Een kamp waar strijders van het ‘Azov-bataljon’ gevangen zaten werd geraakt door een salvo afgevuurd door een Himars lanceerplatform, waarbij tal van gevangenen omkwamen, en anderen gewond raakten.
De autoriteiten in de Donbas toonden de schade, die overeenkwam met de schade van een voltreffer, en ze claimden de brokstukken te hebben gevonden van een projectiel van dat nieuwste speeltje aan de kant van de NAVO/Oekraïne. Het westen was er als de kippen bij om te claimen dat ‘de Russen’ het zelf gedaan hadden, en ze spraken van een ‘oorlogsmisdrijf’. Rusland heeft inmiddels de VN uitgenodigd om zelf een kijkje te komen nemen, maar het is onwaarschijnlijk dat een ongunstig oordeel voor het westen ook wordt overgenomen door onze media. En als het al wordt toegegeven, dan zal men het hebben over een ‘noodlottige vergissing’. Geen gebrek aan ‘noodlottige vergissingen’ van de NAVO in al die oorlogen die we sinds het begin van deze nog jonge eeuw al begonnen zijn, of uitgelokt hebben.
Iemand die reageerde op mijn feitelijke mededeling op een Engelstalige website, met daaraan toegevoegd de vraag hoe ik die aanslag met dat kostbare geschut moest plaatsen tussen de ‘Hosanna-berichten’ over een op handen zijnd offensief om Kherson te heroveren, was stellig dat het alleen maar ‘de Russen’ geweest konden zijn. Hij vroeg mij de vraag te beantwoorden wie er baat bij had. ‘Cui Bono’. Nou is dat in mijn geval niet echt nodig, want daar sta ik in omstreden kwesties voortdurend bij stil. Maar vaak is dat nog niet zo eenvoudig. En in dit geval ook zeker niet. Ik kan een heel arsenaal aan scenario’s bedenken die plausibel zijn, en dan prijkt een Russische raket op dat complex niet bovenaan de lijst met meest waarschijnlijke verklaringen. Sterker nog, ik kan geen enkel voordeel voor de Russen en hun bondgenoten bedenken.
Op pro-Russische websites, voorzover nog bereikbaar, komen op gezette tijden filmpjes langs van gevangen militairen, huurlingen en para-militaire types die zingen als een ‘kanarie’. En Rusland is bezig met het voorbereiden van een eigen tribunaal waar ze ‘Azov-militanten’ willen berechten wegens oorlogsmisdaden. Niet slechts de misdaden begaan sinds de aftrap van de oorlog, maar ook, en misschien wel juist, de oorlogsmisdaden in de jaren sinds 2014, waar 14.000 mensen het slachtoffer van werden, terwijl de wereld de andere kant op keek. Dat is wel iets waar ‘Kiev’, maar vooral ook de NAVO, behoorlijk mee in de maag zit. En dood zijn die ‘Azov-types’ niks meer waard, dus een aanslag van de NAVO/Oekraïne op dat specifieke kamp is een valide antwoord op die ‘Cui Bono’-vraag.
Dan is er nog het fenomeen van de ‘False Flag’-operatie, van essentieel belang als je supporters voor je zaak nodig hebt, je de controle hebt over de media, en het tegenzit in de oorlog zelf. Daarvan zijn er al enkele geweest, waar ik eerder over schreef, terwijl bij elke Russische aanval voortdurend wordt gezwegen over het militaire object dat werd geraakt. En die Himars mag dan de Hemel worden ingeprezen vanwege zijn accuratesse, maar dat betekent nog niet dat een afzwaaier niet tot de mogelijkheden behoort.
Wie wil speculeren over motieven kan zelf ook wel opties bedenken die ‘de Russen’ in het beklaagdenbankje plaatsen, hoewel het wel degelijk een projectiel was afgeschoten door een Himars, maar daar zullen niet veel westerse commentatoren oren naar hebben. Het is voorstelbaar dat de Russen het systeem inmiddels ‘gehackt’ hebben, waardoor ze de controle over de lanceerinstallaties en die projectielen, zonder dat de NAVO/Oekraïne zich daar bewust van is, hebben overgenomen. Dan kan er sprake zijn van een ‘infiltrant’ in de gelederen die de boel fysiek saboteert, en projectielen lanceert (laat lanceren) met coördinaten die door ‘de Russen’ zijn doorgegeven. Ook zal het beslist zo zijn dat de NAVO/Oekraïne gebruik maakt van HUMINT, mensen op de grond die coördinaten van belangrijke doelen doorgeven, en als zo’n spion in de kraag wordt gevat, kan het systeem gebruikt worden om ‘eigen’ doelen door te geven, waardoor de NAVO/Oekraïne in verlegenheid worden gebracht. Maar dat soort verklaringen maakt Himars onbruikbaar, en daar zul je westerse commentatoren dus niet snel over horen.
Dan is er nog een apart fenomeen dat niet vaak ter tafel komt in discussies over oorlogsgeweld, maar dat is de militair, of ‘eenheid’ die dreigt het onderspit te delven, en zelf vraagt om een vernietigend bombardement op de eigen positie, om te voorkomen dat de militairen gevangen worden genomen, en hun waardevolle wapenuitrusting, en kennis, in handen van de vijand komt. Een ‘Azov-militant’ in dat kamp kan, handelend in de geest van die militaire eer, ook een berichtje naar het ‘Hoofdkwartier’ hebben verzonden met het verzoek om hen dat tribunaal te besparen, en sinds bevrijding of uitbraak geen realistische opties waren, dan maar een bom erop.