

Het ligt niet aan ons, de Europeanen. Zeker, we zijn met een natte vinger te lijmen en denken niet na over de koers die de directie uitstippelt, zolang we maar keurig op tijd betaald krijgen, en de overlast die bemoeizuchtige managers veroorzaken nog enigszins te behappen valt. Maar de scheuren worden zichtbaar, ook al zien velen het verband nog niet met wat de directie aan het doen is. Ze laten zich zand in de ogen strooien. Het is economische tegenwind, en dat heb je zo nu en dan. Even een paar jaar de 'broekriem' aanhalen, en dan is de groei er weer. 

Welke groei? 

HIER nog een keer de uitleg over hoe dat nou zit met de rol van geld in de economie. Het is een snel gesproken uitleg in het Engels, met verschillende 'technische' termen, maar het komt er op neer dat 'staatsschuld' als zodanig nooit het probleem is voor een land, zolang de 'staat' zelf het geld drukt. Uiteindelijk kan de 'staat' de schuld 'opkopen' door meer geld te drukken. In de EU is dat een complex verhaal. Er zijn binnen de EU landen die niet op de Euro zijn overgeschakeld, die dus nog steeds hun eigen geld drukken, maar ook de landen die wél zijn overgeschakeld op de Euro geven nog wel zelf 'obligaties' uit waarmee ze de tekorten op de begroting dekken, en bestaande schulden 'doorschuiven' naar de toekomst. Zoals u vermoedelijk weet beoordelen drie Amerikaanse bureaus de 'kwaliteit' van schuldpapier. Dat zijn Standard and Poor, Moody en Fitch. Er zijn andere bureaus, maar die hebben lang niet zoveel invloed op de geldmarkt. 

De recente 'afwaardering' van Frans schuldpapier, in verband met de opeenvolgende problemen om de begroting rond te krijgen, betekent dat kopers die 'obligaties' gaan mijden. En dat heeft in dat geval consequenties voor de Euro, waar linksom of rechtsom de Eurolanden 'hangen' als Frankrijk gered moet worden. Maar wie zijn, normaal gesproken, die kopers? Dat zijn overwegend commerciële banken, die staatsobligaties gebruiken als geld in het geldverkeer tussen banken onderling, en pensioenfondsen, die bij wet verplicht zijn om een groot deel van hun beleggingen vast te zetten in staatsobligaties, naast vermogende particulieren. De rente op die 'obligaties' belandt dus daar, en de schuld bij de belastingbetaler. Indien een overheid besluit die schuld te verminderen, of daartoe wordt gedwongen door 'Brussel' of het 'IMF', in ruil voor een lening om het land te redden, zijn zij het die het voelen in de portemonnee. Niet de 'eigenaren' van die schuld die het geld uitleenden, die het onderpand als 'asset' op de balans hebben staan. 

Omdat de sancties tegen uiteenlopende landen tot gevolg hebben dat bij ons in Europa de kosten stijgen, omdat we uitgerekend die landen (volkeren) straffen opleggen die ons betaalbare energie en 'spullen' verkochten, leidt dat al tot forse budgettaire problemen. In het bijzonder waar burgers in landen niet sparen voor de 'oude dag', maar ze een 'omslagsysteem' hebben, waarbij de werkenden betalen voor de gepensioneerden, zoals in Frankrijk, en bij ons de AOW. Als de directie van de EU dan ook nog akkoord gaat met spectaculaire hoeveelheden geld die weggesluisd worden naar dingen die 'BOEM!' zeggen, dus weggegooid geld, en de kosten van de oorlog met Rusland overneemt van Oekraïne, inclusief het gaande houden van het land zelf, waarvoor ook vele tientallen miljarden per jaar nodig zijn, geld wat moet worden opgehoest door de belastingbetalers in de EU-landen, dan ziet u al wel dat de 'groei' niet ten goede gaat komen aan het personeel. En dan heb ik het nog maar niet over de afspraken die de directie gemaakt heeft om Trump in de VS te helpen zijn land weer 'Groot' te maken, via het betalen van extra hoge tarieven, en verplichtingen om in de VS wapens, olie en gas te kopen. 

Zoals in die video uitgelegd, is het een misvatting dat commerciële banken geld binnenharken, wat ze vervolgens doorgeven aan particulieren, bedrijven en overheden die geld willen lenen. Zij creëren dat geld dat ze uitlenen boekhoudkundig. Die schuld wordt omgezet in 'assets', uw huis, uw lease-auto, uw 'zonnepanelen-op-afbetaling', windmolenparken, en dat zien we terug als 'groei' van het GDP, waar men slechts kijkt naar de 'assets', en de schuld die er tegenover staat vergeet. Keen zegt terecht dat dit in feite crimineel is. U voelt 'm misschien al aankomen, maar als de particuliere schulden of de obligatiemarkt een griepje oplopen, wordt dat een levensbedreigende ziekte voor de banken. De directie van de EU twijfelt nu over de oplossing voor haar eigen levensgrote budgetproblemen als gevolg van het totaal uit de hand gelopen 'Project Oekraïne'. De belastingbetaler de duimschroeven aandraaien, sociale voorzieningen op ijs zetten, en de gezondheidszorg slopen? Of geld jatten van de Russen, en Chinese bedrijven nationaliseren om een implosie te voorkomen? Dat laatste komt neer op het definitief de deur dichtsmijten richting de leveranciers van betaalbare energie, kunstmest, landbouwproducten, uranium, koper en andere elementaire grondstoffen en spullen waar we aan gewend zijn geraakt, waaronder veel elektronica en zonnepanelen, plus alles wat daarbij komt kijken. 

'Het kan wel!', maar hoe houd je de 'werkvloer' tevreden als de verwachte uitkomst van die oorlogshandelingen uitblijft? Of, nog dramatischer, als die implosie van de Russische en de Chinese economie luchtfietserij blijkt, omdat onze economische modellen niet deugen, en die 'surplus-landen' juist *groeien*? Middels censuur en fictie. En het 'opruimen' van managers die er voor hun mensen zijn. Als het dan tenslotte definitief misgaat, roept iedere manager in koor: 'Daarvoor moet je niet bij mij zijn!'

Even kort, want ik heb een intensief programma vandaag.

Pokrovsk is in Russische handen, en het ernaast gelegen Myrnograd is omsingeld. Pogingen om de ingesloten troepen te ontzetten zijn, volgens ‘vriend en vijand’, tot nog toe mislukt. Met flinke verliezen aan de kant van de NAVO (Oekraïne). Het ‘complete plaatje’ krijgen we niet, maar ik ga er vanuit dat de NAVO (Oekraïne) hier nog veel zwaardere verliezen gaat lijden voor het klaar is, omdat Zelensky en zijn team van geen wijken willen weten. Daarin volledig gesteund door de Europese tak van de NAVO, voorzover die prominent zichtbaar is als de ‘Coalition of the Willing’. 

In de VS waait de wind uit een iets andere hoek. Daar besteden de media er wél aandacht aan, en roepen ze Zelensky op om de levens van de omcirkelde troepen te sparen door hen de vrije keuze te laten om zich over te geven. In zekere zin is dat de reflectie van het denken van Trump en zijn minder bloeddorstige ‘omgeving’, waarbij het bezoek van Orbán, die in Washington was om met Trump te spreken over een ontheffing van de sancties tegen Russische oliebedrijven, die hij volgens eigen zeggen ook heeft weten te bemachtigen, werd afgesloten met een ‘press-briefing’ waarin Orbán Trump in het zonnetje zette als de enige invloedrijke leider aan ‘onze’ kant die op zoek is naar de uitgang.

Het is allemaal belangwekkend nieuws, al leert de ervaring dat je niet van Trump op aan kunt, en als Rutte morgen opduikt in Washington om hem weer in het gareel te slijmen, is er altijd de mogelijkheid dat het er overmorgen weer anders uitziet. Afgezien van die doden dan. In ‘Brussel’ realiseren ze zich steeds meer dat ze nu volgas moeten geven om de ‘Orwelliaanse’ leefgemeenschap die hen inspireert handen en voeten te geven. Op 12 november presenteert Ursula haar ‘Centre for Democratic Resilience’, het ‘Ministry of Truth’. Vooralsnog vermomd als een onschuldig lam, maar zelfs de Guardian windt er geen doekjes om. Het is een ‘wolf in schaapskleren’. Dat u al langer ‘blind’ bent indien u bent aangewezen op de ‘gevestigde media’ in ons eigen land, verraadt dat bij ons in Nederland dat schaap al geslacht is. 

Het gaat niet alléén over wat ‘onze jongens’ in Oekraïne meemaken aan het eind van hun leven in dienst van ‘Big Brother’. Maar ook op tal van andere gebieden wordt u zand in de ogen gestrooid. Zo gaat een ‘rapport’ van Deloitte ‘viraal’, waarin de ‘onderzoeker’ stelt dat de landbouw meer kost, dan het oplevert. Wat het oplevert, is voedsel. Ik zou u niet aanraden om over te schakelen op rapporten van Deloitte als alternatief. Het patroon is steeds hetzelfde. Middels ‘regelgeving’ worden kunstmatig de wérkelijke, en de imaginaire kosten flink opgedreven, waarna u wordt verteld dat eten, drinken, wonen, werken om te produceren, verwarming en transport ‘helaas’ te duur zijn, en daarom exclusief dienen te worden. Alleen beschikbaar voor de ‘elite’ met tonnen aan van de belasting vrijgestelde inkomens, en 'faciliteiten', opgehoest door de belastingbetaler, waar die 'elite' nou eenmaal ‘representatief’ moet zijn. Fictieve kosten en daadwerkelijke belemmeringen voortvloeiend uit ‘modellen’, of ‘drones’, of kostenverhogende maatregelen ‘voor uw eigen bestwil’, waar u misschien in eerste instantie kritisch over bent, maar zoals ze u zullen laten zien: ‘Het kan wél!’. Laat de directeur van de NS, die bij de spoorwegen niet nodig is, maar daar een lucratieve ‘baan’ kreeg na het slopen van het pensioenstelsel, maar knutselen. 

We naderen een omslagpunt.

In de literatuur ook wel een ‘paradigma verandering’ genoemd. Geen geleidelijke, behoedzame verschuiving. Geen evolutie, maar een revolutie. Bijna van de ene dag op de andere is er geen behoefte meer aan mensen met zekere inzichten, vaardigheden en kwaliteiten, omdat iedereen een kans moet krijgen die in het bestaande systeem is buitengesloten wegens tekortschietende kwaliteiten. In deze bijdrage gaat het over mensen met een functionerend brein, en wat moet je dan met die mensen? Let wel, ik heb het niet over ‘IQ’, of ‘Hoog Opgeleid’! Dat we daar geen misverstand over krijgen. Ik heb het over mensen die in de samenleving waar zij deel van uitmaken dingen zien gebeuren waarvan je op je klompen kunt aanvoelen dat het niet kan. Maar die overstemd worden door autoriteiten die uitbundig roepen: ‘Het kan wél!’

Nou realiseer ik mij dat ‘op je klompen aanvoelen’ verraadt dat betrokkene geen gedetailleerde kennis heeft van wat ‘men’ wil realiseren. Sterker nog, betrokkene is veelal geen ‘expert’. Hooguit ‘ervaringsdeskundige’. Heel wel mogelijk dat hij of zij oog heeft voor zekere problemen die er zijn met de traditionele manier van bouwen, bijvoorbeeld, maar bij het aanschouwen van een woontoren van vijftig verdiepingen, geheel gebouwd van *hout*, op zijn of haar voorhoofd wijst. In het bijzonder waar dat pronkstuk wordt verkocht als ‘duurzaam’, compleet met de aankondiging dat alleen mensen met een baan die drijft op belastinggeld erin mogen wonen, gelet op de ‘voorrangsregeling’ die men in Rotterdam heeft. 

Laat mij onderstrepen dat ik hout een schitterend materiaal vind, en ik mij consequent vol overgave in de strijd werp als mijn vrouw zegt dat plastic kozijnen, of een hek van plastic, te prefereren is vanwege het onderhoud. En koppig maak ik een nieuw hek van hout, met ‘keurmerk’, en geïmpregneerd met gif dat houtrot tegen moet gaan, om het, conform de adviezen, na één of twee jaar te schilderen. Tussentijds inspecteer ik het hek regelmatig, en repareer ik delen die tóch zijn gaan rotten. Maar om de, ruwweg vijf jaar, mag ik weer een geheel nieuw hek maken. Exotisch hardhout heeft een veel langere levensduur, maar het is duur, en het is niet altijd gezegd dat een ‘keurmerk’ ook betekent dat het *niet* uit de Amazone komt. Daarbij moet het per schip worden aangevoerd, en waar blijf je dan met je ‘Goed voor het Klimaat’? Bij ons in de buurt hebben ze bij nieuwbouw ook voor een deel hout toegepast. Zag er fraai uit, maar na een jaar of wat was het verrot, en je wilt niet weten wat het de bewoners vervolgens heeft gekost om alles weer in een conditie te brengen waardoor het in elk geval *veilig* was. Daar was het overduidelijk geen exotisch hardhout, of duurdere houtsoort die je voor ramen en kozijnen gebruikt, en dan ook schildert. 

Een geval van kortsluiting in de oplader van een elektrische fiets in die prachtige houten woontoren, of in de verplichte elektrische kooktoestellen en warmtewisselaars, of een elektrische auto die aan de laadpaal voor de deur van die woontoren staat die spontaan in brand vliegt, en de ‘Grenfell Tower’ is er niks bij vergeleken. Ik begrijp dat ze voor deze Rotterdamse woontoren een bos in Duitsland hebben gekapt. En waar moeten die arme wolven dan naartoe? Net als met Jetten’s ‘biomassa-centrale’ bij Diemen blijkt ‘duurzaam’ steeds vooral volksverlakkerij. Bomen zetten CO2 om in zuurstof, totdat je ze kapt, en op de vrachtwagens laadt die van Duitsland naar Nederland dieselen, of in het geval van die ‘biomassa’ in een boot laadt en naar Nederland brengt, waarna die boot leeg terugkeert voor de volgende lading houtpulp. Het heet ‘duurzaam’ omdat de gekapte bossen worden vervangen door ‘nieuwe aanplant’. Voor die ‘biomassa’ onzin is al uitgerekend dat het per saldo *slechter* is voor het klimaat dan de moderne kolencentrale die Jetten liet sluiten. En als alles nog eens goed is doorgerekend, dan geef ik u op een briefje dat die houten woontoren in dat opzicht ook ‘de achterdeur uit’ is.

Elk materiaal heeft voor- en nadelen. En in landen waar ze meer bossen hebben dan elanden valt er zeker iets te zeggen voor houtbouw, en wat is er nou romantischer dan een blokhut aan het water ergens in een afgelegen gebied in Canada, Zweden of Finland? Groot open haard vuur…. O, shit! Wat zeg ik nu? Neem mij niet kwalijk. Is er al een loket voor het aanvragen van een uitkering voor mensen met een functionerend brein? Een uitkoopregeling voor mensen die strijden tegen ‘Dumbing Down the Planet’?

De partijen die staan te popelen om ons land bij de kladden te pakken, en te laten zien dat het wél kan, grossieren in ‘uitkoopregelingen’ om kapot te maken wat hen niet bevalt. Maar zoals de vlag er nu bijhangt zie ik niet meteen hoe al die ‘regelingen’ en subsidies betaald moeten worden, nu we leeglopen op die oorlog in Oekraïne. Wat los staat van de vraag hoe datgene wat ervoor in de plaats gaat komen ooit zou kunnen gaan renderen? Maar op dat punt geef ik onmiddellijk toe dat het niet eenvoudig is om je een beeld te vormen van wat er in de toekomst allemaal mogelijk zal zijn, door de spectaculaire verschuivingen die samenhangen met ‘AI’. Ik zag dat er inmiddels ook een ‘leerboeken-uitgever’ is die ‘op maat gemaakte’ leerboeken uitgeeft, samengesteld door de leerkracht. Ben je straks ‘Hoger Opgeleid’, maar kun je niet eens meer communiceren met andere ‘Hoger Opgeleiden’ die andere leerkrachten hadden, met geheel andere inzichten en prioriteiten. Dan wil je niet dat iemand die geen ‘expert’ is je de oren wast met ‘common sense’. Dus die mensen moet je uitkopen, anders komt er gelazer van. 

Op het ‘In English’ gedeelte van dit blog publiceerde ik gisteren een bijdrage waarin ik stilstond bij het fenomeen ‘Full Spectrum War’, de NAVO-strategie die reeds is geïmplementeerd, die tot doel heeft om te voorkomen dat Rusland en China nóg verder uitlopen op ons. HIER en HIER vindt u de ‘technische’ beschrijving van de ‘Forever War’, compleet met bronnen in de links, waarbij elk aspect van ons bestaan ‘weaponized’ wordt. Het ‘kinetische’ gedeelte, waar de kogels en granaten je om de oren vliegen, vormt maar een klein onderdeel van het totale pakket waar de NAVO zich mee bezig gaat houden. En ik zou zeggen dat ze al een flink eind op weg zijn, zonder dat wij er erg in hadden, ook al was het allemaal niet geheim. Maar het ’Nieuws’ gaat over de volle maan, een vliegtuigongeluk van gisteren, een orkaan die huisgehouden heeft op de Filipijnen, net als alle voorgaande jaren, en dat er wellicht, misschien nieuwe medicijnen in het ‘basispakket’ komen tegen vetzucht. En een houten woontoren in Rotterdam dus. ’Too Dumb to Breath’ is in de mediawereld de standaard. En ik zeg dus niet dat het niet kán, maar er zitten consequenties aan. 

U stemt voor verbeteringen binnen de parochie, maar de kerk gaat er vandoor met de kas en de bijbehorende macht.

Dat is, in één zin, de essentie van het fascistische bestuurlijke model. U heeft ‘inspraak’, maar daarna is het aan de leiders om de keuzes te maken. In mijn jonge jaren las ik veel over bestuurlijke modellen, en discussieerde ik met leeftijdgenoten en mensen die ouder waren, en praktijkervaring hadden, over welk model nou het beste was. Dat was in een tijd waarin mensen ‘inspraak’ eisten. Na mij ingelezen te hebben plaatste ik daar kanttekeningen bij, alhoewel ik tijdens mijn arbeidzame leven actief was in de vakbond, de ondernemingsraad en het (lagere) management van de onderneming waar ik mijn dagelijks brood verdiende. Maar in al die functies, die  ik 'erbij’ deed, hoofdzakelijk in mijn eigen (vrije) tijd, en niet ‘op kosten van de baas’, of tegen een ‘vergoeding’, stond bij mij steeds het belang van de *onderneming* voorop. 

De gedachte daarachter was dat een gezonde onderneming alle ‘bootjes’ liet drijven, analoog aan de gedachte waar Adam Smith eer mee inlegde, waar hij zijn licht liet schijnen over de ‘Wealth of Nations’. Met als conclusie dat een ‘Vrije Markt’ met een kleine overheid, die een bescheiden mandaat had, uiteindelijk succesvoller was dan de autoritaire, feodale bestuursvormen die destijds nog de standaard waren. Zijn inspiratie, zoals hier al veelvuldig meegegeven, was de bijna onzichtbare overheid in de ‘Lage Landen’, met een onmogelijk rijke super-onderneming, de VOC. En hoe die VOC via de uitgifte van ‘aandelen’ op de eerste ‘beurs’ in de wereld, in Amsterdam, zorgde voor focus en discipline bij de bestuurlijk verantwoordelijken binnen de VOC. Een concept dat later werd overgenomen door de ‘Founding Fathers’ in de Verenigde Staten, die kozen voor een ‘Republiek’ met een ‘Grondwet’ die de macht van de overheid beperkte, en veel ruimte schiep voor het privé-initiatief. Dus *geen* ‘Democratie’. Verkiezingen dienden om bestuurders te selecteren die een zeer bescheiden mandaat hadden. Dat was een weloverwogen keuze. 

Op dit blog heb ik mij ingespannen om inzichtelijk te maken dat het ‘kapitalisme’ in zijn oorspronkelijke vorm geen vanzelfsprekende vijand was van iets wat je zou kunnen aanduiden met ‘Welvaartsstaat’. Integendeel! Wat Smith voor ogen stond was welvaartsgroei voor het *hele* land, waar uiteindelijk iedere burger van zou profiteren. Tevens heb ik mijn best gedaan om te laten zien wat de bedreigingen waren, waarbij ik veel tekst publiceerde over ‘Roof-Kapitalisme’, die het gevolg was van de introductie van ‘Fiat-Geld’, en hoe ‘Schuld’ de rijken rijker maakt, en de armen armer, *binnen* dat systeem, dat in Smith’s tijd in die vorm nog niet bestond. Voor de VOC gold ook dat op het moment dat de bestuurlijk verantwoordelijken zich meer begonnen te bekommeren om ‘Geld Verdienen’ als ‘bank’, en de bijbehorende lucratieve financiering van oorlogen, het niet meer zo goed ging met de ‘BV Nederland’. 

Zolang het bestuurlijke systeem compact is, werkt medezeggenschap van de burgers via verkiezingen naar behoren. In de complexe wereld van de ‘Vrije Markt’ concurreren autoritair gestructureerde ondernemingen met elkaar, eigendom van de ondernemer, die binnen Smith’s denkraam het verdiende geld weer investeert in kansrijke ondernemingen, voor *eigen* risico, of in de bestaande onderneming als er nog mooie mogelijkheden zijn om uit te breiden met het bestaande product. Daar heeft ‘inspraak’, laat staan ‘medezeggenschap’, geen pas. Als loyale werknemer mag je een passende beloning verwachten, en in principe ook ongevraagd advies uitbrengen aan de ondernemer indien je bedreigingen ziet voor het verdienmodel, of mooie kansen voor het bedrijf om de winst te vergroten. Voorzover je daar goed in blijkt te zijn, zal het leiden tot een hogere beloning, en meer verantwoordelijkheid, omdat de ondernemer jou niet kwijt wil. Dat geldt niet voor werknemers die er op uit zijn de ondernemer te ‘plukken’ ten bate van hun eigen consumptie. Vakbonden, én overheden met een te *groot* mandaat, zijn dan geen vrienden van de ondernemer. 

Waar de ondernemer wegdrijft van ondernemen, en zich ontpopt als een ‘Roofdier’, een ‘Speculant’, een ‘Bankier’, een ‘Politicus’ met ambities die het ‘vestigingsklimaat’ schade berokkenen, waarbij het geld wegvloeit naar uiteenlopende besteding buiten de ‘Nation’, heeft de ‘Nation’ een probleem. Daar is het gewettigd indien burgers, als regel via de overheid, de ondernemer tot de orde roepen. In landen als Rusland en China zagen we dat ook gebeuren, terwijl wij in het Westen uit een ander vaatje tapten. Voor ons was ‘Globalisme’ het ‘Ei van Columbus’. Zij het werk, wij de revenuen. Klassieke ondernemingen namen de benen, of groeiden door als ‘specialisten’ die producten maakten voor de ‘rijken’, met ‘toeleveranciers’ in de ‘Lage Lonen Landen’, terwijl wij ons in het Westen toelegden op het vinden van manieren om de productieve landen te belasten. Het bracht ons tot hier. En hoe nu verder?

U heeft vorige week gestemd voor plannen om de parochie leefbaar te houden, of zelfs nóg mooier te maken. Maar het geld daarvoor wordt niet in Nederland verdiend, maar in de landen met de grondstoffen en de productiecapaciteit. Zekere zwaar gesubsidieerde sectoren produceren nog wel spullen die we kunnen exporteren, maar waar halen we het geld voor die subsidies vandaan? Die taak is uitbesteed aan bestuurlijke lagen boven het landsbestuur, gezeteld in ‘Brussel’, en de kiezers in ons land moeten we verdelen in twee groepen. Zij die het volste vertrouwen hebben in de ‘bedrijfsleiding’, geen ondernemers, maar managers, en vrede hebben met de ‘inspraak’ via machteloze, kostbare organisaties. En zij die liever zouden zien dat Nederland weer een soeverein land zou worden, bestuurlijk geleid door een kleine, efficiënte overheid met een bescheiden mandaat. In *bestuurlijke* zin komt het neer op een keuze tussen fascisme, en een ‘constitutionele republiek’ met een ‘Vrije Markt’. En bespaar mij de verhalen over waar fascisme volgens u voor staat, en dat het nooit fascisme kan zijn als er geen ‘Jodenhaat’ is. Of dat een land met een leider die populair is typisch fascistisch is. Dan heeft u er domweg geen kaas van gegeten. En bent u een ‘Sitting Duck’. 

Mensen kiezen voor een fascistisch bestuurlijk model op grond van tal van rationele overwegingen, waaronder de observatie dat het binnen bedrijven naar behoren werkt in veel toonaangevende gevallen, of ‘gevoelsmatig’. Gevoelsmatige overwegingen zijn eigenlijk geen overwegingen, maar ‘ingevingen’. Sympathie voor een persoon, hoe dan ook gestructureerd. Angst voor de toekomst. Angst voor de ‘vijand’. Of simpel de angst voor het verlies van een ‘gepamperd’, gesubsidieerd leven, alles betaald met belastinggeld, en een ‘sterke man’ of ‘sterke vrouw’ die belooft dat het allemaal goed gaat komen, indien u hem of haar uw vertrouwen geeft. Compleet met ‘doorgerekende’ plannen, die echter gebaseerd zijn op modellen van economen die met hun rug in de rijrichting zitten. Waarmee ik niet uniek doel op mensen die zich op sleeptouw laten nemen door fantasten die opzichtig pleiten voor ‘Méér Europa’, terwijl volksmenners die klaar zijn met ‘Brussel’ geen fascisten-in-hart-en-nieren kunnen zijn. Ook daar geldt, dat als de boodschap is: ‘Geef mij uw stem, en ik los dat voor u op!’, het *bestuurlijk* alleen maar een ‘ander smaakje’ is. Zou ‘Brussel’ de grenzen sluiten voor ‘nieuwkomers’ met een ‘Moslim-achtergrond’, dan trok de PVV vacuüm. Haat voor Joden, Moslims, Russen, Chinezen of ‘Witneuzen’, mannen of vrouwen, of noem het allemaal maar op, bestaat binnen de bevolking ongeacht het bestuurlijke systeem. Maar binnen een ‘constitutionele republiek’ kan het zich niet bedienen van de staatsmacht, voorzover die constitutie het mandaat van de overheid op dat vlak aan banden legt. 

‘Democratie’ binnen de EU/NAVO verwijst naar de ruimte die burgers wordt geboden de feitelijke machthebbers in ‘Brussel’ te ‘petitioneren’. Wat voorheen soevereine landen waren, die samenwerkten ‘voor eigen rekening’ in een ‘Douane Unie’, elk met een eigen ‘smoel’ (cultuur) en ‘bankrekening’, zijn het nu ‘provincies’. De autonomie van die afzonderlijke landen wordt in ijltempo teruggeschroefd, tot groot ongenoegen van landen als Hongarije en Slowakije, en volkeren in Tsjechië, Roemenië, Polen, Italië, Frankrijk, Duitsland en Spanje, waar de ‘dienstdoende provinciebestuurder’ niet langer het vertrouwen van de bevolking heeft. ‘Brussel’ is druk met het manipuleren van de ‘volkswil’ via door haar betaalde ‘NGO’s’ en directe subsidies voor gehoorzame provinciebestuurders, maar tevens door hard in te grijpen in landen die dreigen te ontsnappen aan de controle van ‘Brussel’, waardoor ze een risico worden voor de vervolmaking van het idee dat Europa een fascistische bestuurlijke vorm dient te krijgen, met een ‘slagvaardig’ management. Dat ons land, met zijn overbemeten niet-productieve sector en frivole ‘lifestyle’, drijvend op geld dat ‘linksom’ of ‘rechtsom’ wordt afgesnoept van landen met een grote productieve sector, of grote bodemrijkdom, aanschurkend tegen ‘Brussel’, er wel oren naar heeft, mag geen verbazing opwekken. 

Om ieder misverstand uit te sluiten wil ik tot slot benadrukken dat wie wel oren heeft naar het fascistische bestuurlijke model daarmee nog geen ‘fascist’ is binnen het huidige propaganda-raamwerk waarin het geen raakvlak meer heeft met de oorspronkelijke betekenis. Helaas is er geen andere term voor fascisme als een alternatief voor communistische, en ‘constitutioneel republikeinse’ bestuurlijke modellen. Tevens is het van het grootste belang dat u bedenkt dat die drie genoemde systemen gebruik maken van democratische afspiegeling van de ‘wil van het volk’, *zonder* het volk in laatste instantie de volledige vrijheid te geven om te beslissen of ‘Socrates’ zijn gifbeker moet leegdrinken, of niet. En die vier systemen wijken opzichtig af van ‘absoluut’ geregeerde landen waar de ‘vorst’ zonder last of ruggespraak feodaal regeert. In het ‘constitutioneel republikeinse’ model zit wantrouwen tegen de ‘mens’ ingebouwd, en is de ‘constitutie’ de ‘dictator’ die de macht van de burger beperkt. In het ‘zuiver’ democratische model heeft de meerderheid *altijd* gelijk, en moet de rest inschikken, wat onveranderlijk eindigt in tirannie. En in het fascistische en communistische model is de aanname dat een ‘elite’ bij machte is op elk vlak de beste keuze te maken, waarbij geen beperkingen worden opgelegd aan degenen die de macht hebben.

Tot slot tevens nog de opmerking dat het van nul-en-generlei-betekenis is welke aanduiding bestuurlijk verantwoordelijken gebruiken om hun bestuurlijke mores aan te duiden. Het is *niet* vanzelfsprekend dat een fascistisch, communistisch, democratisch, of absolutistisch geleid land gedoemd is. Net als bij bedrijven, en in gezinnen, kan het ‘werken’. Maar als het níet werkt, dan zijn de gevolgen catastrofaal, en de schade niet zelden groter dan dat het bedrijf, of het ‘dysfunctionele’ gezin uiteenspat. In het geval van de EU/NAVO-combinatie stel ik zelf onomwonden dat we niet te maken hebben met een risico op een catastrofe, maar zie ik niet hoe het ooit zou kunnen werken.