Een vlag is een symbool waarmee een groep wordt geïdentificeerd.
In bepaalde, in de wet van elk land omschreven situaties, is het ‘voeren’ van de vlag van een land verplicht. Van oudsher worden op die wijze schepen geïdentificeerd om hun ‘land van herkomst’ te openbaren zonder dat de autoriteiten van het land dat bezocht wordt aan boord hoeven te gaan om navraag te doen bij de kapitein. In bepaalde gevallen kan de kapitein de keuze maken om een ‘Valse Vlag’ te hijsen, als hij vijandige bedoelingen heeft, of van zins is om de wet van het land te overtreden voor financieel gewin. Daar stonden, en staan, zware straffen op, om voor de hand liggende redenen.
Landen met een overdaad aan ‘Nationale Trots’, hoe dan ook gestructureerd en gemotiveerd, hechten aan respect voor de vlag. In de Verenigde Staten kun je de nationale vlag in elk klaslokaal aantreffen, en enkele jaren geleden voer ik mee op een Nederlandse zeilboot in de Turkse wateren, en werd de schipper er door de lokale autoriteiten op aangesproken dat de Turkse vlag, die conform het voorgeschreven protocol ‘in top’ hing, te klein was, en groezelig. Daar kun je zulke gevallen, in een land als Turkije, beter niet tegenin gaan, tenzij je met het Turkse wetboek in de hand kunt aantonen dat de vlag legaal is. Nederig excuses aanbieden, en een nieuwe vlag kopen in de aangewezen winkel is dan de goedkopere oplossing.
Nederlanders zijn beslist niet ongevoelig voor de vlag als symbool, maar als we de scheepvaart even wegdenken, dan hangen er in Nederland inmiddels meer vlaggen ondersteboven om een intense afkeer van ‘Den Haag’ kracht bij te zetten, dan dat er fier van de gevel wapperen om te onderstrepen dat we de Nederlandse normen en waarden, de Nederlandse cultuur, een warm hart toedragen. Niet dat de Nederlander niet ‘Nationalistisch’ is, want in geen land ter wereld zie je een fenomeen als de ‘Oranjegekte’. Burgers die niet zozeer wapperen met een nationaal symbool, maar die er alles aan doen om zelf dat symbool, die vlag te zijn. Opgaan in de hysterische massa is dan het parool. Je kunt hen beter mijden als je vindt dat het een ernstig geval van verdwazing is, met gevaarlijke kantjes, en je de behoefte in je op voelt wellen om de discussie daarover aan te gaan. Let wel, ik zeg niet dat ik mij persoonlijk erger aan die hossende, feestvierende menigte die zich op de meest idiote wijze uitdost rond ‘Nationale Evenementen’, zolang ze de boel niet kort en klein slaan. Dat ik zelf nooit de behoefte heb gevoeld om als vlag door het leven te gaan betekent niet dat ik anderen hun ‘Identiteitsdrang’ misgun. Dit stukje van mijn hand is derhalve geen proteststem. Maar een poging om door te dringen tot de ziel van ‘De Nederlander’ als kuddedier, als symbool.
Los van de vlaggen op de schepen, en de omgekeerde vlaggen in agrarische sectoren van het land, en bij protesterende burgers die genoeg hebben van de dwingelandij van de ‘Klimaatkerk’ in ons land, zijn er nog andere vlaggen die fier van de gevels waaien om de burgerman, of -vrouw, die daar woont te identificeren. De ‘Regenboogvlag’ heeft de Nederlandse vlag al langer geleden verdrongen, ook op gebouwen van de overheid, en daarnaast zie je in delen van het land meer Oekraïense vlaggen dan de nationale ‘Driekleur’, waarbij ook overheidsgebouwen in bepaalde gemeenten fier laten zien dat ‘Kiev’ hun meester is, en niet 'Den Haag' of 'Brussel'.
Die ronduit ‘hoerige’ houding van Nederlanders is in andere landen niet uit te leggen. En de provocateurs die eerder opzettelijk die ‘Driekleur’ afstoften ‘Rechts Extremisten’ noemen, in het bijzonder als ze de ‘Driekleur’ voeren als een ‘Prinsenvlag’, waar de NSB voor de oorlog furore mee maakte, roept de vraag op of je nog wel kunt spreken van een land verenigd door een vlag? Nou hoop ik dat de regelmatig terugkerende lezer van dit blog al wel begrijpt dat ik persoonlijk geen affiniteit heb met ‘Symbool Politiek’. Als de aanvoerder van het Nederlands elftal wil spelen met een ‘band’ om zijn bovenarm om zijn intense warme gevoelens voor de ‘Gender-Verdwazing’ te onderstrepen, lig ik daar zelf nog geen milliseconde wakker van. Al begrijp ik dat een organisatie die dat toernooi in Qatar organiseert, waar landen vrijwillig aan meedoen, meent dat het afleidt van wat voorop dient te staan: Het spel. Daarnaast begrijp ik ook dat ze in Qatar problemen hebben met die ‘Prinsenvlag’, waar het geen spontane, maar een afgesproken ‘In Your Face’ provocatie is van westerse landen. Sport en politiek vermengen vind ik zelf getuigen van iets wat mij doet denken aan ‘Berlijn 1936’, of de nare manier waarop Russische atleten worden buitengesloten.
We moeten daarnaast niet zo naïef zijn te denken dat het in dergelijke gevallen gaat om hoogst individuele uitingen, gedreven door hoogst persoonlijke hoge nood, in lijn met de ‘Black Panther’-groet van Amerikaanse zwarte atleten op de Olympische Spelen in 1968. Dergelijk carrière-bedreigende uitingen van opofferingsgezindheid die de competitie zelf niet belasten verdienen respect, zelfs als je het met de inzichten van het individu niet eens bent. De spontaniteit is ver te zoeken in de gecoördineerde, van bovenaf opgelegde ‘Toegepaste Symbool Politiek’ waarbij de aanvoerder gedwongen wordt om als een vlag voor een ‘zaak’ door het leven te gaan in het hier en nu. Het is uitgekiende ‘PR’. Politieke guerilla. Hele teams worden uitgedost met opzettelijk provocerende tenues, en ‘Sterspelers’ worden door belanghebbenden met ‘Diepe Zakken’, of bergen subsidie, en kantoren vol juristen benaderd om ergens een ‘Gebaar’ te maken. Bij de Dames van ‘GoedeMorgenNederland’ hadden ze een ‘item’ over voetbal-gek ‘Ap’, die altijd meereisde met het ‘Nederlands Elftal’, maar dit jaar in Nederland was gebleven uit protest. Hij vindt ‘Qatar’ een beestachtig land, omdat ze niet hetzelfde denken over mensenrechten als hij. In vol ornaat, alles ‘Oranje’, met pruik, een oranje jurk en kunsttieten, zit hij nu, omringd door zijn uitgebreide gezin, op de bank voor de televisie. Ik begrijp niet waarom een omroep er mee te koop wil lopen als ware het een heldendaad, maar ik ben dan ook geen regisseur bij de Nederlandse omroep.
Naast ‘Ap’ en zijn grote liefde voor de ‘LHBTi’-gemeenschap, hadden de Dames ook aandacht voor de publieke lynchpartij waarin Matthijs van Nieuwkerk met hoge snelheid aan een touw achter een auto van de ‘Cancel Cultuur’-beweging door de straten van ‘Omroepland’ getrokken wordt, uit naam van een ‘Veiliger Wereld’. Een professor in de ‘Weetniet-Kunde’ schetste een langdurig traject met commissies, onderzoeksrapporten, overlegorganen, publieke spijtbetuigingen en zakken vol juristen zoals zijzelf die nog voor jaren ‘werk’ hebben dankzij ‘ADHD’-Matthijs, de wrede ‘Workaholic’ met zijn razend-populaire programma van weleer, die nu onder de bus wordt geflikkerd. Ik keek zelf slechts sporadisch, en dan alleen als mijn vrouw keek, die ook geen ware fan was. Sommige ‘elementen’ van het programma waren wel aardig, en als er een gast op bezoek kwam waar ik zelf wel interesse in had keek ik we. Dat ‘ADHD’, die gedrevenheid van van Nieuwkerk spatte van het scherm, maar ik vond het niet hinderlijk. Het kwam mij voor dat hij de lat voor zichzelf vreselijk hoog legde, en dan weet je dat als je in dienst treedt bij iemand die veel eist van zichzelf, dat je ‘aan de beurt’ bent als je loopt te lanterfanten. Traag, kostbaar, slaapverwekkend en veilig zoals die professor wil, in die zin dat de hele omgeving is ingericht als een isolatiecel, maakt dat je mij zeer zeker kwijt bent als kijker. ‘Sensorische Deprivatie’ is volgens mij bij wet beschreven als een vorm van martelen. Een omroep vol ‘Goedmutsen’ met vlaggen die niets produceren behoudens politiek correct geblaat, en die elke ‘prikkel’ die hun suffe leven kleur zou kunnen geven proberen uit te bannen. Want de kleuren van de regenboog samengevoegd geeft wit licht. Blanco. Eenheidsworst. Oersoep. ‘Grey Goo’.
Als iemand die respectvol nieuwsgierig is naar het leven van mensen elders, hecht ik niet aan vlaggen en symbolen, en de daarmee direct verband houdende ‘LifeStyle’-keuzes, die via een ‘uniform’ tot uitdrukking komen. Tegelijk begrijp ik ‘uniform’ als een functioneel voorschrift om snel en efficiënt zekere functionarissen, of team-genoten te kunnen traceren als burger of toeschouwer. Als we het hebben over de politie bijvoorbeeld, dan zie ik liever een geüniformeerde medewerker patrouilleren dan een ‘stille’. En bij ‘straatvoetbal’ hoeven de spelers geen herkenbaar tenue aan, omdat er geen publiek is, en de spelers ook zonder tenue wel weten wie er in hun team zit, maar bij een Nederlands Elftal dat in clowneske draperieën over het veld rent ontbreekt er toch iets wezenlijks? Kortom, ik afficheer mijzelf bij voorkeur niet als ‘Nederlander’, maar als ‘Europeaan’ of zelfs als ‘Wereldburger’. Als een ‘Nomade’, en dat kan ik u aanraden. Het stelt je in staat om je oordeel over anderen uit te stellen totdat je meer informatie hebt, en dat komt de veilige leefomgeving beslist ten goede. Uw vlag, uw uniform, uw pruik en kunsttieten, uw tatoeage, de kleur van uw huid, uw academische titel, en wat u ook maar ‘voert’ om niet met mij te hoeven praten imponeren mij niet. Maar op het moment dat u ‘In Functie’ bent, en u mij niet aanspreekt als de mens die u bent, maar de ‘Functionaris’, krijgt u van mij het respect dat passend is. ‘In Functie’ bent u de representant van een groter geheel, dat mij als burger of klant iets te bieden heeft. Maar welk groter geheel dient u, in een land dat degenen die met de formele symbolen van dat land zwaaien aanmerkt als ‘Staatsvijand’, terwijl de symbolen die geaccepteerd worden als de correcte identiteit dynamisch van kleur verschieten, of worden ingeruild voor de symbolen van andere landen, van sportliefhebbers, of specifieke drammers?
Waarom bekruipt mij het gevoel dat de liefde die Nederland in de aanbieding heeft handelswaar is, en goedkoop bovendien?