Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Onverschilligheid

Wat maakt het uit?

 

Onverschilligheid kan verschillende oorzaken hebben. Je kunt daadwerkelijk niet zien wat het belang is van een bepaalde keuze. Of je ziet dat belang wel, maar tegelijk blokkeert die ene keuze ook het realiseren van een alternatieve mogelijkheid, die ook zo zijn aantrekkelijke kanten heeft. Het kan ook een gebrek aan empathie zijn. Of de expressie van een gevoel van machteloosheid. En dan zijn er de complexe keuzes, afgeladen met verschillende risico’s, voor jezelf en/of voor anderen, waardoor al die bomen het zicht op het bos ontnemen, en je met een wegwerpgebaar roept: 'Ach, wat maakt het uit!'. 

 

Tot slot kan onverschilligheid een maskerade zijn vanuit zelfbescherming. Verkeerde keuze gemaakt, maar je moet ermee leven, en je kunt de klok niet terugdraaien. Niet noodzakelijk een keuze die reeds aantoonbare schade teweeg heeft gebracht, maar waardoor je een zeker risico loopt waar je liever verschoond van was gebleven. In dat laatste geval is het primair een afweerreactie als iemand je met een 'Wat maakt het uit!', het zwijgen oplegt als je hem of haar een spiegel voorhoudt. En dat is met inbegrip van keuzes die nog vervolgstappen vragen, zoals bij boosters na vaccinatie. De keuze is gemaakt, de teerling is geworpen, er is geen weg terug. Hou op met zeuren!

 

Het beginnen of uitlokken van een oorlog is niet zelden minder lastig dan die oorlog beëindigen, in het bijzonder als je op verlies staat. Op de ‘Turcopolier’-website gaat het (onder andere) over het perspectief voor de NAVO (Oekraïne) versus Rusland en haar bondgenoten, en ik heb daar mijn steentje bijgedragen aan de discussies in de commentaar-sectie. Eén van die bijdragen besloot ik met de opmerking dat ik lekker veel popcorn had ingeslagen, en klaar was voor de ‘show’. Wellicht de ultieme expressie van onverschilligheid, terwijl die kwestie mij beslist niet koud laat, zoals de regelmatig terugkerende lezer van dit blog zal beseffen. Dus wat is daar aan de hand? Is het defaitisme? Gooi ik de handdoek in de ring? Groeit het mij boven de pet? Zie ik er geen gat meer in? 

 

In een vervolg op die bijdrage heb ik getracht toe te lichten hoe het komt dat ik mij machteloos weet. Omdat, zoals ik er tegenaan kijk, er geen winnaars zullen zijn in ons deel van de wereld, ongeacht de afloop, en dat dat ook de vooropgezette bedoeling is, danwel het ingebouwde risico. Laat mij het uitleggen zoals ik het op die website ook heb toegelicht. 

 

In 1968 lanceerde Noord-Vietnam, samen met de Vietcong, een verrassingsaanval op de posities van de Amerikanen, het ‘Tet-offensief’. De vooropgezette bedoeling was om een wig te drijven tussen het corrupte regime in Zuid-Vietnam, en de Amerikanen door de publieke opinie te bewerken. Wat evident een doorslaand succes was. Het verzet tegen de oorlog in Vietnam, en elders in de westerse wereld, groeide in korte tijd spectaculair. Militairen die terugkwamen uit Vietnam werden beschimpt en bespuugd, en uitgemaakt voor ‘Baby-Killers’. Nog niet eens zo lang geleden plaatste ik een link naar een interview met een Amerikaanse militair die in een heel andere oorlog terecht kwam dan wat hij zich ervan had voorgesteld. En de Verenigde Staten dropen tenslotte met de staart tussen de benen, en een enorme kater af. 

 

Ze bezorgden de Sovjet-Unie een vergelijkbare ervaring in Afghanistan. Enige verschil was dat het communistische regime in Vietnam nog wel een wat ander wereldbeeld koesterde dan de Moslim-fundamentalisten die de NAVO nodig had in Afghanistan, en dat de terugtrekking van de Sovjet-Unie uit die strijd niet het gevolg was van een radicale cultuuromslag in de Sovjet-Unie zelf. Als er al ‘cheerleaders’ waren van Al Qaida, dan bevonden die zich in het westen, en in Moslim-fundamentalistische landen. Binnen de Sovjet-Unie waren die groepen ook actief, maar niet populair, behalve bij extreme opportunisten zoals Navalny en consorten. Wat autonoom ook helder maakt waarom die types consequent geen deuk in een pakje boter slaan bij verkiezingen nu de Sovjet-Unie nog slechts een geest is. 

 

De evaluatie van beide militaire conflicten leidde binnen de NAVO tot een nieuwe, innovatieve doctrine, die naadloos aansloot bij het streven naar de ‘Unipolaire’ wereld. De vernietiging van alle grenzen, alle landen als soevereine entiteiten, en de creatie van chaos, met ‘Blackrock’ (‘Davos’) als de eigenaar van alles, en de NAVO als haar gewapende arm. Door die bril bekeken heeft de NAVO deze eeuw nog geen oorlog verloren. De chaos in Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en Oekraïne is ‘by design’, en het idee is dat de NAVO de strijd in Oekraïne niet hoeft af te sluiten met een militaire overwinning, zolang het er maar toe leidt dat Rusland te maken krijgt met een anti-oorlogsbeweging naar analogie van wat ‘Washington’ eind jaren zestig voor haar kiezen kreeg. 

 

In de oorspronkelijke opzet, zoals ik getracht heb hier aannemelijk te maken, dacht de NAVO dat Rusland in recordtijd heel Oekraïne zou bezetten, een vazal op de troon zou zetten in Kiev, en dan de overwinning uit zou roepen. Wat de bestorming van zorgvuldig opgebouwde fortificaties had gevergd, met vele dode Russische militairen tot gevolg. Gekoppeld aan moordende economische sancties, en ‘Gladio’ (‘Stay Behind’) saboteurs die als een ‘Vietcong’ het leven van de reguliere Russische troepen en bestuurders tot een hel zouden hebben gemaakt. Met een ‘Vietnam-look-alike’ revolutie in Rusland tot gevolg. Waarna China kon worden opgerold. 

 

Dat plan strandde op een geheel andere strategie van de Russen. En wat de NAVO nu probeert te doen, is dat originele plan weer tot leven te wekken. Maar de eerste opgave is dat de burgers in de NAVO-landen niet de interesse in die oorlog moeten verliezen, en dat is nog niet zo eenvoudig. Blíjven roepen dat Oekraïne aan de winnende hand is, en dat een groot offensief aanstaande is, lijkt mij gericht op ons, de westerling, die moet blijven geloven in de ‘goede zaak’. Generaal Giap, de strateeg die het ‘Tet-offensief’ vorm gaf, stond niet twee maanden van tevoren van de daken te schreeuwen dat hij een miljoen soldaten klaar had staan voor een aanval op Hué en Danang. En met zes van de Himars installaties vernietigd (volgens de Russen), ‘and counting’, en zonder luchtoverwicht, zie ik niet hoe ze zo’n offensief ooit van de grond zouden moeten zien te krijgen. Wel zijn er al verscheidene bootjes met saboteurs die probeerden de regio van Kherson te bereiken onderschept en vernietigd, maar er zullen er ongetwijfeld ook zijn die geland zijn, of saboteurs die over land door de linies zijn geglipt. Maar gaan de aanslagen die zij plegen de Russen motiveren om Poetin op te roepen ermee op te houden?

 

Daarbij viel mij op dat de Russen eerder deze week kennelijk doelbewust een ‘Graan-Oligarch’ met een precisie-aanval om het leven brachten. Ook dat is ‘Public Relations’. Veel boeren in Oekraïne zijn niet gecharmeerd van de ‘Rent-Seeking’ oligarchen en gierende corruptie die hen een fortuin kosten, waar ze niks voor terug krijgen. Maar omdat die monopolisten, en corrupte overheidsfunctionarissen boeren die niet van hun ‘diensten’ gebruik willen maken weren van de ‘markt’ die zij controleren, heb je als landbouwer geen keus. Die aanval was een signaal aan de inwoners van dat zuidelijke gedeelte van Oekraïne dat er verandering in de lucht hangt. En niet in Moskou, maar in Kiev, Brussel, Londen, Washington en Davos. Dat ene ‘speldenprikje’ kon wel eens van doorslaggevend belang zijn, omdat het onverschillige mensen, die dachten dat er toch nooit iets zou veranderen, zicht geeft op een andere wereld. Een terugkeer naar het ‘Industrieel Kapitalisme’, de dekolonisatie en het anti-imperialisme, en klaar met ‘Londen’ en haar neofeodale plannetjes. Maar ik kan dat zelf niet afdwingen of sturen, en ik moet zelfs oppassen dat ik geen irritatie oproep waardoor ontwikkelingen waar ik wel heil in zie juist worden afgebroken. Omdat de onverschilligheid die het gevolg is van eenmaal gemaakte keuzes voor een onredelijke onverzettelijkheid zorgt.

Go Back

Comment