Bemoeizucht is de ‘(ziekelijke) neiging om zich met iedereen en alles bezig te houden en zo mensen lastig te vallen.’
Uitgesproken bemoeizuchtige mensen kunnen nog steeds van zichzelf het idee hebben dat ze juist extreem tolerant zijn. Terwijl tolerante mensen wakker liggen van de vraag of ze hun eigen ideeën niet teveel opdringen aan anderen. Nationaal zijn Nederlanders ervan overtuigd dat ze mateloos tolerant zijn, en we bezingen onze eigen deugd zelfs uit volle borst met ‘Vijftien miljoen mensen’, waarvan meer landgenoten de tekst kennen dan van het volkslied. Tegelijk staan we internationaal bekend om ons ‘Opgeheven Vingertje’, en schamen wij ons er niet voor om anderen voor te houden dat we een ‘Gidsland’ zijn. Daarnaast is er geen oorlog, of we staan vooraan in de rij om mee te mogen doen. Hoe verder van huis, hoe beter. Liever niet in de voorste linies, daar hebben we het ‘slachtvee’ voor, het ‘kanonnenvoer’, maar als ‘coach’, als ‘trainer’, en met de ‘materiaalwagen’.
In mijn jonge jaren zorgde de verbindende overheid voor het ‘Grote Plaatje’, en waren het de ‘Zuilen’, verbonden aan kerkelijke of maatschappelijke organisaties, die voor de neurose van de bemoeizucht zorg droeg. In sommige gevallen was het een bittere strijd om je te ontworstelen aan de omklemming van een ‘Zuil’, en onze nationale literatuur getuigt van de excessen, en de provocaties waar sommigen zich aan overgaven om hun individualiteit te onderstrepen door het omarmen van een levensgevaarlijke ‘LifeStyle’. De eis dat anderen zich daar niet mee mochten bemoeien gaf op den duur een onwerkelijk ‘straatbeeld’.
Hoewel ik persoonlijk een warm pleitbezorger ben voor een ‘Kleine Overheid’, in die zin dat ik meen dat de overheid zich niet met het privéleven van de burger moet bemoeien, betekent dat nog niet dat ik meen dat het onjuist is om mensen te attenderen op de consequenties van hun keuzes als glashelder is wat de gevaren zijn. Is dat niet helder, houd dan je snavel. Of participeer in onderzoek of de discussie, maar leg jouw individuele voorkeur niet vast in een wet. Ook niet als je er uiteindelijk in geslaagd bent een meerderheid zo gek te krijgen jouw fobieën over te nemen. Hier op dit blog heb ik er geen geheim van gemaakt dat ik die mRNA-vaccins totaal niet vertrouw. En ik heb u vertrouwd gemaakt met de argumenten en ‘cijfers’ die mijn standpunt schragen. Echter zonder mij te willen bemoeien met mijn medemens die het liefst een infuus met vaccin tegen Covid achter zich aan zou slepen.
Dat de overheid zich niet afzijdig houdt, dat is evident. Toch zijn er nog altijd keurige, welbespraakte, onderlegde mensen die menen dat de overheid fout zit. Zie HIER, bijvoorbeeld. Wat ik mis, is de dialoog, die moedwillig wordt onderdrukt. Niet alleen over die kwestie. Sterker nog, de invasie van ons privéleven is voor mij beklemmend, omdat ik dat ‘van huis uit’ niet zo heb ervaren. Heel Nederland lijkt meer en meer op een ‘Parochie’, waarin het voldoende is om te ‘Geloven’ dat een bepaalde keuze de juiste is. Lak aan de feiten, of bewijzen dat het lariekoek is. De moordende ‘Consensus’ drukt elke oppositie dood. Nog net niet letterlijk, maar eenieder die tegengas geeft wordt onmiddellijk gemarginaliseerd en actief buitengesloten, of zelfs vervolgd. Omdat ik opgroeide in een liberale omgeving, met ouders die wat van de wereld gezien hadden, en de ‘Parochie’ iets was voor ‘de anderen’, vind ik het beklemmend.
Maar het is nog erger, eigenlijk, omdat de overheid niet langer let op wat belangrijk is voor ons allemaal, en dat uit handen heeft gegeven aan niet-verkozen bureaucraten in ‘Brussel’, en het ‘Grote Geld’ van ‘Davos’ en daaraan verwante organisaties, waarbij de bemoeizucht op onvoorspelbare wijze verandert als het weer. Er is geen ‘chocola’ van te maken. Totale, geïnstitutionaliseerde chaos en willekeur, wat in mijn jonge jaren kenmerkend was voor ‘Autoritair’. Een opeenvolging van ‘Tests’ om te zien of je wel gehoorzaam bent. En dat baart mij grote zorgen.
Door mijn eigen ‘bias’ tegen die vaccins ben ik geneigd om daar de oorzaak te zoeken als mijn volledig gevaccineerde en geboosterde broer een levensbedreigende auto-immuun-reactie krijgt na te zijn besmet met Covid. Terwijl hij ook van die infectie zelf meer last had dan ik met mijn natuurlijke afweer, en pillen die in Nederland niet voor dat doel mogen worden verstrekt. Maar ik begrijp ook dat ik dat incident, of onze verschillende reacties, niet kan opvoeren als bewijs voor mijn eigen gelijk op dit punt. Anderzijds, als het Duitse ministerie van gezondheidszorg in een ‘Tweet’ naar buiten brengt dat één op de vijfduizend gevaccineerden last krijgt van ernstige bijwerkingen, waarop NU.NL en andere roeptoeters het nodig vinden om te benadrukken dat die vaccins juist volkomen veilig zijn, dan denk ik slechts bij mijzelf: ‘Gemiste kans.’ Opzettelijk gemist. Was jij niet een journalist, ooit? Niet dat je geen bedenkingen kunt hebben tegen de strekking van die ‘Tweet’, en natuurlijk is het valide als je stelt dat iemand die ergens na vaccinatie dood ter aarde stort als gevolg van een hartaanval, hersenbloeding, een spontane auto-immuunziekte, of orgaanfalen wellicht ook zou zijn overleden zonder die vaccins. Maar het komt mij voor dat dit bij uitstek een kwestie is waar je weg moet blijven van bemoeizucht en dwang, en kritische journalisten nodig hebt die niet benauwd zijn om ‘autoritaire types’ tegen de haren in te strijken, op zoek naar de waarheid. Zekerheid is hier niet te geven, en maak van de risico’s dan ook geen ‘voetnoot’, verstopt in de kleine lettertjes van de bijsluiter die niemand te lezen krijgt als hij of zij zich meldt bij de GGD.
Het is niet zo eenvoudig om de ‘architectuur’ van een samenleving te optimaliseren. Welke ‘architectuur’ past bij de ‘volksaard’ en de lokale beperkingen? Waarom kan een megalomane torenflat in Dubai mooi zijn, maar moet je er niet aan denken dat die in het hartje van Amsterdam zou verrijzen? En dat is dan nog weer los van het simpele gegeven dat bepaalde mensen hoe dan ook moeten braken van de ‘architectuur’ in Dubai, terwijl anderen niets moeten hebben van die ‘drugs-gerelateerde, criminele gribus’ in de ‘Klimaat-hoofdstad’ van Nederland. Het geniale van de ‘Multipolaire’ wereld was dat soevereine landen vrij waren om er een Janboel van te maken, of een oogstrelend voorbeeld. De basis moet goed zijn. Die kan te breed, of te smal zijn, maar in alle gevallen moet de ‘architectuur’ het stabiele referentiekader vormen voor de lokale ‘markt’ die gevoed dient te worden Die stabiliteit is uiteindelijk belangrijker dan de vormgeving. We moeten ergens vanuit kunnen gaan, anders wordt het roulette.
HIER beschrijft Cynthia Chung hoe de ‘Unipolaire’ machten in de wereld zich opmaken voor een oorlog met China, de kampioen van de ‘Multipolaire’ wereld. Het is een lang artikel, wat in onze hitsige, chaotische wereld, met de ‘korte lontjes’ als sieraad, waarin de sneeuw zwart is, geen groot publiek zal kunnen inspireren. En dat is spijtig. Al helemaal na de afgang in al die andere oorlogen. De kruik gaat te water, tot hij barst. Het komt mij voor dat dat moment niet ver meer is.