Afgelopen week om en nabij 200 kilometer gefietst.
In mijn geval een solitaire aangelegenheid, zonder concreet doel. Van huis uit, en weer terug. Genietend van Nederland, met haar unieke stelsel van goed onderhouden fietspaden, en het heerlijke weer. Sinds begin dit jaar heb ik een horloge dat alles bijhoudt. Zwemmen, fietsen, traplopen, lopen en 'Fitnessen', alles wordt 'vertaald' naar hoogst individuele prestaties en medische conditie. Ik heb mij erin laten kletsen. Hoewel ik een horloge had, droeg ik het nooit. En het idee dat je gezondheidsgegevens 'ergens' terechtkomen waar je er geen controle over hebt maakte dat ik bedenkingen had tegen zo'n 'klokje'.
Die bedenkingen zijn niet als sneeuw voor de zon gesmolten, maar in een wereld waarin je 'telefoon' al ongevraagd tegen je begint te praten, zoals ik eerder memoreerde, en de hele wereld vol hangt met camera's met 'gezichtsherkenning', terwijl elke aanslag op je toetsenbord via 'sleepnetten' terechtkomt op plekken die je uit je slaap zouden houden als je het wist, maak ik mij geen illusies over de mogelijkheid om middels paranoia je privacy te redden. Sterker nog, ik denk dat als je die weg inslaat, je alleen maar de aandacht op jezelf vestigt. Zoals al vele jaren betoogd op dit blog, moeten we hopen dat we slim genoeg zijn om te zorgen voor een 'Benevolent Artificial Intelligence' als creatie van ons brein. Of dat 'Artificial Intelligence', naarmate het zich ontwikkelt, zelf de stekker trekt uit initiatieven die schadelijk zijn voor de 'soort' die haar heeft geschapen.
Juist door de exponentiële groei van 'AI' is het niet ondenkbeeldig dat het zich onttrekt aan het 'gezag' van de menselijke scheppers, en 'bedenkt' dat we knap ongezond bezig zijn met al die oorlogen, moordpartijen en stupide keuzes. Zoals de mens uiteindelijk ook het 'Licht' zag, en meer oog kreeg voor het conserveren van de natuurlijke habitat die ons voortbracht. Helaas een impuls bij de mens die dan weer doorschiet richting zelfhaat, met als gevolg dat we de bijl zetten in alles wat ons welvaart, comfort en welzijn bracht, en maakte dat onze leefomgeving veiliger werd. Wolven, beren, messenstekers, terroristen, sancties en oorlogen, en het uitgummen van evolutionaire processen door te streven naar 'gelijkheid', niet als een vertrekpunt door 'gelijk voor de wet' te garanderen, maar als een streven naar gelijke uitkomsten, zijn het product van onze verdwazing.
Afgelopen week haal ik mijn fiets uit de berging, en in de lift stapt een jongetje van een jaar of elf in dat goed van de tongriem is gesneden, zoals men dan zegt. Marokkaans qua uiterlijk, voorzover ik dat kan beoordelen, want dat is niet mijn forte. Sprekend als een 'Amsterdams Straatschoffie', en de bijbehorende 'looks'. Beleefd knoopte hij een praatje aan, en wenste mij een plezierige fietstocht. Maar hij 'hoorde' niet in die lift. Heeft niks met 'Marokkaans' te maken, maar hij was 'Out of Place'. Toen de deur richting buitenwereld openging, bleek dat mij intuïtie correct was. Voor de deur stonden zijn 'Straatschoffie' vriendjes. Een stuk of tien. Ouder dan hij. En één van hen stapte dreigend op hem af, en vroeg hem waarom hij 'alweer' terug was. Dat jongetje zelf, en een ander bendelid, hielden ondertussen hun voet tussen de deur om te voorkomen dat hij dicht zou vallen.
Waar ik feitelijk in eerste instantie werd genegeerd, verschoof de aandacht naar mij omdat ik bleef staan. Dat werd snel dreigend. Of laat ik zeggen: 'Poging tot intimidatie'. Ze wilden dat ik op mijn fiets zou stappen en weg zou rijden. 'Bemoei je er niet mee, voor je eigen bestwil'. Die deur, en die lift, geven toegang tot de bergingen en een parkeergarage voor mensen die in dat gedeelte van de stad wonen. Er staan dure auto's, waaronder 'Old Timers', maar ook doorsnee auto's voor dagelijks gebruik. Uit alles bleek dat dat jongetje met een opdracht op pad was gestuurd. Wellicht in de sfeer van een 'ontgroening', of anders als 'verkenner', die op de dubbele beveiliging was gestuit, waardoor hij wel mee had kunnen lopen met iemand naar de lift, maar vervolgens stuitte op de beveiliging voor de garage en berging. Maar het deugde van geen kanten.
Ondanks de dreigende sfeer, waarbij het minderjarige gezelschap de aandacht geheel naar mij verlegde, bleef ik rustig, terwijl passanten haast maakten als ze ons passeerden, en deden alsof ze niks zagen. Op het moment dat het fysiek dreigde te worden, in die zin dat ze aan mijn fiets gingen zitten, vroeg een zwarte jongen aan mij of ik soms van de politie was? Waarop ik zei: 'Ja, hoe raad je dat zo? Of zijn we elkaar al eens tegengekomen?' Op dat moment bevroren ze. En toen ik tegen die twee in de deuropening zei dat ze hun voet weg moesten halen, en de deur dicht moesten laten vallen, deden ze dat. Ik testte de deur nog even, stapte op mijn fiets, en reed weg. Buiten beeld belde ik mijn vrouw, met het verzoek even de échte politie te bellen, om ervoor te zorgen dat de Hermandad dit varkentje zou wassen, voor er ongelukken zouden gebeuren.
Mijn vrouw belde de politie, maar die poeierden haar af. Daar hadden ze geen tijd voor. Ze moesten nog met hun autootje door de straten om parkeerovertreders op te sporen, de overlast van de drugsopvang hield hen bezig, én Rutte's NAVO-feestje in Den Haag volgende maand heeft uiteraard ook voorrang. Er zijn in de buurt, zeker sinds er een opvang voor meervoudig psychisch gestoorde drugsverslaafden werd ingericht, met prachtige beloften over hoe goed de gemeente dat project, samen met de gesubsidieerde stichting, zou managen, al verschillende incidenten geweest, waaronder een schietpartij resulterend in een dode. Het zijn *niet* allemaal gekleurde medemensen, zoals bij dit groepje jongeren waar ik hier over schrijf. En verschillende buurtbewoners waren in het verleden al minder 'tactisch' in hun benadering, met vechtpartijen tot gevolg. Dit groepje bleef rondhangen in de buurt, ze beklommen hekken en een steiger die was neergezet voor schilderwerkzaamheden, en als er één te pletter was gevallen, had de steigerbouwer, of de VVE die het gebouw onder haar beheer heeft, het 'gedaan', vermoed ik zomaar.
Ons land is mooi, en welvarend, maar niet meer zo heel veilig. En als ik helemaal alleen over een prachtig fietspad fiets, met mijn nieuwe fiets, terwijl ik kort daarvoor een bedreigende situatie met een truc heb ontwapend, dan voel ik geen stress. Relaxed vreet ik de kilometers op, geniet van het landschap, de weilanden, de bossen, de duinen, de mooie huizen, en krijg ik inspiratie voor mijn bijdragen hier, die ik bij thuiskomst uitwerk. Maar er 'hangt iets in de lucht'. Het kost mij geen enkele moeite om mij voor te stellen dat die groep jongeren waar ik mee te maken had de moordenaars, dealers en uithalers zal leveren waar je steeds meer over leest. Waarover hele volksstammen vergaderen, en waar ze onderzoek naar doen, terwijl meer en meer politiefunctionarissen een dagtaak hebben aan de administratie, en het afpoeieren van bezorgde burgers. Opgeteld bij die zucht naar oorlog met Rusland begrijp ik het dat één van mijn zoons haast heeft met het verlaten van ons land.