Weet je het zeker?
Recent schreef ik over een op handen zijnd offensief van Oekraïne bedoeld om Kherson te heroveren. Uiteenlopende westerse kranten, websites en zenders hebben daar al over bericht. En op de ‘Turcopolier’ website is er een complete discussie aan gewijd, waar de deelnemers hun visie op dat offensief kunnen geven. Op een meer pro-Russische website, ‘Southfront’, zag ik een bericht voorbij komen over een op handen zijnd Russisch offensief, gericht tegen Nikolaev en Odessa. Waar ik zelf al in januari schreef dat áls het op oorlog uit zou draaien, de Russen naar alle waarschijnlijkheid ook de hele kuststrook tot aan Transnistrië zouden bezetten, terwijl ik niet onder de indruk ben van de verhalen over Rusland dat op instorten staat, is die versie die ik op ‘Southfront’ zag logisch.
Aan die discussie op de ‘Turcopolier’ website over dat aanstaande offensief van Oekraïne heb ik mij niet gewaagd, omdat ik niet zou weten wat ik erover zou moeten zeggen. Alles wat ik zie wijst nog steeds op Russische voortgang, en tegenspoed voor de NAVO. Maar ik ben verre van helderziend, en het is eerder steeds lastiger om een betrouwbaar beeld van de militaire verhoudingen te krijgen nu de oorlog zich verplaatst heeft van de statische frontlinies en stugge fortificaties naar een veel mobielere fase. Zoals in elke oorlog moet je claims van de strijdende partijen met een flinke korrel zout nemen. Er is ook altijd een risico dat vaak herhaalde claims uiteindelijk de voorkeur krijgen in je eigen denken. Als ‘iedereen’ het zegt, dan zal het wel waar zijn, toch?
De belangrijkste reden dat ik grote twijfels heb over de berichtgeving in onze eigen media, is dat die media de schaamte voorbij lijken te zijn. Alsof het er niet langer toe doet wat waar is, en wat niet, zolang het maar ‘correct’ is. Dat geldt niet uniek voor deze oorlog in Oekraïne, maar daarvoor ook al waar het over ‘Covid’ ging, en uiteraard waar het ‘Klimaat’ onderwerp van gesprek is. Deels begrijp ik het, waar het omvangrijke, ingewikkelde materie betreft, terwijl er grote behoefte is aan behapbare informatie. Waarmee ik dan zeg dat het niet louter ligt aan de ‘aanbod’-kant, maar dat ook de ‘vragende’-burger debet is. En waar de media commerciële instellingen zijn, moeten ze die ‘vragende’-burger bedienen om abonnees te werven, of te behouden, alsmede adverteerders interesseren. Dat was altijd al het bezwaar tegen de commercie in die branch. En dat is in een ‘Financieel Kapitalistische’ omgeving alleen nog maar bezwaarlijker geworden, waar een ‘Industrieel Kapitalistische’ wereld te maken heeft met productie, terwijl die ‘Financiële’ types alleen maar iets van doen hebben met de verkoop.
Militaire slagkracht staat, of valt, bij de capaciteit om te produceren wat je nodig hebt. En het laatste wat je kunt gebruiken zijn holle verkooppraatjes. Wat mij nu opvalt als ik afstand neem, en op een meer indirecte wijze naar de ontwikkelingen in de wereld kijk, dat is dat contrast tussen de ‘Afdeling Verkoop’ en de ‘Productie-afdeling’ angstaanjagend groot wordt. In een goed geolied bedrijf werken die afdelingen nauw samen, en dat leidt tot indrukwekkende prestaties. De ‘Afdeling Verkoop’ waakt ertegen om dingen te beloven die de ‘Productie-afdeling’ niet waar kan maken. En de ‘sleutelaar’ begrijpt dat hij/zij de ‘Verkoper’ niet in zijn/haar hemd moet zetten.
Als ik nu naar Rusland kijk, dan zie ik dat hun militairen in Oekraïne, maar tegelijk ook die in Syrië hyperactief zijn, maar niet onbezonnen ’targets’ najagen, terwijl de ‘Afdeling Verkoop’ (het ‘kantoor’ van Lavrov) wereldwijd goede ‘deals’ in de wacht sleept, en zich niet laat verleiden tot beloften/dreigementen die de ‘Productie-afdeling’ niet waar kan maken. Eerder op dit blog aangeprezen als ‘Doen wat je zegt, en zeggen wat je doet’.
De oorlogen die de NAVO sinds het begin van deze eeuw heeft ontketend of uitgelokt, dreven op een streven om de ‘Afdeling Verkoop’ bij te staan in het grijpen van de macht. Deels begrijpelijk, omdat de NAVO de militaire arm was, en is, van het westen, dat de productie van goederen en de winning van grondstoffen eerder al de deur uitdeed. Kortstondig zweefde boven de markt het idee van een soort ‘VN-leger’, maar dat idee stierf in de baarmoeder op het moment dat het westen de NAVO substitueerde, en van een ‘Law-Based’ wereldregering, met een bescheiden mandaat, doorstootte naar een ‘Rules-Based’ wereldregering met een alomvattend mandaat.
In die beeldvorming is het niet onredelijk om ‘BRICS/SCO’ neer te zetten als de ‘Productie-afdeling’ die haar eigen ‘Afdeling-Verkoop’ heeft opgezet, en er een geoliede business van heeft gemaakt, de westerse ‘Verkopers’ stampvoetend achter zich latend. Nog niet op het niveau van ‘Amazon’, ‘Bol’, Action’ en soortgelijke verkooporganisaties, die onveranderlijk worden bediend, maar wel op het geostrategische niveau. Wat een indrukwekkende prestatie is, als je in ogenschouw neemt dat rond de tachtig procent van alle uitgaven aan militaire doelen in de wereld ten laste komen van de begroting van westerse landen. De investering van het westen in ‘Proxy-Strijdkrachten’ en verkeerde wapensystemen, bovendien te complex, leunend op teveel verschillende leveranciers, en zonder grip op de toelevering van grondstoffen, breekt de NAVO nu op. Om nog maar te zwijgen van de verkeerde reflex van de ‘Afdeling Verkoop’ om de banden met de ‘Productie-afdeling’ door te snijden als die niet slaafs gehoorzaamt. Waar de NAVO goed in is, is het beleggen van conferenties, het bedreigen en bedriegen van gesprekspartners, ronkende propaganda en andere vormen van beïnvloeding, naast het opzetten van peperdure prestigeprojecten.
Een fascinerende ‘FAIL’ in die context vind ik de TAPI-pijpleiding. Hoewel de officiële aanleiding voor de bemoeienis van de NAVO met Afghanistan de jacht op Bin Laden was, speelde op de ‘achtergrond’ het verlangen om een gasleiding aan te leggen door Afghanistan naar Pakistan en India, want anders moest dat gas via Russisch (of Iraans) grondgebied, en dat vonden de Verenigde Staten onwenselijk. Om het zachtjes uit te drukken. Nu wordt die leiding gecompleteerd als onderdeel van de ‘Nieuwe Zijderoutes’. Zo ook de afgang in Syrië, Libië en Irak, landen die geen van allen dankbaar zijn voor wat de NAVO voor hen heeft betekend, en stevig in het kamp van ‘BRICS/SCO’ als alternatief voor ‘Davos/NAVO’. En wat te denken van een toenadering tussen Iran en Saoedi Arabië?
Zonder dat ik kan claimen te weten of we kunnen rekenen op dat offensief van Oekraïne, of dat het toch een Russische doorbraak wordt, zou ik geen geld zetten op het welslagen van dat offensief van Oekraïne. En als ik de ‘hobby-strategen’ die er op ‘Turcopolier’ hun licht over laten schijnen lees, dan vrees ik dat het overwegend luchtfietserij is. Mijn grootste vrees is dat de NAVO opschaalt naar openlijke inmenging op het operationele niveau, met eigen militairen. ‘BRICS/SCO’ is geen eenheid met gedeelde waarden, maar met een zuiver zakelijke kijk op de noodzaak samen te werken. ‘Davos/NAVO’ presenteert zich als een ‘waardenunie’ die knap waardeloos is, maar door de ‘Afdeling Verkoop’, in ‘Brussel’, ‘Washington’ en ‘Londen’ de Hemel in wordt geprezen. Daar win je geen oorlogen mee. In het bijzonder niet als je als waarde tracht te slijten dat je je afspraken niet na hoeft te komen, akkoorden niet na hoeft te leven, en verdragen kunt opzeggen als ze jou niks meer opleveren.