In een redactioneel commentaar in NRC werd de vraag voorgelegd of Poetin er zelf nog in gelooft?
Op de auteur maakt de Russische president een wat 'uitgebluste' indruk, toen hij op 9 mei het volk toesprak op het 'Rode Plein'. Het is karakteristiek voor de wijze waarop we in het westen tegen oorlog aankijken, en zeker bij NRC. We zijn geconditioneerd om opgewekte, enthousiaste leiders en pleitbezorgers te zien als het over oorlog gaat. Het is immers een waar feest? Oorlog is goed voor de economie in westerse landen, en het verenigt het volk achter de leider, waardoor zijn of haar falende beleid op alle fronten uit beeld wordt gedrukt. Ik denk dat Poetin niet zo'n soort leider is.
Poetin had, in mijn perceptie, liever gehad dat zijn westerse 'partners', zoals hij ze bleef noemen terwijl ze hem in zijn gezicht stonden te spugen, 'Minsk II' hadden uitgevoerd, en woord hadden gehouden toen ze beloofden de NAVO nog geen 'inch' verder uit te breiden na de eenwording van Duitsland. Zijn initiatieven eind vorig jaar waren een diplomatiek wanhoopsoffensief om het gezonde verstand terug te laten keren, en afspraken weer afspraken te laten zijn, akkoorden weer akkoorden, die uitgevoerd moeten worden. Om die reden hadden hij en Lavrov de voorstellen voor een nieuwe Europese veiligheidsstructuur, en de reacties, die niet op de voorstellen ingingen, wereldkundig gemaakt, en niet binnenskamers gehouden, zoals in de diplomatie gebruikelijk. Maar de Amerikanen doen al geruime tijd niet meer aan diplomatie, anders dan 'Gun-Boat'-diplomatie. En de EU stond erbij, en keek ernaar.
Poetin is geen 'smiley' Rutte of Bush. Geen 'Versierder' Biden of 'Feestneus' Johnson. Poetin loopt niet te leuren met zijn gespeelde emoties. Maar hij heeft wel échte, spontane emoties, zoals zichtbaar was toen hij in 2012 de verkiezingen won, ondanks fanatieke pogingen van het westen om hem pootje te lichten. En ik denk dat zijn sombere gemoedstoestand niet de situatie in Oekraïne betreft, maar dat het hem zwaar valt dat hij landgenoten moet vragen het hoogste offer te brengen. Het zijn emoties die je bij westerse leiders niet ziet, en die de cynische redactie van NRC ook niet herkent. Als ik zelf president zou zijn van een land zou ik hetzelfde hebben, beken ik eerlijk. Ver voor dat moment zou ik in het westerse politieke klimaat uiteraard al zijn afgeschoten. Hoe iemand militairen naar een oorlogsgebied kan zenden met veel bombast en strijdkreten, zonder er slaap over te verliezen, of daardoor juist béter te slapen, en de lust te voelen om er een feest van te maken, is mij een eeuwigdurend raadsel eerlijk gezegd. Maar in de gekozen volksvertegenwoordiging van de westerse landen wemelt het van die types, en de media zijn er ook mee afgevuld.
Met die oorlog gaat het nog steeds goed, afgezien van de doden. En het gegeven dat Poetin's uitgesproken droom om te worden herkend als de gangmaker van een Euraziatische handelsgemeenschap, hem dreigt te worden ontnomen. De NAVO wilde deze oorlog. Lees even wat de woordvoerder van het Witte Huis, John Kirby, op de nieuwszender van Fox deelde met het Amerikaanse volk:
'One, the Biden administration was flowing in weapons well before the invasion. The first billion dollars that the president committed to Ukraine did include lethal assistance. And that was before Putin decided to move in. Plus, we were very open and honest about what we were seeing the Russians do. And then the last point, which I don’t think we keep in mind as much as we should, Neil, is the training and effort that went into getting the Ukrainians ready for this kind of war over the last eight years. The United States, Canada, Britain, other allies really helped train the Ukrainians in small unit leadership, command and control, operational maneuver'.
Acht jaar lang, vanaf de 'Nuland-coup' van 2014 tot februari dit jaar, hebben ze naar dit moment toegewerkt. Ze waren niet 'open en eerlijk' over wat ze de Russen 'zagen doen', zoals Kirby het afschildert, want gedurende die acht jaar heeft Poetin Hemel en Aarde bewogen om 'Kiev', en de Europese regeringsleiders te verleiden om deze waanzin te stoppen, en 'Minsk II' uit te voeren zoals was overeengekomen. Merk ook op dat in die acht jaar Porochenko nog plaats moest maken voor Zelensky, en we nog vier jaar Trump hebben gehad, maar dit Amerikaans/Britse/Canadese (NAVO) project stond op rails. En dit voorjaar moest het gebeuren, als 'sequel' van de Covid-pandemie, op weg naar 'Build Back Better', omdat de dominante Dollar/Euro-economie op instorten staat. Zelensky verkocht zijn ziel, keerde zich af van 'Minsk II', eiste toelating tot de NAVO, begon over het maken van een atoombom, en zijn troepen begonnen met schieten op 17 februari, nadat de Russen op de 16e niet in actie kwamen, zoals de NAVO-landen Poetin min of meer hadden opgedragen. Daarop gooide Poetin de handdoek in de ring, stopte de diplomatie, en een week later was het 'feest' voor zijn Angelsaksische 'partners'. De Bonanza voor de wapenfabrikanten, die de farmaceuten aflosten als 'zwart gat' waar ons geld in verdwijnt. Maar voor Poetin was het een sombere ontwikkeling.
Daarmee zeg ik niet dat het Poetin en Rusland volledig heeft overvallen. En meer en meer commentatoren die nu toch nattigheid beginnen te voelen, wijzen erop dat Rusland nog steeds terreinwinst boekt, en al héél veel bezet houdt. Dat de Zee van Azov nu de facto een Russische binnenzee is, en dat de watertoevoer naar de Krim in 'Fase 1' weer is hersteld. Daarnaast 'vermalen' de Russische raketten, de Russische artillerie, en de Russische tanks hele legereenheden van Oekraïne. De redacteur van NRC zou de hele dag met een lach van oor tot oor rondlopen, maar ik zelf zou in Poetin's plaats net zo bedrukt zijn als hij. Gebukt gaan onder het verantwoordelijkheidsbesef, en strijdend met mijn geweten. Ander karakter. En als je, zoals die redacteur van NRC doet, 'lichaamstaal' wil kunnen lezen, dan zul je aanzienlijk meer bagage mee moeten nemen dan de vaardigheid om 'copy/paste' over te nemen wat al 'veilig' is voorgekauwd in andere publicaties.
Soms is een oorlog onvermijdelijk. Dan heb ik het niet over Nederland en Afghanistan, Irak, Syrië en Libië, of de oorlogen in Indonesië en Korea na de oorlog. Als je sinds 2008 waarschuwt voor ongezonde ontwikkelingen in Europa, en je 'partners' vraagt om zich aan hun afspraken te houden, en om te blijven praten, maar ze steken een middelvinger naar je op, spugen je nog een keer extra in je gezicht, beschrijven je land als een 'benzinestation', terwijl ze zich bemoeien met binnenlandse aangelegenheden en naar eigen inzicht sancties afkondigen, niet gedragen door de VN-Veiligheidsraad als het hoogste orgaan in de wereld, dan weet je dat je eigenlijk alleen nog enige inspraak hebt in het moment. En dat een relatief kleine oorlog nog de potentie heeft om iets verschrikkelijks te voorkomen.
Maar onmiddellijk escaleerde de NAVO met 'sancties uit de Hel' die voor de hele wereld duidelijk maakten dat je geld niet veilig is als het op een westerse rekening staat, of in Dollars of Euro's is genomineerd. Europa pleegt economisch zelfmoord, en bevestigt dat het de hoer van de Verenigde Staten wil zijn, in het 'Huis van Davos', met alle consequenties voor de bevolking. De NAVO heeft, bij monde van haar Angelsaksische meesters, al kenbaar gemaakt dat ze deze strijd gaan rekken tot Rusland kapotgemaakt is, en Poetin is vertrokken. Er is nu dus al helemaal geen haast meer bij, en onnodig risico nemen heeft geen zin. Het komt er nu op aan verse ladingen wapens te vernietigen, transport per trein van het westen naar het oosten onmogelijk te maken, en omsingelde militairen uit te hongeren, of met artillerie en raketten te beschieten tot ze zich overgeven, of dood zijn. En dat zijn allemaal jonge mensen die zoveel beter de velden in hadden kunnen zaaien, voor de klas hadden kunnen staan, of werk hadden kunnen maken van hun medische opleiding, anders dan in Amerikaanse laboratoria te zoeken naar een opvolger van covid.
Daar komt bij dat de strijd bijna openlijk is opgerekt tot een strijd tussen de NAVO en Rusland. En als de geruchten juist zijn dat Polen en Litouwen op het punt staan formeel eigen militairen naar Oekraïne te sturen, onder het mom van wéér zo'n notoire 'vredesmissie', dan kon het wel eens snel uit de klauw lopen.
De ironie is, dat die redacteur stelt dat het Russische volk recht heeft op de feiten. 'SMILE!' Wat een extreem wrede grap!