Is dit blog zinloos?
Die vraag kan ik niet beantwoorden. Ik zou willen dat ik dat kon. Meer in het bijzonder zou ik zeker willen weten dat mijn blog niet contraproductief is. Contraproductief in die zin dat ik mijzelf tekort doe, maar dat ik de samenleving als geheel, per saldo, vooral schade berokken. Kortom, ik wil weten dat ik niet 'Stupid' ben binnen de matrix van Cipolla. Of 'Hulpeloos' binnen diezelfde matrix.
Dus ik heb met dit blog 'Goede Bedoelingen'. Er is echter altijd een risico dat iemand je woorden omzet in actie die strijdig is met je 'Bedoelingen'. Omdat je in veel te algemene termen over een kwestie schreef, of omdat de lezer niet kan lezen. Of omdat bepaalde resoluties in de ene omgeving een andere lading hebben dan in een andere omgeving. Wie zich uitspreekt, stelt zich kwetsbaar op. Daar komt in mijn geval nog bij dat ik geen concreet doel heb. Ik draag geen ideologische of religieuze boodschap uit, maar schrijf vanuit een soort 'noodzaak', een 'drang'. De hoop om bij te dragen aan de bevrijding van de mensheid die zovelen inspireert.
In een voorwoord van het boek 'The Destiny of Civilization' van de door mij bewonderde econoom Michael Hudson verwijst Lau Kin Chi naar een passage in 'How Steel was Tempered', een boek van Nicolai Ostrovsky uit 1936 dat ik niet ken. Die passage luidt:
'Man's dearest possession is life. It is given to him but once, and he must live it as to feel no torturing regrets for wasted years, never know the burning shame of a mean and petty past; so live that, dying, he might say: all my life, all my strength were given to the finest cause in all the world - the fight for the Liberation of Mankind.'
Die woorden verwijzen, in de beleving van Lau Kin Chi, naar de niet aflatende ijver waarmee Michael Hudson zich heeft ingespannen om te laten zien hoe het 'Roof Kapitalisme', het 'Rentier Capitalism', hier op mijn blog aangeduid als 'neofeodalisme', crimineel is binnen de matrix van Cipolla, en om de mens te waarschuwen voor de consequenties als we dat pad kiezen. Tegelijk zit ik dan in mijn maag met het gegeven dat diezelfde 'Roofkapitalisten' de afgelopen decennia de ene na de andere oorlog zijn begonnen, allen verkocht als een poging om mensen elders, zuchtend onder autoritair leiderschap, te bevrijden. Wie bekend is met het werk van Michael Hudson, Steve Keen, Paul Craig Roberts, David Graeber, Dick Bezemer, Brett Christophers, John Stuart Mill, Hyman Minsky en anderen zal begrijpen waarom dat wat de 'neocons'/'neoliberals' (representanten van het 'Roofkapitalisme', en 'Finance' inplaats van economie) ons door de strot hebben gewrongen leidt tot eeuwige slavernij, inplaats van bevrijding. Meer in het bijzonder 'Debt Slavery', en een samenleving waarin u en ik niets meer zullen bezitten, en verplicht gelukkig moeten zijn, anders zwaait er wat!
Dit blog verzet geen bergen. En gelet op de ontwikkelingen in de wereld, met het 'Roofkapitalisme' dat nu openlijk zijn greep op Europa en de Verenigde Staten (met haar satellieten) tot een dodelijke omhelzing maakt, zijn die realisten in de economie niet aan de winnende hand. En bevind ik mij in het verkeerde kamp. Dit is een achterhoedegevecht, zo u wilt. En dus bereiken mij gratis adviezen om de handdoek in de ring te gooien, en 'lekker te gaan genieten'. Nagenoeg alle mensen om mij heen houden de ogen stijf gesloten, en grossieren in de boodschap dat meer chaos en meer schuld ('gratis geld' en 'subsidie', naast 'rentedragende leningen'), beheerd door een de geprivatiseerde 'Meesters van de Drukpers', de 'Bankiers' en 'Miljardairsklasse', 'Wallstreet' en 'Londen', de wereld van de 'Haute Finance', in een oceaan van 'Identity-Politics' en 'Lifestyle-Keuzes', staat voor bevrijding. Maar capituleren is voor mij geen optie. Mijn geweten zit in de weg. Maar ook het besef dat je wel je kop in het zand kan steken, maar dat het de realiteit niet verandert.
Het meest opmerkelijke fenomeen, voor mij, is het gemak waarmee de 'Roofkapitalisten' zich meester hebben weten te maken van wat ooit doorging voor 'Links' in de westerse wereld. Door de aandacht te verleggen naar 'Identity Politics' en 'Klimaat', en 'Bevrijding' met de inzet van (veel) geweld, en geforceerde 'Scholing' teneinde de 'Schuldslaven' weg te lokken van een 'Law-Based-Society', naar een 'Rules-Based-Society'. Op dit blog heb ik getracht te laten zien dat die rekrutering van 'Links' verliep via de export van de industriële productie en de grondstofwinning, en de absorptie van 'Links' in de wereld van de 'Finance' via de 'Service Economie'. De 'verheffing' van het 'plebs' tot 'rechthebbenden', speculant in het 'Casino' van de gemanipuleerde 'aandelenmarkt', bewoner van het 'Service Paleis', dat tot voor kort werd gesubsidieerd door de landen die de industriële- en agrarische productie en grondstoffenwinning overnamen.
In de ogen van eenieder die zich de welvaart goed laat smaken, en ook nu nog plannen maakt voor 'meer cultuur', 'meer sport', 'meer spel', 'meer aandacht voor Identity', 'meer overheidsbemoeienis', 'meer subsidie', meer 'klachtenlijnen', meer 'ombudsmensen', en 'meer oorlog' om mensen elders te 'bevrijden', ben ik niet slechts zinloos bezig, maar uitgesproken 'Stupid'. Immers, mijn bijdragen zouden de 'Schuldslaven' in andere landen op verkeerde gedachten kunnen brengen, waardoor ze op enig moment kunnen bedanken voor het subsidiëren van ons 'Service Paleis'. Een reflex die identiek is aan de reactie van de adel op de ideeën van Adam Smith en andere grondleggers van het klassieke, 'burgerlijke' liberalisme. Geheel los van gewetensnood houd ik vol dat een feodaal systeem zelfdestructief is, waarbij de representanten van dat feodale systeem uiteindelijk zelf de argumenten aan zullen dragen die de 'Schuldslaven' emanciperen. Niet dit blog is er de schuld van dat ze in China en Rusland, Brazilië, Mexico, Venezuela, Argentinië, India en Pakistan, Iran en Zuid-Afrika, Libië, Syrië en Namibië, begrijpen hoe het westen 'Finance' gebruikt om die landen arm en hulpbehoevend te houden. Niet dit blog wees China en Rusland de weg naar de uitgang. Maar ze zijn weg, en komen niet meer terug. En nu? Spartelen we tegen? Reageren we ons af, en gaan we escaleren door van de 'proxy-wars' in Oekraïne, Syrië of andere brandhaarden een nucleaire confrontatie te maken? Gaan we huilen? Of keren we terug op aarde?