Je kunt het inhoudelijk eens zijn met Omtzigt, of niet, maar hij heeft het grootste gelijk waar hij stelt dat we ons verliezen in de details, terwijl we de belangrijkste 'dossiers' op zijn beloop laten.
Het werd hem uiteindelijk teveel, en hij verliet de politiek, en de door hem opgerichte partij, die als wees verder gaat. De 'Rode Draad' op dit blog is dat nagenoeg *alle* problemen waar het dagelijks over gaat in de media praktisch in een handomdraai opgelost kunnen worden, als we dat zouden willen. Als we de 'Red Tape' rigoureus wegsnijden, en de 'bemoeials' hun subsidies en overheidsopdrachten af zouden nemen waar ze op binnenlopen, en praktische, realistische oplossingen zouden implementeren.
Tevens doe ik mijn best om aan te tonen *waarom* we verzaken. Al die 'Red Tape' en de 'bemoeials' zijn we, op onverklaarbare wijze, gaan zien als een voorwaarde voor 'democratie'. Dat is het niet. Het is tirannie, in het bijzonder waar onverkozen Commissarissen vanuit het naburige Brussel, samen met de benoemde Secretaris Generaal van de NAVO, de lijnen uitzetten die voeren naar grootschalige destructie van onze welvaart, meer en meer corruptie en immorele projecten, welhaast onopgemerkt omdat we ons concentreren op de franje.
Dat onopgemerkt heb ik hier ook meer dan eens aan de orde gesteld: 'Hiding in Plain Sight', en hoe wetenschappers dat fenomeen decennia geleden al illustreerden door een als mens verkleedde Gorilla door een balspel te laten lopen, terwijl men de 'proefpersoon' vroeg om te tellen hoe vaak de bal stuiterde. Negen van de tien merken die Gorilla niet op. Het is niet verwijtbaar. Als je streeft naar, of gedwongen wordt tot het leveren van perfectie, mis je het 'Grote Plaatje'. En omdat het 'Hemd' nader is dan de 'Rok', is het aan de geniepige profiteurs die hun verdienmodel overeind willen houden om ervoor te zorgen dat ze u en mij een 'Hemd' aanbieden om ons af te leiden.
In zijn oorspronkelijke vorm verwees 'Hemd' naar onze naasten. Ik doe zelf *alles* om mijn kinderen en kleinkinderen te helpen waar nodig, met in het achterhoofd dat ze 'het' zelf moeten kunnen als ik er niet meer ben. Dus niet gemakzuchtig 'verwennen', maar met 'beleid' ondersteunen, en voldoende afstand bewaren om hen niet te verstikken. Dat is mijn bedoeling. In de praktijk zal ik mij de ene keer teveel met hen bemoeien, en een andere keer had ik er 'moeten zijn' voor hen, maar 'zag' ik het niet. Door te luisteren naar de 'feedback' kun je sturen, waardoor je een volgende keer wél 'wakker' bent, of op je handen blijft zitten, alhoewel je handen 'jeuken', en het advies voor in je mond ligt. Op iets grotere afstand vinden we dan de buren, vrienden, familie. 'Den Haag' en 'Brussel' staan niet eens op het lijstje.
Door uiteenlopende oorzaken is 'Hemd' voor meer en meer mensen getransformeerd tot iets anders, en de media, de 'reguliere' en de 'alternatieve', reiken ons dagelijks 'Hemden' aan, waardoor we enerzijds vergeten dat we kinderen en kleinkinderen hebben die eerder in aanmerking komen, voorzover mensen nog kinderen op de wereld zetten, en er ook zelf voor zorgen, en we tegelijkertijd geen oog meer hebben voor de 'Rok'. Het is allemaal geen Hogere Wiskunde, en de vraag die mij dan plaagt is of degenen die 'In Plain Sight' de lijnen uitstippelen, zonder dat we dat zien, te vertrouwen zijn? Kan ik, als ik afstand neem, ook omdat mijn kinderen en kleinkinderen niet meer zoveel aandacht nodig hebben, en ik niet meer hoef te werken voor mijn dagelijkse brood, en ik mij concentreer op wat die bestuurders voor initiatieven ontplooien, ontdekken wat hun doelen zijn? Zijn dat doelen die ons, als samenleving, als mensheid, verheffen? Of moeten we ons zorgen maken?
Vanuit mijn perspectief dus dat laatste. En zo zit Omtzigt er ook in, waardoor hij opbrandde in 'Den Haag'. Daar is iedereen 24/7 bezig met het 'Hemd' dat hen wordt aangereikt door de media, en de Commissarissen en Secretaris Generaal in 'Brussel', die zelf hun opdrachten direct, of indirect ontvangen vanuit schimmige 'genootschappen' als het WEF en de WHO, 'Bilderberg', 'Bohemian Grove' en nog zo wat besloten clubs. Gisteren ontving ik het boek 'Onder Ons', over genootschappen van de Nederlandse elite, uitgegeven door 'Follow the Money', en het is tot nu toe (bladzijde 40) een positieve verrassing. Omdat het niet neigt tot extreem 'Complot-denken'. In zekere zin net als 'One Nation Under Blackmail', waar het over de Amerikaanse situatie gaat, laat het boek zien hoe complex dat soort besloten clubs zijn. In dat Amerikaanse boek gaat het over een web van criminelen, politici, hoge ambtenaren en zakenmensen. 'Onder Ons' beschrijft de in ons eigen land bestaande clubs waar de elite elkaar in besloten kring treft, en men vrijuit kan spreken, omdat de clubs de 'Chatham House Rule' als huisregel hebben, waardoor leden niets naar buiten brengen over wat er 'binnenskamers' is besproken, en men geen namen noemt.
Dat soort genootschappen zijn er altijd geweest, en ze spreken tot de verbeelding. Ik moet zeggen dat ik volkomen begrijp hoe nuttig en nodig het is om op 'beleidsniveau' zo'n beveiliging te hebben, en hoe destructief het is als participanten een vergadering uitlopen en onmiddellijk de anderen opknopen ten overstaan van de camera's en microfoons. Waarop het alleen nog maar gaat over dát, over 'Functie Elders' en hoe lang dat 'kabinet' er nog zal zitten. Extreem 'Media-Geile' leiders, zoals Trump, Zelensky, Boris 'Brexit' Johnson, en de 'Coalition of the Willing', Ursula von der Leyen, Kaja Kallas en Mark Rutte, Wilders, Timmermans, allen gefocust op 'verbinden' en 'verdelen' via de media, zijn een regelrechte ramp voor een land, een gemeenschappelijke 'markt', of een alliantie. Ze zijn extreem 'zichtbaar', schuwen de camera's niet alleen niet, maar zoeken ze op, en aan hun uitlatingen valt geen touw vast te knopen. Ze zijn 'All Over the Place'.
In 'Onder Ons' wordt beschreven hoe men leden zoekt, en dat 'vooraanstaand' niet betekent dat men ook een uitnodiging mag verwachten. De scheepsbouwer Verolme, een grote jongen in de Rotterdams haven, werd genegeerd door de 'Club Rotterdam' omdat hij 'imago-ziek' was, en een directeur van Phillips kon het ook wel schudden. Tijdens bijeenkomsten moeten de leden niet met 'Meel in de Mond' praten, maar wat binnenskamers besproken is, moet niet de volgende dag in de krant staan. Die 'Clubs' in ons land begonnen als 'Clubs' van industriëlen, van de grootste ondernemers die het geld verdienden in ons land. Maar met de erosie van de industriële activiteit veranderde de samenstelling. Politici, en directeuren van 'Non Profit' organisaties die niks verdienen, en alleen maar geld van anderen uitgeven, kregen meer invloed.
De weerstand tegen landen waar de regering functioneert als zo'n 'Club', waar men elkaar binnenskamers zonder blad voor de mond te nemen voedt met kritiek en bezwaren, maar naar buiten toe consistent en consequent het beleid verdedigt, wordt inmiddels beschouwd als het kenmerk van een 'autoritair' land, of zelfs een 'dictatuur'. Ik begrijp hoe een regering die functioneert als een besloten 'Club' inderdaad een scheve schaats kan rijden, en als men dat wil voorkomen, men het moet zoeken in de structuur van de 'Club'. De doelstelling, en de kwaliteit van de leden. Gekoppeld (daar ga ik weer!) aan Constitutioneel vastgelegde beperkingen van de macht.
De afwezigheid van zo'n besloten structuur, waar *alles* in een oogwenk 'op straat' ligt, of via 'achterkamertjes' tegen iemand persoonlijk gebruikt wordt ('Functie Elders'), en iedereen over elkaar roddelt en wegen zoekt om concurrenten en de oppositie tegen de eigen plannen onderuit te schoffelen, betekent niet dat Complotten, door die 'transparantie', niet langer gesmeed kunnen worden. Integendeel! Gelegenheidsallianties, veelal met op grond van chantage gedwongen participanten, gedijen in zo'n omgeving uitstekend. En dat zie je dan terug in dat boek 'One Nation Under Blackmail', waar iemand als J. Edgar Hoover, directeur van de FBI, die zelf extreem chantabel was door zijn 'trans' en homoseksuele voorkeuren, en voorliefde voor 'jonge jongens', fanatiek 'Dirt' verzamelde en afluisterde voor dat doel. En als ik dan naar die Europese 'Coke-Snuivers' kijk, die feestend van oorlog naar oorlog de hele boel in de as leggen, dan vrees ik toch dat we de Gorilla gemist hebben terwijl we probeerden te tellen hoe vaak de bal stuitert.