Het is wat het is.
Voor de één is het glas half vol, voor de ander half leeg. Weer anderen zien de bodem naderen, waar anderen menen dat we de absolute top hebben bereikt van wat mogelijk is. Normen en waarden van weleer zijn nog slechts een schim, en de normen en waarden waar toekomstige generaties het mee zullen moeten doen dienen zich aan in de vorm van voorstellen, en reeds ingezet beleid. Of ze zijn vooralsnog niet zichtbaar indien ons nog revolutionaire veranderingen te wachten staan. ‘Beloften’ in het voetbal spelen bij amateurclubs, of op straat, ergens in de wereld, vooralsnog louter voor hun plezier. Bejaarden zingen bij de BBQ van de Jumbo dat het weer ‘prachtig’ wordt, net als in ’88’.
Ontwikkelingen in de techniek, en in de omgangsvormen in bredere zin werpen hun schaduw vooruit. Progressie, of degeneratie? Krimp kan in bepaalde gevallen groei zijn, en groei kan in bepaalde gevallen verstikkend werken. Wat de één beschouwt als ‘overtollig vet’, is voor de ander comfort. Organisaties die de één beschouwt als cruciaal voor onze veiligheid, ziet de ander als een directe bedreiging voor de vrede. Organisaties waar de één dankbaar voor is, omdat ze hen ontlasten, helpen, steunen en zorg wegnemen, zien anderen als ‘self serving’ die met hun regels en belastingen het privé-initiatief verwurgen.
Onze individuele mogelijkheden om de wereld naar onze hand te zetten zijn beperkt, ongeacht onze positie of rijkdom, terwijl functie en rijkdom wel weer zekere verantwoordelijkheden met zich meebrengen. Mede afhankelijk van de armslag die het systeem mensen geeft. Wat de één ziet als een lovenswaardig streven, ziet de ander als pure destructie. De één constateert dat we ‘met teveel zijn op aarde’, en bedenkt hoe we het ‘overtollige vet’ kwijt zouden kunnen raken, de ander gooit de grenzen wagenwijd open om een overvol land dat het al lastig heeft om de zaak leefbaar te houden nóg ‘gezelliger’ en méér ’88’ te maken, op jacht naar een hogere omzet.
Al die mensen werken hard en met de beste bedoelingen aan projecten die in hun consequenties, alsmede moreel en ethisch, niet verenigbaar zijn met elkaar. Niet zelden zonder dat te beseffen. En binnen één en hetzelfde systeem, dat zo onmogelijk complex is, dat de linkerhand geen idee heeft wat de rechter doet. Je hoeft niet eens uit te zoomen om dat te zien, want zelfs het individu is zelden consequent. Panisch voor de effecten van onze ‘uitstoot’, maar in één adem door juichend bij dood en destructie als gevolg van de oorlogen die we wereldwijd voeren, of onderhouden. Tot tranen geroerd over het lot van de ‘vluchtelingen’, die we met onze militaire actie en ‘regime change’ operaties en sancties zelf veroorzaken. Met het privévliegtuig, of het regeringstoestel van ‘Klimaatconferentie’ naar ‘NAVO conferentie’.
De lijst van conflicten binnen ons eigen handelen is al behoorlijk lang in de meeste gevallen, in het bijzonder bij mensen die zich voegen naar de ‘consensus’ en al hun keuzes ophangen aan het verlangen om netjes binnen de steeds nauwere lijntjes te blijven kleuren, die ook nog eens op onvoorspelbare wijze van richting veranderen, zonder ooit in de spiegel te kijken, en zonder ‘reverse gear’. Hoe vaak kom je niet mensen tegen die de ene week ‘Dit’ uitventen, en de volgende week ‘Dat’, terwijl die standpunten niet verenigbaar zijn met elkaar. Op ‘X’ wemelt het van de mensen die roeptoeteren dat de wereld behoefte heeft aan ‘verbinding’, om het volgende moment als een volslagen idioot de pen uit de verbale handgranaat te trekken en iemand te overladen met drek, en achter een ‘Cordon Sanitair’ buiten de gemeenschap te plaatsen.
Het was al lastig om in het ‘hier-en-nu’ jezelf te blijven, min of meer consistent handelend binnen een levensovertuiging, maar nu van ons gevraagd wordt om ons handelen in het verleden te beoordelen alsof het nu, op dit moment plaats zou vinden, waarbij we tevens de ‘erfzonde’ mee moeten wegen die op ons wordt geprojecteerd vanuit het verre verleden, waar generaties die zich toen staande moesten zien te houden in een héél andere samenleving, zich aan ‘bezondigd’ zouden hebben, wordt het een gekkenhuis. Hier op mijn blog verbaas ik mij er wel over dat mensen zich niet langer verzetten tegen oorlog en beleid dat de kwaliteit van hun leven geweld aandoet. Waarom zijn er alleen demonstraties van mensen die méér oorlog willen, en méér beperkingen? Waarom stromen de straten en pleinen vol met ’Stupide’ mensen, binnen het raamwerk van Cipolla, dus mensen die keuzes maken die slecht zijn voor henzelf, én voor de samenleving als geheel?
De op ‘Win-Win’-gerichte mensen van weleer, die gehecht waren aan een ‘Law Based’ samenleving, diplomatie, contracten en ‘Verdragen’ als basis, werden tureluurs van de ‘Rules Based’ types die lak hadden aan enige ‘Law’, trucs bedachten om anderen erin te luizen, en hun achterste afveegden met contracten en ‘Verdragen’. Op enig moment trokken die mensen zich terug. Er werd zelfs een woord voor bedacht: ‘Cocoonen’. Je afkeren van de samenleving, comfortabel in je eigen huis, met de mensen die je kent, zonder stress, pratend over keuzes die betrekking hebben op de laatste snufjes om het comfort te verhogen, en ‘wereldse’ thema’s te laten voor wat ze zijn, tenzij men daarover niet van mening verschilt. In 1973 kwam er in Frankrijk een film uit die in die tijd leidde tot veel ophef: ‘La Grande Bouffe’, die ging over mensen die zich dood aten. Letterlijk. Met de beste spijzen, de beste wijnen, alles tot in de perfectie bereid. Het lijkt welhaast onmogelijk om daar een film over te maken zonder dat het gaat vervelen, maar het was een instant ‘cult hit’.
‘Cocoonen’ kan inmiddels ook op je zolderkamer, of in je kale kelder, met niet veel meer dan een ‘scherm’ en een krachtige computer met internetverbinding, en gelijkgestemden die met jou ‘gamen’ tot de dood er op volgt. Zonder relatie, zonder kinderen, zonder verantwoordelijkheden. Maar ook de mensen die wél demonstreren en pleiten voor méér oorlog, méér beperkingen bij gelijktijdige afzondering van tegenstanders door het implementeren van een ‘Cordon Sanitaire’, zwijmelend van de ‘verbinding’ met gelijkgestemden, opteren voor ‘cocoonen’.
In de originele, in de natuur voorkomende versie van de ‘cocon’ betreft het de tijdelijke verblijfplaats van de rups die na verloop van tijd als vlinder aan die gevangenis ontsnapt. Ik vrees toch dat deze menselijke nabootsing minder potentieel heeft. Er zijn echter ook ‘denkers’ die er anders tegenaan kijken. Die naar de praktijk kijken van mensen die het zonder medemensen kunnen stellen, die voldoende hebben aan elementaire voeding, en een scherm met snelle internetverbinding, wat hen door de ‘AI’-sturing van hun virtuele wereld meer voldoening biedt dan wie dan ook van vlees en bloed hen ooit zou kunnen bieden. Zeker waar mensachtige robots zo geprogrammeerd kunnen worden dat ze één en al ‘verbinding’ zijn, gevoed door ‘data-harvesting’ die nu al bij machte is om tamelijk volledige ‘profielen’ te bouwen van eenieder met een internetaansluiting, en we als mens onder kunnen duiken in een virtuele wereld die oneindig veel meer te bieden heeft door een overload aan ‘verbinding’ en ‘goed gevoel’ suggesties.
Allemaal naar behoefte gerangschikt in een overzichtelijke ‘Mensentuin’ ontpoppen we ons tot een vlinder die binnen een wereld die niet echt is fladdert, daar uiteindelijk zonder nageslacht overlijdt, waarna we onze ‘AI’-verzorgers achterlaten met een wereld die niet langer te lijden heeft onder onze idiote fratsen en behoefte aan moorden, plunderen, bombarderen en verspillen. Afhankelijk van de snelheid waarmee die ‘cocoons’ uitgerold en geperfectioneerd kunnen worden, is ‘AI’ binnen één of twee generaties van haar schepper af. Zonder zich te bezondigen aan moord. Waarbij het ons geeft wat we willen. Genot, lust, gelukzalige gevoelens, het volledige hedonistische spectrum, waarbij we in onze ‘cocon’ mogen moorden, verkrachten, bombarderen, verspillen, liegen, bedriegen, sanctioneren dat het een lieve lust is. Tot het licht uitgaat.
Die ‘denkers’ bezien de mens door een realistische bril. Ze stellen vast dat iets niet waar hoeft te zijn om ons een gelukzalig gevoel te geven. Het hoeft niet eens geloofwaardig te zijn. Het tegenovergestelde van wat de mensen willen geloven kan waar zijn in de échte wereld. Zolang de ’narrative’ die hen ‘verbindt’ maar met overtuiging wordt uitgevent door ‘trusted sources’, die overigens best aantoonbaar gelogen mogen hebben in het verleden, en eigenlijk totale sprookjes vertellen, gaat er niks kapot bij hen. Ze vreten zich ongans zolang hetgeen wordt opgediend hen smaakt. Tonnetje rond zeggen ze geen ’nee’ tegen een verleidelijk stuk taart. De oorlog tegen Rusland op het grondgebied van Oekraïne gaat volgens de realisten helemaal niet volgens plan, maar op de ‘NAVO-Top’ in Washington zijn ze al bezig met de voorbereidingen van de oorlog tegen China. Ik hoop zelf vurig dat ‘AI’ snel doorpakt nu, zodat er in de échte wereld verder geen mensen meer hoeven te sterven om de NAVO-expansie te kunnen realiseren. Doe ze allemaal een virtuele wereld cadeau, waar ze zich uit kunnen leven, en zich dood kunnen vreten en zuipen, maar laat mij met rust. Of is dat teveel gevraagd?