Er zijn mensen die verzot zijn op oorlog.
Het oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hen uit. Daarbij denkt u wellicht uniek aan de (meestal) mannen die visioenen hebben van hun eigen heldendaden terwijl zij zich schietend een weg banen door de vijandelijke linies. Maar zo eenvoudig is het niet. Ook het soort mensen dat we terugzien in gewelddadige relaties als slachtoffer, maar weigeren de relatie te verbreken, of die na een breuk weer een nieuwe partner vinden die hen misbruikt en mishandelt, vallen in die categorie.
We hebben het over een niet direct eenduidige pathologische conditie. Er zit iets niet helemaal lekker op elkaar geplakt in hun bovenkamer. Bepaalde leiders die goed voor zichzelf zorgen, en uit de buurt blijven van oorlogen als militair, zien hier een mooie mogelijkheid in om die oorlogszuchtige types tegen elkaar op te zetten, en er een 'slugfest' van te maken. Het betreft manipulatieve mannen en vrouwen die zich omhoog 'ellebogen', waarna ze zich om een boodschap laten sturen door de moordzuchtige meute, die met vlaggen loopt te zwaaien en gemesmeriseerd steunbetuigingen uitbraakt voor deze of gene 'kampioen'.
Het fenomeen zien we ook terug bij sportwedstrijden, waarbij de meute op voorhand niet geïnteresseerd is in het aanschouwen van een mooie wedstrijd, of een individuele topprestatie, maar juicht voor een 'merk'. Een bepaalde 'club', een 'land'. Dat Oekraïne het 'Songfestival' zou winnen was een uitgemaakte zaak, en onderstreept dat het spektakel wel een 'Festival' is, maar niets te maken heeft met 'Song'. De deelnemers, noch de fans, zijn zich er bewust van dat ze staan te juichen voor oorlog. Als je het hen op de mens af zou vragen, begrijpen ze absoluut niet waar je het over hebt. En het gros is ook niet geschikt om kanonnenvoer te zijn op het feitelijke slachtveld. De gedachte alleen al! 'Getsie!' Toch is dat hun functie, en leggen ze zich erbij neer, of ze vinden het heimelijk wel 'spannend'.
Oorlog is de voortzetting van diplomatie (politiek) met 'andere middelen'. Dat leerde de strateeg Clausewitz. Als oorlog uitbreekt, heeft de diplomatie (politiek) gefaald. In talloze eerdere bijdragen over de relatie tussen de NAVO en 'de rest', al ver voor 'Oekraïne', hamerde ik er van mijn kant op dat de NAVO hopeloos faalt in haar opdracht om het 'slot op de deur' te zijn. Van een (tenminste in naam) defensieve organisatie, groeide die militaristische organisatie uit tot een 'assertieve', op expansie van het eigen domein gericht monster. Tot de tanden bewapend, en overtuigd van de eigen 'exceptionele' kwaliteiten, toegejuicht door de op oorlog beluste meute die in het westen gaandeweg de overhand kreeg. Het is belangrijk dat u begrijpt dat de NAVO niet een eigen leger heeft. Het heeft de beschikking over militairen van lidstaten, die de organisatie naar eigen inzicht richting slachtveld kan dirigeren. Het is in die zin daarom geen militaire organisatie, maar een militaristische organisatie. Inzicht in militaire aangelegenheden is niet vereist. Je moet alleen opgewonden raken zoals een 'Groupie' smelt in de buurt van een favoriete artiest.
Dat Rusland, en niet alleen Poetin, minstens sinds 2008 gevraagd heeft om diplomatie een kans te geven, en te stoppen met de uitbreiding van de NAVO, in strijd met eerdere afspraken, is onomstreden waar. Dat de NAVO diplomatie geen kans wilde geven, en de organisatie zich gaandeweg ook boven de autoriteit van de VN-Veiligheidsraad plaatste, kan onmogelijk worden tegengesproken.
De NAVO ziet politiek primair als een stuk gereedschap voor intern gebruik. De organisatie is zich er terdege bewust van dat de burger wil horen dat oorlog onvermijdelijk was. Wat net zo goed geldt voor de landen met wie de NAVO een conflict heeft, of hoopt uit te lokken. Rusland viel Oekraïne binnen, en verdedigde dat door te wijzen op de 'Dovemansoren' van de NAVO. En omdat de NAVO ook niet meer luistert naar de 'Rijdende Rechter' (de VN-Veiligheidsraad), werd een conflict onvermijdelijk.
Burgers in de NAVO-landen zijn geconditioneerd om elk gewapend optreden van 'hun' NAVO te bezien door de bril van 'defensie'. In Nederland werd het 'Ministerie van Oorlog' in 1959 het 'Ministerie van Defensie'. De 'Balletje-Balletje-truc', die niks veranderde aan de taakomschrijving, betreft niet slechts die 'optische' verandering, wat meer een 'PR-verhaal' is dan iets anders. Maar daarnaast kregen we ook te maken met het 'Artikel 5'-besef. Bij 'Defensie' denkt iedereen aan een situatie waarbij een land wordt aangevallen, en dan van zich af slaat. Maar door 'Artikel 5' werd het een collectieve verplichting, waardoor 'Defensie' juist eerder veel minder duidelijk werd.
Die verplichting om te leveren als één land wordt aangevallen, faciliteert een beleid van de NAVO gericht op het aanmoedigen van extremisme in één land. Als dat land vervolgens wordt aangevallen, is iedereen 'aan de beurt'. Door de NAVO uit te breiden met landen die nog een appeltje te schillen hebben met de buren wordt de kans op oorlog navenant groter. En dat betaalt zich nu uit. Vooral sinds de NAVO de vleugels uitsloeg tot ver buiten het 'Noord-Atlantische' verdragsgebied, nadat de Sovjet-Unie de geest had gegeven. De organisatie was oorspronkelijk opgericht om Europa en de Verenigde Staten tegen de Sovjet-Unie, met haar 'satellietstaten', te beschermen. Maar toen die dreiging wegviel, viel ook het bestaansrecht voor die organisatie weg. De NAVO vond zichzelf opnieuw uit door de promotie van 'R2P' (Responsibility to Protect).
Het concept is sympathiek. Maar de uitvoering is dat niet. En dat was met opzet. De promotie van 'R2P' kreeg vleugels door een bloedig conflict tussen 'Hutu's' en 'Tutsi's' in Rwanda. Dat was inderdaad een gruwelijke ontsporing, maar inmiddels weten we dat NAVO-landen daar direct bij betrokken waren, en een knap scheve schaats reden. De NAVO gaf dus de voorzet aan zichzelf, om vervolgens te scoren in een leeg doel. Wereldgoal!
Wat 'R2P' mogelijk maakte, was dat het niet langer nodig was dat een lidstaat werd aangevallen. Een lidstaat kon een 'Land, of Bevolkingsgroep in Nood' aanwijzen, en de wapens laten spreken. Aanvankelijk als een functie gekoppeld aan het oordeel van de VN-Veiligheidsraad, maar dat station werd vervolgens overgeslagen. De NAVO oordeelde meer en meer autonoom, en niet zelden in strijd met besluiten van de VN-Veiligheidsraad. Naast openlijk gewapend optreden betrof dat ook meer en meer 'Regime Change'-operaties, met als excuus dat landen die niet 'democratisch' waren recht hadden op en wisseling van de wacht. Daarbij schroomde de NAVO niet om democratisch gekozen regeringsleiders te verwijderen, zoals in 2014 in Oekraïne, omdat die regeringsleider niet de normen en waarden van de NAVO omarmde. 'Democratie' heeft in die lezing niets (meer) te maken met het electorale mandaat. Iets wat ook binnen de NAVO-landen zelf steeds beter zichtbaar wordt.
Na de 'Regime Change' operatie in Oekraïne begon de NAVO met het exploiteren van dat land, onder andere via de inrichting van 'Biolabs', en het 'oppompen' van de militaire capaciteit om gebieden die bij de 'Regime Change' operatie buiten bereik waren geraakt, met geweld terug te veroveren. Het akkoord van 'Minsk' dat de suggestie moest wekken dat de NAVO niet onwelwillend tegenover een 'minnelijke schikking' stond, waarbij de burgers in die regio's zeggenschap kregen over de toekomst van die gebieden waar zij woonden en werkten, werd door de NAVO gezien als een manier om tijd te winnen terwijl de militaire opbouw voortvarend ter hand genomen werd. Tevens zag men dat akkoord als een manier om buurland Rusland, dat niet blij was met die coup van 2014, en het vooruitzicht van verdere uitbreiding van de NAVO, zand in de ogen te strooien.
De ironie is nu, dat Rusland uiteindelijk een beroep deed op dat door de NAVO gelanceerde principe van 'R2P' om de belegerde Donbas te hulp te schieten. Rusland erkende de DPR en de LPR als autonome gebieden, die niet veilig waren onder het openlijk Russofobe bewind van de door de NAVO geïnstalleerde regering in 'Kiev', en met het vervolg zitten we nu opgescheept. Het probleem lijkt mij evident. Als je het principe van 'R2P' omarmt, zonder wettelijk kader of centrale autoriteit, kan elk land dat zich geroepen voelt om protectie aan te bieden daar gebruik van maken. Dat 'Kiev' acht jaar lang de Donbas bestookte, nadat een serieuze burgeroorlog in 2014 uitliep op een bloedneus voor 'Kiev', is goed gedocumenteerd door de OCSE, ook al werd er geen ruchtbaarheid aan gegeven. En toen op 17 februari het aantal inslagen weer exponentieel opliep, was het een invitatie aan het adres van 'Moskou' om te laten zien dat hun 'Rode Lijn' ook daadwerkelijk een 'Rode Lijn' was, of dat die 'Russische hond' alleen maar kon blaffen.
Mijn stelling is dat 'Moskou' hoopte dat oorlog vermeden kon worden, maar dat ze er wel klaar voor waren. En dat 'Moskou' wil laten zien dat het iets anders verstaat onder 'R2P' dan de NAVO. Waar de NAVO typisch binnen komt walsen met een maximum aan 'Firepower', zich meester maakt van de administratieve centra in een land, gevolgd door een tsunami aan ideologen die de bevolking het belang van westerse normen en waarden bij moeten brengen, om het land of gebied daarna te verlaten en iedereen aan zijn of haar lot over te laten als het strategische nut van het land is komen te vervallen, wil 'Moskou' de harten en geesten van de bevolking veroveren door hen ervan te doordringen dat Rusland een 'Goede Buur' is. Iemand met wie je kunt praten. Vandaar niet 'Oorlog', maar 'Speciale Operatie'.
Daarmee zeg ik allerminst dat er in Rusland geen mensen wonen zoals bij ons, die verzot zijn op oorlog, of dat er onder de westerse fans van dat land geen mensen zijn die 'helemaal warm' worden van een partijtje 'matten'. Maar het land is niet (langer) georganiseerd op die leest. Optisch lijkt het tegenovergestelde het geval, al was het alleen maar door die 'Parades' in Moskou om de overwinning op Nazi-Duitsland te vieren, en te herdenken. Maar de bloeddorst en oorlogslust zit 'm niet in dat soort vertoon. Poeslieve mensen kunnen in een oogwenk uitgroeien tot niets ontziende 'killers'. Uit 'liefde' voor hun 'club', een 'vlag', of een 'meme'. De ene dag sta je tijdens de BBQ gezellig te keuvelen, en de volgende dag bijten ze je kop af, om niks.
Oorlog is niet altijd te voorkomen, omdat er altijd mensen, en landen zullen zijn die over de schreef gaan. Met wie geen land te bezeilen is, omdat hun zelfbeeld, als exceptioneel en superieur, of met ingebouwd opportunisme, botsen met het fatsoen en de wijsheid die nodig zijn om de boel bijeen te houden. De normen en waarden die nodig zijn om mensen bij de les te houden zitten niet in het curriculum dat die ideologen waar de NAVO op vertrouwt zijn verankerd. De NAVO is 'Verdeel, en Heers'. Daarom zaait de NAVO, overal waar ze haar hoofd om de hoek van de deur steekt, 'Verdeeldheid', om onbarmhartig te kunnen 'Heersen'.
Die 'Verdeeldheid' wordt, ten onrechte, omarmd als een blijk van respect voor 'diversiteit'. Intolerante mensen, extremisten van alle denkbare pluimage, zijn voor de NAVO buitengewoon goed bruikbaar als vechtjassen, en ze worden om die reden gecultiveerd en bewapend. Maar een 'White Supremacist' die in de Verenigde Staten mensen 'afschiet' is niet slechter dan een neonazi die in Oekraïne jaagt op Russen. Waar Poetin dat sentiment in het vizier heeft als iets dat bestreden moet worden, voordat we de hele beschaving opblazen, is dat het nastreven meer dan waard. Misschien toch maar eens gaan praten. En die dierlijke impulsen bewaren voor de competities met liedjes, iets met een bal, een raceauto, of iets anders knulligs.