Wat is er gebeurd met de ‘Vredesbeweging’, de ‘Milieubeweging’, de ‘Krakersbeweging’, de ‘Arbeidersbeweging’, en de ‘Europese Unie’ als een organisatie die tot doel had de welvaart van de bevolking te verhogen?
U zult het vermoedelijk met mij eens zijn dat al die ‘Bewegingen’ gemeen hadden dat ze complexe problemen reduceerden tot de kern, om vervolgens eenvoudige (simplistische) oplossingen aan te bieden. Ik ken al die ‘Bewegingen’ van binnenuit, als participant op enig moment, en niet als organisator. En ik kan getuigen over de diepe verdeeldheid binnen die ‘Bewegingen’, en de felle discussies over de ‘Richting’, niet zelden aangewakkerd door obscure ‘activisten’ die allesbehalve integer waren. De klassieke ‘Intrigant’.
Jonathan Cook schreef een vlammende kritiek waarin hij de vloer aanveegt met ‘voormalige vredesactivisten’ die nu de grootste pleitbezorgers zijn voor militair ingrijpen door de NAVO. In zijn analyse wijst hij erop dat de NAVO op enig moment de bakens heeft verzet, door te investeren in ‘Proxy-Oorlogen’, waarvan die in Oekraïne de meest recente expressie is. En dat die strategie de NAVO geen windeieren legt. Het is geen onterechte kritiek op het gebrek aan diepgang binnen de ‘Vredesbeweging’, maar er ontbreekt iets.
Zoals Cook het formuleert krijgt de ‘Vredesbeweging’ in feite voor de voeten geworpen dat het in essentie een tamelijk egoïstisch streven was. Men wilde zelf niet het ‘hoogste offer’ brengen, maar geen probleem als we die ‘Boeren’ in Oekraïne de kolen voor ons uit het vuur laten halen. Ik ontken niet dat er mensen zijn die zo in elkaar zitten. Sterker nog, het wemelt ervan. Maar dat zijn de ‘Porochenko’s’, en de types in ‘patserbakken’ die als eersten Oekraïne ontvluchtten. Zoals er ook een indrukwekkende lijst valt op te stellen van politici die zelf nooit ‘dienden’, en er ook voor zorgden dat hun kinderen nooit in de buurt kwamen van oorlogsgeweld, maar bij elke gelegenheid voor méér oorlog stemden. Die cynische sectie binnen de samenleving kun je onmogelijk rekenen tot de ‘Vredesbeweging’. Ik heb hier op mijn blog al veelvuldig mijn gal over hen gespuugd, waardoor zelfs de indruk kan zijn ontstaan dat ik de slachtoffers, en de getormenteerde vluchtelingen die van huis en haard worden verdreven door het oorlogsgeweld, verwijten maak. Niets is minder waar! Dat Rusland zich presenteert als de bevrijder van de Donbas, betekent nog niet dat Oekraïners die hen zien als de ‘Grote Satan’ geen recht van spreken zouden hebben. Mijn kritiek spitst zich toe op de cynische ‘managers’ binnen de NAVO die acht jaar lang naar deze ontknoping toe hebben gewerkt, met steun van delen van wat er nog over was van de ‘Vredesbeweging’, ingevangen door de ‘consensus wetenschap’ en op subsidie drijvende ‘NGO’s’, om vervolgens dat land willens en wetens onder de bus te flikkeren.
Voordat ik mij nu vergaloppeer door het alleen over de ‘Vredesbeweging’ te hebben, kom ik terug op mijn vraag in de opening van deze bijdrage. De ‘Milieubeweging’ bestaat ook niet meer, maar is opgelost in een door de overheden aangestuurde ‘Klimaatbeweging’, langs dezelfde lijnen als wat we zien bij de ‘Vredesbeweging’. Recent schreef ik op dit blog over een technologische oplossing voor het ‘stikstofprobleem’ bij de boeren. En de weekendeditie van NRC bedient mij op mijn wenken, door een groot artikel waarin uit de doeken wordt gedaan dat het ‘eigenlijk’ niet gaat over die stikstofuitstoot. Een selectie aan academische (ingevangen) activisten wil best vertellen dat ook als die stikstofuitstoot wordt opgelost, die boeren toch op moeten rotten. Want ze zijn dan nog steeds een bedreiging voor het ‘Klimaat’ langs andere wegen, en linksom of rechtsom moet de voedselproductie de nek om worden gedraaid, en meer in het bijzonder de vleesconsumptie. Dat hele ‘stikstofverhaal’ is slechts een stok om de hond te slaan. Verbaast mij niks.
De Europese Unie werd ooit opgericht, en was succesvol, als een organisatie die zich toelegde op het bevorderen van de handel, intern en extern, om langs die weg de welvaart van de bevolking te vergroten. De welvaart van de aangesloten landen. Niet van de multinationals en banken, en de ‘1%’ die in ‘Davos’ de buit verdeelt. In die oorspronkelijke vorm paste de EU naadloos bij het ‘Industrieel Kapitalisme’. Maar door die organisatie vol te pompen met dwaallichten die niets produceren, en alleen maar uitgeven en profiteren, is het nu bij uitstek de organisatie die onze welvaart niet slechts vermindert, maar totaal aan flarden scheurt, en de snippers verspreidt over een zo groot mogelijk gebied.
De ‘Krakersbeweging’ en de ‘Arbeidersbeweging’ werden op dezelfde wijze geschoren. De innovatie van de machthebbers in ons deel van de wereld is dat het lucratief is om tegenstanders van een concentratie van macht een zak geld te geven, en hen aan te moedigen om verwarring te stichten binnen de eigen organisatie. Een markant voorbeeld besprak ik hier jaren geleden al, waar op enig moment de politieke arm van de ‘Arbeidersbeweging’ in Nederland, destijds de ‘Partij van de Arbeid’, werd geneutraliseerd door een influx van academici. Lieden die betaald werden met gemeenschapsgeld, en die de partij van binnenuit vergiftigden met een weelde aan onzinnige gespreksonderwerpen. Geen idiote hobby was onbespreekbaar, en op enig moment had die partij een senator die pleitte voor de wettelijke bescherming van pedofilie, alsof arbeiders daar op zaten te wachten. De ‘Krakersbeweging’ werd langs vergelijkbare weg ontmanteld. Subsidie, carrière-mogelijkheden, status, en oceanen vol ‘gekkigheid’ om de verdeeldheid aan te wakkeren, en ze zijn als was in je handen.
Zelfde patroon in de hele ‘westerse’ wereld. Roep dat het ‘Kunst’ is, of een interessante ‘LifeStyle’, pomp er geld in, en je hebt er geen kind meer aan. Of nee, dat zeg ik eigenlijk verkeerd. Je maakt er je kinderen van, die de ‘Candyman’ volgen, die overigens ook een vrouw kan zijn. Voor onafhankelijke zielen binnen die oorspronkelijke ‘Bewegingen’, die al vroeg oog hadden voor de complexiteit, maar begrepen dat het nuttig en nodig was om de ‘Grote lijn’ in de gaten te houden, is het om wanhopig van te worden. Hoofdzaken worden constant verward met bijzaken. En de ‘experts’ liegen aan één stuk door, op jacht naar ‘consensus’, waarbij ze de kaarten dicht tegen hun borst gedrukt houden.
In de jaren vijftig van de vorige eeuw stond er een organisatie op die zich tot doel had gesteld landen die zich weigerden te bekennen tot de NAVO, of het ‘Warschau Pact’, een stem te geven. De sleutel was erkenning van de soevereiniteit van de aangesloten landen, en daarmee van de onderlinge verschillen. Tijdens de ‘Koude Oorlog’ was het voor uiteenlopende ‘Bewegingen’ die ik hierboven noem een bron van inspiratie. Ondanks individuele verschillen samenwerken om iets van de grond te krijgen, door je te concentreren op de hoofdzaken. Met respect voor die onderlinge verschillen. Nadat het ‘Warschau Pact’ de geest gaf, en de NAVO zich Heer en Meester waande in het universum, ging die NAVO op jacht naar het kraken van die ‘Non Aligned Nations’, en de ‘Non Aligned Movement’. Pepe Escobar ziet, als één van de weinige geostrategische analisten, dat de ‘Nieuwe Koude Oorlog’ niet een strijd is tussen twee ideologisch bevlogen ‘Blokken’, maar tussen een herboren ‘Non Aligned Movement’ enerzijds, en de NAVO als de spil in het ‘Empire of Chaos’ anderzijds. Tussen, zo u wilt, een herboren volwassen benadering, en de speeltuin. Tussen het ‘Industrieel Kapitalisme’, met zijn ‘Vrije Markt’, en het ‘Financieel Kapitalisme’ met zijn ‘Snoeppot’, waarvan de bodem nu in zicht is. In mijn optiek een ongelijke strijd, met een voorspelbare uitkomst, maar de ‘Candyman’, de ‘Koning van de Ballenbak’, geeft zich nog niet gewonnen. Het zou beslist helpen als de kinderen wakker worden uit hun comateuze toestand, en weer in ‘Beweging’ komen.