Jammerjoh

Website voor mensen die niet klagen

Uitbreiding

Added an 'In English' page to this website. Articles in that section are not a direct translation of what is posted on the Dutch language blog. They are 'stand alone' contributions, borrowing from the main Dutch language blog. Contributions will be irregular, and cover various topics. Read the introduction on that page to learn more. 

Zoeken op dit blog

Hoe staan we er economisch voor?

Hoe staat Nederland er economisch voor?

 

In mijn optiek niet best, en ik ben zelfs geneigd te schrijven dat dat nog een té hoopvolle beoordeling is, terwijl ik in één moeite door erken dat we in meerderheid niets te klagen hebben. Al groeit de groep die niet zonder hulp van de overheid rond kan komen. Zeker als je daar ook de groep onder schaart die volledig afhankelijk is van overheidsopdrachten danwel subsidie, of een werkkring die afhankelijk is van wat de belastingbetalers nu nog op kunnen hoesten. Een buitengewoon lastig te verklaren spagaat. In feite vergelijkbaar met mijn bijdrage van gisteren, waarin ik stelde dat de ambitie om het ‘Klimaat’ te sturen véél te hoog gegrepen is, en dat we ons dienen te beperken tot de opdracht om geen ‘Domme Dingen’ te doen. Met één opmerkelijk verschil, en dat is dat velen die vol overgave meegaan in de ‘Climate Scare’, denken dat ik volkomen ten onrechte angst zaai voor een significante erosie van onze welvaart. Ik stip hieronder nog een voorbeeld aan waarom daar een perverse relatie tussen die twee is. 

 

In beide gevallen hebben we het over onmogelijk complexe systemen, en de reden dat ik mij zorgen maak is mijn constatering dat we al geruime tijd grossieren in het doen van ‘Domme Dingen’, wat dat betreft analoog aan wat ‘Climate Scare’ activisten ook stellen over keuzes die wij hebben gemaakt in het verleden, op jacht naar welvaartsgroei, waarvoor we een hoge prijs gaan betalen in de vorm van een niet te stuiten ‘Opwarming van de Aarde’. Inmiddels bijna overal verlaten als een predictie, en vervangen door ‘Klimaat Verandering’, een veel ruimer begrip waar ook een koudegolf in past zoals we die nu langs zien komen.

 

Mijn bezorgdheid over de economie is niet van recente datum, en critici houden mij, terecht, voor dat het vooralsnog wel meevalt met die ‘Gloom and Doom’. We zingen het nog aardig uit, toch? Regeringen en privé-personen doen allerlei dingen waar ik grote vraagtekens, of zelfs uitroeptekens bij plaatste, maar geen landelijke catastrofes. ‘Covid’ heeft aangetoond dat we grote delen van de economie voor langere tijd geheel buiten werking konden stellen, zonder dat we nu allemaal droog brood eten. De demissionaire regering kan lukraak met miljarden smijten ten bate van Rutte’s oorlog met Rusland, en het smeren van zijn volgende carrièrestap, en we denderen maar door. Complete sectoren van de laatste restjes van de industrie sluiten de poorten, of zien hun omzet kelderen, om welke reden dan ook, maar de terrassen zitten vol als het een keer mooi weer is, de prijzen van huizen blíjven maar stijgen, zelfs de kleuters hebben de nieuwste ‘I-Phone’ en een ‘Phat-Bike’, en de ouders een elektrische leasebak, terwijl de regering’ uitkoopregelingen’ introduceert voor boeren om die gebieden en bedrijven te onttrekken aan de voedselproductie, op jacht naar ‘Natuurherstel’, waarvoor bestaande dammen en waterkeringen worden gesloopt, wat weer volop ‘werk’ oplevert voor degenen die dat contract binnenslepen. 

 

Geen gebrek aan ‘Geld’. En wat we tekort komen, dat drukken we bij, of we lenen het van landen of instanties die nog wel ‘Geld’ hebben. Dat laatste is het probleem. Dat bijdrukken en lenen. Daarin ben ik een ‘purist’. Bijdrukken leidt tot geldontwaarding, inflatie. En lenen van andere landen, of instellingen die spaargeld beheren maakt ons tot slaaf van die landen en instellingen. Als de rente stijgt op de uitstaande leningen, krijgen overheden, bedrijven en particulieren die veel geld geleend hebben problemen. Om binnen het budget te blijven moeten ze bezuinigen, of hun inkomsten zien te verhogen. Bezuinigen kan in eerste instantie door ‘luxe’-uitgaven te schrappen, door te ‘versoberen’. Als dat op grote schaal gebeurt, gaan er in die ‘luxe’-sectoren klappen vallen. Een regering zal proberen om het ‘Geld’ dat in eigen land in circulatie wordt gebracht in eigen land te houden, bijvoorbeeld door vliegvakanties onbetaalbaar te maken. Echter gemotiveerd als iets dat te maken heeft met het ‘Klimaat’. Ook wordt door ‘Sancties’ op te leggen aan de producenten van betaalbare energie en producten (Rusland, China) de kapitaalvlucht afgesneden, maar wordt de eigen bevolking wel opgezadeld met hoge kosten. Waar die landen eerder goed aan ons verdienden, recirculeerde dat geld door ons leningen te verstrekken, die met een stijgende rente op de ‘kapitaalmarkt’ die landen nóg rijker maken. Als er een oorlog voor nodig is wanneer we het eind van de lijn bereiken, dan maar een oorlog. Oorlog geeft ons een excuus om geld van Rusland of China simpelweg verbeurd te verklaren, alleen blazen we daarmee wel het fundament op onder ons imperium, de ‘banken-sector’. Oorlog schept een vraag naar wapens en munitie, ‘economische activiteit’, en is goed bruikbaar als argument om ‘Sancties’ te legitimeren die de overheid nodig heeft, terwijl het tevens de bereidheid voedt van de burger om ‘Stappen Terug’ te doen, om de oorlog te ‘winnen’. 

 

Bedrijven en particulieren zijn het kind van de rekening. Die worden gedwongen hun bezittingen te ‘liquideren’ om eerst de rente op hun leningen te betalen, of te verlagen, maar als door de oorlogssituatie veel bezittingen hun waarde verliezen, omdat er geen ‘markt’ meer voor is, kun je wel je huis of bedrijf verkopen, als dat nog lukt, maar blijf je achter met een restschuld, die als regel een veel hogere rente genereert, omdat er geen ‘onderpand’ meer is. Maar je moet nog wel ergens wonen. Je moet eten. En je moet ‘werk’ hebben dat betaalt zodat je de rekeningen kunt voldoen. Of als kanonnenvoer naar het front. Dat is wat dan een ‘oorlogseconomie’ wordt genoemd, en die term heeft u vast al enkele malen voorbij zien komen, omdat de NAVO-landen nu al ernstig in de problemen zijn geraakt door een groot tekort aan munitie en wapensystemen, afgezet tegen wat Rusland er tegenover kan stellen. Het ‘HCSS’, de Nederlandse ‘Denktank’ die het proces begeleid, meldt enerzijds triomfantelijk dat het westen meer ‘Verenigd’ is dan Poetin had gehoopt, terwijl ze in dezelfde adem concluderen dat het overbrengen van alles wat ‘Boem’ zegt naar Oekraïne betekent dat we in Europa, én de VS, straks zonder zitten, omdat we Godsonmogelijk de capaciteit kunnen bouwen om nieuw te maken in het tempo waarin de Russen het in Oekraïne vernietigen. Terwijl de Russen met hún wapenproductie al ver op ons voorliggen, en als de Chinezen instappen kunnen we het helemaal wel schudden. Is dat slim?

 

‘Men’, en u waarschijnlijk net zo goed, zal die ‘Duivelse Russen’ de schuld geven van het gegeven dat u aan het eind van dit avontuur met lege handen achterblijft zoals het er nu naar uitziet. Elk probleem in de economie nu, van hoge energieprijzen, gierende inflatie, of noem het maar op, wordt al toegeschreven aan Poetin. Dat is niet slechts kort door de bocht, maar eerder geheel bezijden de waarheid. Alleen beseffen maar weinigen dat mijn bewering dat deze oorlog ‘gezocht’ werd door de NAVO niet zomaar een lukraak sentiment is. Zeker na de ‘Kredietcrisis’ realiseerden mensen op sleutelposities in de wereld van het ‘Geld’ dat het westen ‘gezien’ was. Ik schreef er hier talloze bijdragen over, hoe de status van de Dollar als ‘Reserve Currency’, met de Euro als haar broertje, geen houdbare propositie meer was door de volslagen onverantwoorde wijze waarop het westen omsprong met die macht. Alleen in een ‘Unipolaire’, door het westen en de NAVO gedomineerde wereld kon het westen ‘Geld’ bij blijven drukken om daar de rekeningen mee te betalen, ongeacht de hoogte van de schulden die daar het gevolg van waren. Met ‘Evil Putin’, ‘Evil Xi’, en ga zo maar door, heeft dat allemaal niks te maken. 

 

Hier op dit blog heb ik geschetst hoe het westen vertrok op een strategie van een uitgelokte oorlog tussen Rusland en Oekraïne, gekoppeld aan ‘Sanctions from Hell’. Ze dachten oprecht dat Rusland economisch zou bezwijken, zoals de Sovjet Unie eind jaren tachtig, en dat ze daarna dat land konden opknippen en benutten voor het voeden van onze eigen economische groei, en ‘Tik-Tok’-gekkigheid als verkoopwaar. Ik neem daar geen woord van terug. Al zeg ik niet dat een ‘Denktank’ als HCSS in het ‘Complot’ zat. Daarvoor zijn ze veel te onbetekenend. En hetzelfde geldt voor het overgrote gedeelte van de ‘experts’ en politici. Bezoldigde meelopers en nuttige idioten, zoals dat dan oneerbiedig heet. Maar voel u er niet boven geplaatst, want we zijn allemaal kwetsbaar in dat opzicht. Als ze in Rusland en China nu geschokt zijn, dan is het slechts omdat zelfs nu het plan volledig van de rails is gegleden, nóg niemand van naam en faam wakker wordt en ziet dat dit de verkeerde kant op gaat. Zonder strategie, en zonder plan, door blijven rammen. Dat grote vierkante blok moet en zal door dat kleine ronde gaatje. Zoveel intellectuele kleuters……….

 

Tegelijk kan ook ik er niet omheen dat een uitkomst waarbij u en ik zonder bezit achterblijven, totaal berooid, afhankelijk van wat we kunnen bemachtigen op basis van onze ‘Social Credit Score’, naadloos aansluit bij wat ze bij het WEF als ideaal propageren. Maar daar ging het niet om de verdeling van de armoede, maar van een acceptabele welvaart, omdat ze in ‘Davos’ ook wel begrijpen dat het niet gaat werken als er niks te verdelen valt. 

Doe geen domme dingen

De mens heeft invloed op het klimaat op aarde.

 

Als je het zo stelt, kan niemand dat betwisten. Die invloed kan verwaarloosbaar klein zijn, groot genoeg om ‘meetbaar’ te zijn, of ‘beredeneerbaar’, waar het overstelpende aantal invloeden zo groot is dat je niet verder komt dan het ‘aannemelijk’ te maken. Even een praktisch voorbeeldje. Een groep activisten blokkeert ergens een snelweg. Elke deelnemer ademt in en uit, produceert warmte, eet en drinkt, en dat heeft invloed op het klimaat, maar dat doen ze ook als ze besluiten thuis te blijven, en voorzover hun opgewonden staat en activiteit bepaalde parameters veranderen, is dat evident verwaarloosbaar klein. Maar hun reis naar dat punt van samenkomst, de auto’s in de file die ze veroorzaken, de politiebusjes, de cameraploegen en alles wat er komt kijken bij de bestuurlijke keuzes rond die inzet zijn ‘extra’, en als het een effectieve blokkade is met vele deelnemers die overal vandaan zijn gekomen, zelfs uit Zweden, dan is het niet verwaarloosbaar, maar nog niet iets om over in paniek te raken. 

 

In dat voorbeeld is de invloed ‘beredeneerbaar’, en positief, of negatief, afhankelijk van je ‘benchmark’. Stel dat je een geboren ‘zonaanbidder’ bent die het liefst ergens in de tropen ‘thuiswerkt’ met een laptop op een terras onder een parasol, met een koel glas inspirerend vocht op het tafeltje ernaast, dan zal je geneigd zijn om te zeggen: ‘Laat maar komen die ‘Opwarming’!’, als je gebonden bent aan het koude  Nederland en geen realistische mogelijkheid hebt om naar die warmere gebieden te verkassen. Eén van mijn zoons heeft dat heel sterk. Ik zelf, mijn andere zoon, en mijn vrouw, zijn meer van het ‘gematigde klimaat’ en de ‘seizoenen’. Je persoonlijke ‘benchmark’ is uiteindelijk irrelevant, maar een arbitraire situatie ergens in het verleden promoveren tot ‘benchmark’ helpt ook niet, omdat we het niet kunnen ‘sturen’. Overal waar mensen u voorhouden dat uit ‘metingen’ iets is gebleken moet u bedenken dat de complexe oorzaken van ‘gemeten’ trends daarmee niet worden onthuld. Je kunt ‘beredeneren’ wat de meest zwaarwegende bijdrage leverde, en je ‘model’ volproppen met ‘filters’, maar dat is dan weer gestoeld op allerlei ‘aannames’ waar je eindeloos over kunt bekvechten. Dan nog zijn het altijd ‘modulaire’ metingen. Je haalt bijvoorbeeld ‘Broeikasgas’ eruit, omdat je dat met wat kunst en vliegwerk kunt ‘meten’. Niet écht, letterlijk, maar je actuele ‘metingen’ kun je extrapoleren tot een resultaat dat er redelijk geloofwaardig uitziet. Je boort in een ijsmassa, ‘meet’ de waarden waar je naar op zoek bent, maar je weet niet zeker of die plek waar je geboord hebt niet door één of andere speling van de natuur net een andere samenstelling heeft, waardoor die ‘meting’ niet valideert wat je wilt weten. Maar dat is spijkers op laag water, en hoe groter het aantal ‘samples’, hoe betrouwbaarder je ‘metingen’. 

 

Maar je ‘meet’ één ding in een extreem complex systeem, ‘Broeikasgas’, en stelt het vervolgens voor alsof dat de ‘Knop’ is waarmee je het systeem kunt sturen. Jodocus staat voor een machine die hij niet begrijpt. Eén ‘Knop’ intrigeert hem, en als hij er aan draait, verandert er van alles op onvoorspelbare wijze. Bepaalde parameters reageren nagenoeg meteen, anderen nemen járen voordat ze het signaal krijgen dat er ergens in het systeem iets is veranderd, en als ze zich daaraan uiteindelijk aanpassen, creëert dat een ‘feedback loop’ waardoor ook de parameters die vrijwel meteen reageerden, zonder dat er iemand aan de ‘Knop’ draait, veranderen op een onvoorspelbare wijze. Die ‘Time Lag’ is iets waar mensen in hun ‘hoofd’ niet mee om kunnen gaan. Je geeft je kind een opvoedkundige tik, en twintig jaar later komt het er, via allerlei duistere paadjes, uit als blinde haat, of dankbaarheid voor die pedagogische interventie. Traagheid, en tal van externe factoren die je niet kunt beheersen, en waar je ook niet op kunt anticiperen. 

 

Vandaar dat ik op dit blog stel dat we best over iets na mogen denken, en dat we ons in moeten spannen om geen ‘Domme Dingen’ te doen. Niet vol ‘Goede Bedoelingen’ op goed geluk aan ‘Knoppen’ gaan draaien, en euforisch als de reactie van het systeem in het ‘hier en nu’ positief lijkt, in relatie tot jouw ‘benchmark’. Voorbeeld. Gisteren in het nieuws een meneer die ons voorhoudt dat steeds meer mensen met een tuin kiezen voor een ‘Groene Tuin’, inplaats van tegels. Hij juicht dat, terecht mijns inziens, toe als een bijdrage voor een ‘Goed Klimaat’, omdat ‘Groen’ de warmte beter absorbeert dan tegels, die daardoor ook de lucht erboven opwarmen, en omdat ‘Groen’ het water absorbeert en vasthoudt in de grond, terwijl het water dat op tegels valt via het riool wordt afgevoerd naar ‘open water’ waar het zorgt voor hoge waterstanden en problemen met de waterhuishouding. In mijn optiek een zeer plausibel verhaal van een ‘beredeneerbaar’ effect dat bijna niet nauwkeurig ‘gemeten’ kan worden. Dus wat gebeurt er nou als je een ‘Groen’ weiland volplakt met zonnepanelen die gemakkelijk vijftig graden kunnen worden in de zon? Oeps! 

 

Ja, maar……

 

Nee, niet daar ineens aankomen met complexiteit als smoes. Ik begrijp de ‘Goede Bedoelingen’, en wie weet hoe het uitpakt als je alle aspecten meeweegt, ook over langere termijn? Geen idee. Maar dan tóch maar aan die ‘Knop’ draaien, op jacht naar korte termijn succes binnen je ‘benchmark’ doelstellingen, waarvan niet vaststaat dat ze écht zo goed zijn voor de mens en de natuur, getuigt van een ‘Mad Scientist’-instelling waar Mary Shelley ons voor waarschuwde toen ze ‘Frankenstein’ schreef. Of van een ‘quick win’ mentaliteit als ‘entrepreneur’ of politicus. Maar in elk geval van iemand die je uit de buurt van de ‘Knop’ moet zien te houden. 

 

Afgelopen week schreef ik over de oorzaak van de overvloedige regenval in de ‘Emiraten’. Niet ‘Climate Change’ zoals het ons wordt gepresenteerd als een ‘Scary Monster’, maar als de uitkomst van ‘Cloud Seeding’, een techniek die tot doel heeft wolken te laten ‘uitregenen’ boven een gebied dat wel wat water kan gebruiken. Daardoor worden die ‘Emiraten’ steeds groener, en verandert die ‘Tegel’ in een ‘Groene Oase’. Een ‘Weerman’ op ‘X’ trok onmiddellijk zijn vlijmscherpe zwaard om dat soort ‘nonsense’ als bedenkingen tegen de ‘Climate Scare’ neer te sabelen, met als voorbeeld overvloedige regen in Iran. Was dat soms ook het gevolg van een ‘Cloud Seeding’ project? Niet onmogelijk, omdat ze daar aan de overkant ook nogal veel woestijn hebben, zelfs een techniek daarvoor in eigen huis hebben ontwikkeld, en door onze sancties op zoek zijn naar manieren om daar een ‘Groentetuin’ van te maken. Maar zelfs als dat niet het geval is, dan beïnvloedt het strooien met kristallen op wolken aan de ene kant van de Perzische Golf ook het weer aan de overkant. Hoe? Lastig te zeggen, en dat is precies mijn argument. 

 

Hoe beïnvloedt het opblazen van ‘Northstream’ het weer, en dus ‘Klimaat’ in Europa? Hoe beïnvloedt de oorlog tegen Rusland op het grondgebied van Oekraïne het ‘Klimaat’? Hoe beïnvloeden tienduizenden windmolens op het land en in de zee het ‘Klimaat’? Hoe beïnvloedt het besluit om de gasputten in Groningen vol te storten met beton, en voortaan gas per schip uit de Verenigde Staten aan te voeren het ‘Klimaat’? Wat is de invloed op het ‘Klimaat’ als de overheid burgers verplicht om hun zuinige HR-ketel te vervangen door een ‘warmtepomp’, waar die ‘warmtepomp’ wel eerst gemaakt moet worden, van materialen die eerst gedolven en aangevoerd moeten worden, terwijl de installatie, en de vernietiging van een nog altijd goed functionerende HR-ketel ook negatief bijdragen? Wat is het ’netto’ effect als iedereen zo’n loodzware elektrische auto aanschaft, als je de hele ‘keten’ overziet binnen een land dat er de infrastructuur niet voor heeft?

 

‘Doe geen domme dingen’ is een oproep die niet besteed is aan mensen met een korte ‘attention span’. Die blazen op wat ze op willen blazen, beginnen of provoceren oorlogen zonder ergens over na te denken, en plempen hun zonnepanelen en windmolens overal neer terwijl ze hysterisch de ene wet na de andere door het parlement jagen om een trend om te buigen die ze zelf veroorzaken. 

0 comments

Levensgevaarlijke solidariteit

Het begint met solidariteit.

 

Solidariteit betekent dat je ergens niet over hebt nagedacht, maar je gevoel zegt dat je je stem moet verheffen om iemand, of een groep die bedreigd wordt, te beschermen tegen een groot gevaar. Mensen die zeeën van tijd hebben kunnen kiezen. Ze kunnen hun mond houden tot ze zich ingelezen hebben, of ze kunnen een verzameling aanleggen van ‘Goede Doelen’ en van de ene naar de andere demonstratie, het ene na het andere congres, en de ene naar de andere ‘handtekeningenactie’ of kamermotie rennen om een geselecteerde groep te helpen om ‘massaal’ te worden. Als uit naam van die ‘massa’ de meest verschrikkelijke dingen voortkomen, treft het individu geen enkele blaam, want die had slechts ‘Goede Bedoelingen’. 

 

Echter, had dat individu even de tijd genomen om na te denken, en zich in te lezen, dan was men zich al meteen de tandjes geschrokken. Adolf Hitler stimuleerde ‘Germanen’ om zich in het ‘Sudetenland’ te vestigen, om vervolgens te kunnen claimen dat die ‘minderheid’ beschermd moest worden tegen een uitgesproken vijandige lokale bevolking die daar al vele generaties woonde. De solidaire Duitsers steunden hem daarin, wat vervolgens de expansie van Duitsland ‘legitimeerde’. Dat, die planmatige mobilisatie van het ‘volkssentiment’ middels gerichte ‘vreedzame’ invasie, is wat wordt verstaan onder ‘Umvolkung’. Een term die partijen die moeite hebben met de grootschalige immigratie van mensen met een andere cultuur hebben overgenomen als ‘Omvolking’. Wat de mensen die solidair zijn met die migranten op hoge toon afwijzen als onzin, en ‘fascisme’, wat vreemd is in het licht van het voornoemde voorbeeld waar de meeste mensen Hitler toch zullen aanmerken als een ‘fascist’, en niet degenen die argwaan hadden. Wel vergt het uiteraard dat iemand die ‘Omvolking!’ roept zich verdiept in de motivatie van degenen die het beleid vormgeven, en bewijzen, of tenminste aannemelijk maken, dat die snode plannen hebben. Het kan geen argument zijn om mensen die in doodsnood Europa weten te bereiken de deur te wijzen. Ik kom daar aan het eind van deze bijdrage nog op terug.

 

Afgelopen week bezette ‘Extinction Rebellion’ een kruispunt voor het hoofdkwartier van de Franse oliemaatschappij ‘Total’, uit solidariteit met een Engelstalige activist met een donkere huidskleur die zich in een nieuwsuitzending presenteerde als vertegenwoordiger van ‘Donker Afrika’, waar ‘Total’ een oliepijpleiding aanlegt tussen Uganda en Tanzania. Nederlandse activisten zijn gemobiliseerd om te helpen die plannen van ‘Total’ te torpederen. De ‘Justice Movement Uganda’ is kennelijk een in Nederland gevestigde onderneming (’NGO’) met onbekende geldschieters, drijvend op vrijwilligers. In die oceaan van ‘NGO’s’ die onderdeel uitmaken van onze westerse ‘regime change’ capaciteit, analoog aan die visie van Hitler ten bate van expansie, klotst het geld tegen de plinten. De zittende regering in Georgië is met een wet gekomen die organisaties en lobbyisten die in het land actief zijn, en meer dan twintig procent van hun geld uit het buitenland ontvangen, te verplichten dat openbaar te maken. Want wat nou als zo’n club als ‘XR’, samen met die vage ‘JMU’, in feite een verlengstuk zijn van belangen van een concurrerende oliemaatschappij, of een macht die hoopt de welvaartsgroei van Oeganda en Tanzania, aan de hand van China en Rusland, te torpederen omdat ze arme slaven nodig hebben die bereid zijn te migreren naar Europa, om hier te werken in de munitiefabrieken nu onze solidariteit met Oekraïne vraagt om meer munitie, terwijl we de capaciteit niet hebben. Die véél te dure ‘studenten’ die nog geen spijker in een plankje kunnen slaan, en liever met ruim bemeten subsidie op een kruispunt zitten te vernikkelen van de kou, die het gevolg is van de ‘Klimaatverandering’, of ‘onderzoek’ doen, kun je daar niet mee opzadelen. Ook al omdat ze scheepsladingen ’stroop’ meebrengen naar het besluitvormingsproces over elk detail, en pas de volgende stap zetten nadat de ‘rechter’ heeft gezegd dat het mag, waardoor je blij mag zijn als over vijfentwintig jaar de eerste granaat van de band rolt. 

 

Al die medewerkers van die ‘NGO’s’ in Georgië, en alles wat daar aan academisch geneuzel aanhangt, demonstreert fanatiek tegen die wet, om te voorkomen dat de geldstromen oplichten uit de duistere achtergrond, wat hun capaciteit om solidaire sukkels te mobiliseren die ze nodig hebben om een ‘massa’ te vormen ernstig aan zou tasten. En ‘Massa’ is ‘Macht’. Je kunt het die solidaire mensen niet kwalijk nemen. Die begrijpen totaal niet waar je het over hebt als je tracht duidelijk te maken dat ze onderdeel zijn van iets dat allesbehalve ‘Goed’ is. ‘Maar het zijn zulke aardige, sympathieke jongelui!’ En ze verzetten zich tegen die verschrikkelijke Poetin! ‘Ik haat Poetin!’ Ach, is het werkelijk? Wanneer heb je hem ontmoet, en wat heeft hij jou aangedaan? Poef! Licht uit, spot aan. Op slag ben je een ‘fascist’, een ‘vijand van het volk’, want elke partij in Nederland is solidair met de NAVO, die in een titanenstrijd met Rusland verwikkeld is over de uitbreiding van de NAVO als haar geboorterecht. Het geld vliegt met miljarden tegelijk de deur uit. En daarom is het goed dat de EU binnenkort komt met een wet die het mogelijk moet maken om geldstromen vanuit Rusland naar organisaties in ons deel van de wereld zichtbaar te maken! Ah! En ik dacht dat je principieel was in je verzet tegen het zichtbaar maken van geldstromen naar beïnvloedingscampagnes? 

 

Nee, niet huilen nou. Het is ook verwarrend als je gewend bent om je stem weg te geven op basis van sympathie, en blinde haat. Ander voorbeeld dan. Ik mag hopen dat je het met mij eens bent dat kinderen beschermd dienen te worden tegen ‘roofdieren’ die hen misbruiken, toch? Dat is toch een vrij universeel principe, nietwaar? In elk geval in ons deel van de wereld. Maakt het dan uit wie je attendeert op daadwerkelijk onveilige situaties voor kinderen? Zoals de presentator Bill Maher, ‘Links Leunend’ en ‘Gay’, laat zien in zijn uitzending is het ook daar gruwelijk misgegaan door een handel in solidariteit, waardoor we elk contact met de realiteit kwijt zijn en geen idee meer hebben van oorzaak en gevolg. Het doet er op zich niet toe wie nou de belangrijkste ‘spelers’ zijn die met het geld waar zij over kunnen beschikken ‘massa’ genereren door een beroep te doen op uw en mijn solidariteit. Bill Gates en Bill Clinton, beiden met invloedrijke ‘Foundations’, waren kind aan huis bij Epstein, maar dat is te simpel. Hier op dit blog waarschuw ik tegen de aanname dat het allemaal één ‘Groot Complot’ is, ongeacht of u als ‘Alu Hoedje’ vervolgens Poetin, of Xi wilt zien als kwade genius waar we nodig de strijd mee aan moeten binden, of de ‘Davos-Crowd’. 

 

Terecht maakt men mij verwijten dat ik de passie mis om mij solidair te verklaren met groepen die onderdrukt worden, die tekort komen, die misbruikt en mishandeld worden of werden, laat staan dat ik mij ooit solidair kan verklaren met een land, of de nazaten van ‘tot slaaf gemaakten’ of ‘tot koelie gemaakten’. Ik ben niet solidair met Israël, of met de Palestijnen, omdat ik mij realiseer wat een verschrikkelijke hufters daar rondlopen. Ik kan niet solidair zijn met Oekraïne, ook omdat dat land niet meer bestaat als een eenheid na de regime change operatie van 2014, maar ik heb wel te doen met de onschuldige mensen in dat land die het leven erbij inschieten, hebben moeten vluchten, en dat nog steeds doen, om te ontkomen aan de ‘dienstplicht’, met jonge mensen die langs versterkte grensbewaking, door ijskoude rivieren vluchten naar het ‘Vrije Europa’ zoals in de hoogtijdagen van de ‘Koude Oorlog’, terwijl de Verenigde Staten en Europa geld doneren voor betere grensbewaking om dat te voorkomen, terwijl ze hun eigen grenzen weigeren te beveiligen tegen stromen migranten. Extrapolerend vanuit persoonlijke ervaringen weet ik dat mijn eigen individuele oordeel over wat mij negatief heeft getroffen tijdens mijn leven geen goede basis is om er een dogma aan op te hangen. Compassie met mijn medemens vergt niet dat ik zijn of haar pijn kan voelen, en omgekeerd kan ik mij ergens sappel over maken, terwijl een ander denkt: ‘Waar windt hij zich nou zo over op?’ Derhalve is solidariteit een zwakte, en geen kracht. In het bijzonder als het uw compassie met het individu in de weg staat, omdat u zich al solidair heeft verklaard met de groep die dat individu schade berokkent of dood wil hebben. Als ik uw hulp nodig heb, vraag ik erom. Waar ik dat doe, verwacht ik van u dat u een eigen afweging maakt, en dat u niet uzelf wegcijfert om mij te helpen als u twijfelt aan de juistheid van mijn claim, of kunt voorzien dat u, door mij te helpen, anderen schade zal moeten berokkenen zonder dat hun gedrag daar aanleiding toe geeft. 

 

De boodschap van het bovenstaande is derhalve: Houd u in, en vermijd impulsieve keuzes, of solidariteit, waarbij u kiest wat ‘iedereen’ kiest. In het bijzonder waar het gaat over situaties waar u onbekend mee bent, in een plaats ver van uw bed, en het de media, en activisten zijn die u op sleeptouw nemen met zorgvuldig geprepareerde huilverhalen. 

0 comments

Dit gaat verder dan gekkigheid

Quos Deus vult perdere, prius dementat.

 

Gekte, of ‘dementie’, zijn ernstige ‘aandoeningen’, en door de eeuwen heen haalden auteurs bovenstaande volzin in verschillende varianten aan als ze meenden dat iemand een gevaar voor zichzelf en de samenleving vormde. In de Sovjet Unie werden dissidenten niet zelden afgevoerd richting psychiatrische inrichting, en eind jaren zestig groeide daarom in het westen de weerstand tegen die ‘Instituten’. Ik had zelf ook ooit een poster aan de muur hangen met de tekst: ‘Ooit een normaal mens ontmoet? En? Beviel het?’

 

Wat in mijn geval niet betekende dat ik er een warm pleitbezorger van was om de ‘Inrichtingen’ te sluiten, en al die verwarde mensen te ‘integreren’ met wat ambulante zorg voor de zwaardere gevallen. Maar wat is hier wijsheid? De ‘Blockbuster’ met Jack Nicholson, zelf ook best wel een ‘bijzonder’ mens in het dagelijkse leven, en niet alleen ‘gestoord’ in het gros van de films waarin hij acteert, ‘One Flew Over The Cuckoo’s Nest’, attendeerde veel mensen op de spanning tussen gek en normaal, en hoe sedatie wordt misbruikt om mensen eronder te houden als ze eenmaal in zo’n ‘Inrichting’ terechtkomen. Het originele boek verscheen in 1962, geschreven door Ken Kesey, die ijverig experimenteerde met LSD en andere ‘geestverruimende middelen’, en een sleutelfiguur was in de ‘tegencultuur’ die al in de jaren vijftig opkwam. Veelal oud militairen die na de Tweede Wereldoorlog terugkeerden, en in de Verenigde Staten hun draai niet meer konden vinden gingen er in op. 

 

Kesey nam het initiatief voor de oprichting van een LSD-gedreven groep ‘alternatievelingen’ die vanuit het ‘Esalen Instituut’ in Californië  met een kleurrijk beschilderde bus door de Verenigde Staten trok, genaamd de ‘Merry Pranksters’. Hij en Neal Cassady bestuurden om beurten de bus. Cassady stond model voor Dean Moriarty, de sleutelfiguur uit Jack Kerouac’s ‘On The Road’. De literaire werken, en bijbehorende ‘psychedelische’ muziek vond ik zelf erg inspirerend, maar ik koesterde mijn brein teveel om er op onverantwoorde wijze mee te experimenteren. Wel begreep ik dat ‘normaal’ een erg lastig begrip was, afgeleid uit de statistiek, en als referentie onderdeel van pogingen van wetenschappers die op zoek waren naar manieren de evolutie naar hun hand te zetten om de boel te sturen. Dit ‘Sociaal Darwinisme’ vinden we terug is de totalitaire stromingen, fascisme en communisme zoals het werd geïmplementeerd in het begin van de twintigste eeuw. 

 

Elias Canetti, in zijn boek ‘Massa en Macht’, en tal van andere auteurs, zochten na de Tweede Wereldoorlog naar het antwoord op de vraag hoe het toch mogelijk was dat zoveel ‘normale’ mensen, leerkrachten, slagers, politieagenten, vaders en moeders, totaal ‘Van Lotje’ achter een idioot als Hitler aangingen, terwijl ze toch hadden moeten begrijpen waar dat toe moest leiden? Maar niet dus. Na afgelopen week al verscheidene bijdragen over dit thema te hebben geschreven, waar ik meen dat de gekte als een virus om zich heengrijpt, en het mensen beweegt tot keuzes waar ze, in mijn perceptie, onherroepelijk spijt van krijgen, omdat elke relatie tot de realiteit op fictie is gestoeld, dacht ik terug aan die jaren waarin ‘gekkigheid’ een wapen was om aandacht te vragen voor de waanzin van de oorlog in Vietnam, en oorlog in het algemeen. Terwijl het nu opnieuw leidt tot een zucht naar oorlog en daadkracht, weg van ‘reality based’ denken over macht in de wereld, zoals John Mearsheimer, Jeffrey Sachs, en anderen, waaronder ik zelf, de voorkeur aan geven. 

 

In heel Nederland vind je geen invloedrijke politieke partij meer die voorzichtig is waar het de oorlogen betreft waar de NAVO leidend in is. Ja, Forum staat op de rem, maar die partij heeft geen enkele invloed, en fungeert in de praktijk meer en meer als een ‘stepping stone’ voor de rest, wat allerlei oorzaken heeft waar ik nu niet op in wil gaan. ‘Reality Based’ is wat Cipolla ‘Intelligent’ noemt, ‘Win-Win’, wat slechts mogelijk is als je tenminste de bereidheid hebt om met elkaar te praten. En om onder ogen te zien dat iets wat voor jou een ‘geloofsartikel’ is, ‘Klimaatverandering’ als gevolg van ons eigen handelen, bijvoorbeeld, bij anderen op weerstand stuit omdat het te complex is om dat zo stellig te presenteren. Maar het wordt onverkoopbaar als je niet consequent handelt binnen je eigen overtuiging door er in de praktijk geen prioriteit aan toe te kennen als je de kans krijgt om voor miljarden wapens aan te schaffen om ergens in de wereld, ver van huis, een oorlog uit te vechten die gegarandeerd krankzinnig slecht is voor het milieu, het klimaat wereldwijd, en best eens zou kunnen leiden tot een nucleaire Holocaust, terwijl er geen haar op je hoofd is die er zelfs maar over denkt om te gaan praten. 

 

In Cipolla’s raamwerk waar ik al zoveel over geschreven heb, en dan in het bijzonder over de ‘Stupide’ mens, vinden we ook de ‘Naïeve of Hulpeloze’ mens, die niet gehecht is aan bezit of iets voor zichzelf, in de extreme versie, en alles weggeeft. In 1972, toen de ‘Tegencultuur’ invloedrijker was dan ooit, en dat iets was waar menigeen voor pleitte, schreef Peter Singer, filosoof, een boek met de titel ‘Famine, Affluence and Morality’, waarin hij een lans brak voor zelfgekozen armoede. Leven ‘Als Jezus’, of als een ‘Monnik’ in een Boeddhistische sekte, en u ziet het ook terug bij het WEF waar zij u voorhouden dat u in de toekomst niets meer zult bezitten, maar volmaakt gelukkig zult zijn. HIER een video waarin wordt uitgelegd waarom dat ‘Logisch’ is, binnen een moralistisch raamwerk, en waarom mensen als u en ik ’slecht’ zijn. En ook de NAVO maakte zich dat ‘Frame’ eigen door al haar oorlogen na ‘Vietnam’ te verkopen als gedreven door de noodzaak ergens in de wereld mensen te ‘Helpen’. Je bent gek als je het gelooft, maar het gaat erin als zoete koek, zo blijkt steeds weer. 

 

Er is niets mis met altruïsme, maar waar Singer, en de presentator/docent in die video een lans breekt voor het weggegeven van alles wat je bezit aan Oxfam, om de honger in de wereld te bestrijden, wil ik er wel even op wijzen dat de best betaalde functionaris daar $450.000 mee naar huis neemt, en dat je in de managementlagen daaronder ook vet binnenloopt. En dat geldt voor nagenoeg al die ‘NGO’s’ die sinds de jaren zeventig als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten, en zij aan zij met de NAVO en het WEF weinig scrupules hebben als het er om gaat hun macht te vergroten. Wat begon als ‘Sociaal Darwinisme’, werd dankzij de ‘Sociale Media’ geperfectioneerd als ‘Social Engineering’, en degenen die in een trance achter de kunstmatig geschapen massa aansjokken op weg naar een ‘Betere Wereld’, zijn als ‘Drones’ onderweg naar een ondiep graf in een anoniem veld, en voor niks. Althans, niet iets wat van waarde is voor henzelf, of voor de samenleving als geheel. Maar ze snakken ernaar om offers te brengen. Afgelopen week stak er één zichzelf in brand voor het gebouw waar Trump terecht staat in een politiek proces. Een aanhanger van Bernie Sanders, kennelijk, ooit de tegenhanger van Hillary Clinton voor de nominatie van presidentskandidate voor de ‘Democratische’ partij, en Sanders had gewonnen als ‘Team Hillary’ de partij niet met een ‘regime change’ operatie onder controle had gebracht. Waar ‘Team Hillary’ dacht dat hun ‘Engineering’ technieken ook zouden zorgen voor een klinkende overwinning op de ‘Republikeinen’, als ze maar eerst Trump tot kandidaat wisten te verheffen, pakte dat verrassend anders uit, en daar is ze nog steeds niet overheen. En de ‘Warparty’ als eenheid, ‘Democraten’ en ‘Republikeinen’ samen, slechts voor de show bakkeleiend in het Congres, nog steeds niet. 

 

Het oorverdovende gejuich na de goedkeuring van een pakket ter grootte van $61 miljard voor de oorlog tegen Rusland, waarbij Amerikaanse volksvertegenwoordigers met vlaggetjes van Oekraïne stonden te zwaaien in het Congres, belooft weinig goeds voor de toekomst, ben ik bang. Medvedev mag dan hopen dat de gekkies elkaar naar de strot vliegen in een nieuwe burgeroorlog, zoals hij stelde op ‘X’, en dat valt niet uit te sluiten, evenmin als de desintegratie van Europa zoals John Mearsheimer voorziet als de Verenigde Staten met al dat geld geen verschil kan maken in Oekraïne, en de hele slachtpartij voor niets blijkt te zijn geweest, maar Rusland moet zich voorbereiden op een weg die nog wat langer wordt. Dat de Verenigde Staten wegvallen door opzettelijk gegenereerde instabiliteit in een land waar nog lang niet iedereen overtuigd is van het nut om alles weg te geven en in armoe verder te leven, ergens na november, na de verkiezingen, is beslist mogelijk, maar houdt Rusland het tot die tijd vol als de NAVO escaleert? Het is cruciaal dat u begrijpt dat het niet uitmaakt of u zich herkent in het ideaal van Singer en zijn bewuste volgelingen. Uw individuele keuze doet er aan het eind van de dag niet (meer) toe. Dat is ook de conclusie die Canetti trok in zijn boek ‘Massa en Macht’. Voorbij een ‘Point of No Return’, is er geen houden meer aan. Dan hebben de gekken de leiding in het gesticht.

0 comments

Het kinderspeelparadijs

Het zijn allemaal grote kinderen.

 

We worden elk jaar ouder, en we hebben van oudsher in de wet bepaalde leeftijdsgrenzen vastgelegd die bepalen dat je iets mag, of moet, omdat je ‘volwassen’ bent. Wat is dat? Wanneer vertoont iemand ‘volwassen gedrag’? In de basis betekent het dat iemand die ‘volwassen’ is geacht wordt op eigen benen te kunnen staan, en daar ook naar verlangt. Een ‘volwassen’ mens begrijpt dat keuzes consequenties hebben, en aanvaardt de verantwoordelijkheid voor die keuzes. Een ‘volwassen’ mens is alleen al daardoor voorzichtig, ook wel ‘conservatief’ genoemd. 

 

Fietsen zonder zijwieltjes. Trapeze zonder vangnet. De leeftijdsgrenzen zijn arbitrair, en de opvoedkundige bijdrage van ouders, leerkrachten, politie en andere autoriteiten die nodig is om van een kind een ‘volwassene’ te maken verschilt per kind. Het ene kind snakt ernaar om verantwoordelijkheid te dragen, en is zich er bewust van dat hij of zij afgerekend wordt op de keuzes, terwijl het andere kind dat stadium nooit zal bereiken, hoeveel tijd en aandacht je er ook in stopt. Twee groepen vallen buiten de boot. Enerzijds de groep die onder geen enkele voorwaarde verantwoordelijkheid wil accepteren, panisch voor de gevolgen als het misgaat. Dat zijn de kinderen die al klamme handen krijgen als de meester of de juf een keer naar hen kijkt. Ze zijn 24/7 druk met gehoorzamen, en cultiveren dat tot in de perfectie. Helaas betekent dat niet zelden dat ze extreem intolerant zijn jegens mensen die er op staan dat men hen als een ‘volwassene’ behandelt, en hen niet 24/7 betuttelt. De andere groep die buiten de boot valt herken je ook al als kind, waar ze 24/7 op niks af elke autoriteit het leven zuur maken, en onvoorwaardelijke vrijheid eisen om te doen en te laten wat hun malle kop hen ingeeft, en onder geen beding aanvaarden ze de consequenties. 

 

Zoals elke generalisatie ontbreekt ook in deze schets de nuance. Het sluit aan bij mijn verhaal over de theorie van Eric Berne eerder deze week, en in de ‘volwassene’, de ‘adult’, herkennen we tevens de ‘intelligente’ mens uit Cipolla’s schets, als iemand die uit is op ‘Win-Win’. Met de rest als ‘crimineel/bandiet/egotripper’, ‘naïef/angstig’, of ‘stupide’. Waar ik hier een lans heb gebroken voor het concept van de ‘constitutionele republiek’, als tegenhanger van ‘democratie’, ‘communisme’ of ‘fascisme’ als bestuursvorm, is het niet lastig om in te zien dat die ‘constitutie’ niet meer is dan een referentiepunt waar ‘volwassenen’ naar kunnen verwijzen als anderen kritiek hebben op de keuzes die men maakt in volle vrijheid, in een vrije markt, waarvoor men de consequenties aanvaardt. De drie alternatieve systemen behandelen het volk als grote kinderen. Bij ‘democratie’ is het de waan van de dag die soeverein regeert via de ‘rechter’, en bij ‘communisme’ en ‘fascisme’ is er een leider, of leidinggevend collectief. In de praktijk is een ‘democratie’ het voorportaal van een ‘totalitaire’ bestuursvorm, tegen de tijd dat iedereen horendol wordt van het gekonkel en gedraai van de waan van de dag, waardoor je ogen in je rug nodig hebt om te weten wat er dreigt, en je enorme hoeveelheden kostbare tijd onproductief bezig bent om je in te likken bij machtige groepen. 

 

Onze huidige Nederlandse samenleving cultiveert onvolwassen gedrag via verzekeringen, subsidies, toelagen, ‘positieve’ discriminatie, gedoogconstructies, en ‘ook een kans’ benoemingen van ongekwalificeerde kandidaten voor een functie, en als het mis gaat, is ‘Sorry’ genoeg. Na ‘tig’ keer ‘Sorry’-zeggen lonkt een functie als ‘Chef Atoombommen’, of iets in die geest bij de ‘EU’ of ‘VN’. Je wordt niet afgerekend op de kwaliteit van je beslissingen, maar op je ‘flexibiliteit’, en het hebben van een ‘neus’ voor goede ‘PR’. Hier op dit blog heb ik gesteld dat dat kenmerkend is voor ‘decadentie’. Welvaart die zo omvangrijk is, dat oneffenheden met collectief geld kunnen worden gladgestreken, zonder dat de bevolking in opstand komt. In haar boek ‘Day of Empire’, waar ik eerder over schreef, analyseert Amy Chua, de ’Tiger Mother’ die de verschillen beschreef tussen een Chinese en een Amerikaanse opvoeding, hoe ‘Hyperpowers’ opkomen, en ten onder gaan. En afgelopen week attendeerde ik u op een quote uit een artikel van Ron Suskind waarin iemand uit de entourage van George Bush jr triomfantelijk stelde dat de VS inmiddels een ‘Empire’ was. Dat valt niet te ontkennen, waar de val van de Sovjet Unie van de VS een ‘Hyperpower’ maakte zonder concurrentie. Maar hoe consolideer je die status? 

 

Door je als ‘Hyperpower’ te gedragen als een ‘volwassene’, en niet als een groot kind. ‘Volwassene’ betekent hier ‘realist’, waar alleen de ‘realist’ bij machte is te anticiperen op de consequenties van keuzes, en er verantwoordelijkheid voor kan aanvaarden. Uit dat artikel van Suskind, en uit tal van keuzes in de VS en haar satellieten die meedeelden in de weelde, valt op te maken dat er een geheel andere geest rondwaarde. Men achtte zich als leidinggevende onaantastbaar. Paul Buitink interviewde voor zijn YouTube kanaal de Amerikaanse hoogleraar John Mearsheimer, die vele jaren geleden waarschuwde voor onbezonnen keuzes vanuit de gedachte dat de VS feitelijk onaantastbaar was door haar militaire en economische macht. Dat interview is een ‘Must See’ voor wie wil weten hoe ernstig we ons in de nesten hebben gewerkt. En alleen als je je dat realiseert, kun je nadenken over keuzes die ertoe kunnen leiden de ban breken. In zijn schets portretteert Mearsheimer nadrukkelijk de leiders van andere landen waarmee we nu in oorlog zijn, of over niet al te lange tijd als we doorgaan op de ingeslagen weg, als ‘rational actors’, als ‘realisten’, terwijl onze eigen leiders ze ‘zien vliegen’ als ze denken dat ze zich simpelweg alles kunnen veroorloven, of als enige taak hebben de Baas in Washington naar de mond te praten. De crux is dat je het totaal niet eens hoeft te zijn met een zeker regime, en dat het evident zo is dat er grote verschillen zijn tussen de uiteenlopende landen die deel uitmaken van de ‘BRICS’, of ‘Global South’, maar dat is in feite hun kracht, omdat ze kwetsbaar zijn, en alleen een ‘volwassen’ benadering, ‘Win-Win’, zicht biedt op overleven en lotsverbetering. 

 

Mearsheimer, noch ik zelf, of anderen waar ik u met enige regelmaat naar verwijs als mensen met een ‘volwassen’ kijk op ontwikkelingen in de wereld, hebben een kristallen bol om de toekomst te kunnen voorspellen, en er zijn factoren die baanbrekend kunnen zijn voor ontwikkelingen die buiten ons blikveld vallen. Mearsheimer is voorzichtig als Buitink hem vraagt over de toekomst van de Dollar als wereldhandelsmunt. Hij bespreekt de ‘Euro’ en de ‘Yuan’ als alternatief, maar een terugkeer naar de ‘Goudstandaard’, of toch iets met ‘Bitcoin’, een door de ‘BIS’ uitgegeven ‘munt’ komt niet langs? Wat kun je er ook over zeggen? Door ‘Artificial Intelligence’ zijn er interventies mogelijk die niemand kan voorzien, met inbegrip van ‘wonderwapens’. Keuzes op het gebied van ‘energietransitie’ beïnvloeden onze mogelijkheden. Iemand kan een nucleaire Holocaust ontketenen, en dan gaat overal het licht uit, en heeft nadenken over ‘volwassen’ opties geen zin meer. In die zin is dat ‘realisme’ als denkrichting uiteraard wel een gevangenis. Die sleutel past niet op een wereld waar de kinderen zonder supervisie kunnen doen wat er in hen opkomt. Je kunt ook zeggen dat het erg ‘Beta’ is, dat praten over ‘realisme’, terwijl we in een ‘Alfa’ wereld terecht zijn gekomen, zoals Professor Armand Girbes recent verzuchtte op ‘X’. Een onlogische, chaotische wereld die angstaanjagend onvoorspelbaar is. Eén groot Kafkaiaans Proces, waarbij autoriteiten er niet voor terugschrikken om een ‘Ministry of Truth’ te laten bepalen hoe we hun keuzes moeten beoordelen, en niet de exacte wetenschap.

0 comments

Er zijn geen domme vragen, alleen domme antwoorden

In het gunstigste geval is een politicus een ‘generalist’.

 

Iemand die van talloze onderwerpen net voldoende weet om mee te kunnen praten. Grotere fracties hebben de luxe om op zoek te gaan naar volksvertegenwoordigers met een bepaalde expertise, maar échte experts op een bepaald terrein zijn te duur, en zelden bereid om zich te ontplooien als volksvertegenwoordiger. Ze kunnen meer verdienen in het bedrijfsleven, en ze vervelen zich dood als het niet gaat over het onderwerp waar zij expert in zijn. Daar komt dan bij dat ze weliswaar erkend expert zijn op een bepaald gebied, maar als regel geen zicht hebben op de samenhang met andere kwesties van belang. Waar een erkend expert zich op enig moment laat overhalen om voor een partij in de volksvertegenwoordiging te gaan zitten, of in de regering, zijn het zelden ‘Team-Players’, en zien ze die stap primair als een voorportaal naar een lucratieve managementfunctie in het bedrijfsleven, waar hun ‘netwerk’ een aanbeveling is. Of ze zijn ‘geparachuteerd’ door een bedrijf, of individu met ‘diepe zakken’, en dat wil je al helemaal niet.

 

Zeker in de Verenigde Staten, maar ook elders, leidt dat tot een ‘draaideur’ tussen de politiek en het bedrijfsleven op het niveau van de regering, terwijl de president zelf, en de vertegenwoordigers in het ‘Congres’ als regel carrière-politici zijn. Een enkele keer ‘hoger opgeleid’, maar al decennia niet meer actief en daardoor geen expert. Een onderlegde generalist die zich bewust is van zijn of haar beperkingen is een betere keus als bestuurder dan een expert. Dat laatste moet er wel bij. Iemand die zich bewust is van de eigen beperkingen, maar beseft dat de keuzes zijn of haar eigen individuele verantwoordelijkheid zijn, is voorzichtig. Hij of zij moet het begrijpen alvorens er een onomkeerbare stap wordt gezet. Dat leidt tot een conservatieve bestuurscultuur. Geen ‘Gekkigheid’. 

 

Critici wijzen erop dat daardoor ‘kansen’ gemist worden. Dat het te ‘stroperig’ is. Te voorspelbaar ook, waardoor sabotage door kwaadwillenden een fluitje van een cent wordt. Mijn reactie daarop is dat je daarom een overheid moet hebben die geen te grote broek aantrekt, en dat je beter af bent met een bescheiden, standvastige, betrouwbare overheid zonder pretenties, gehouden aan een grondwet, die een vrije markt borgt waar ‘Gekkigheid’ de norm is. 

 

In bepaalde, geïsoleerde gevallen moet het ‘snel’. Geen tijd te verliezen. Dan moet het ‘draaiboek’ klaarliggen. Op het moment dat de WHO een levensbedreigende pandemie afkondigde omdat Covid zich razendsnel verspreidde, deed Rutte een stap terug, en verkondigde hij dat de regering het stokje overgaf aan de ‘Wetenschap’, aan de experts. U mag terugbladeren naar wat ik destijds schreef, als generalist en bezorgde burger, maar ik sta nog steeds achter alles wat ik erover publiceerde. Ik claimde niet het beter te weten dan de experts, maar na mijn oor te luister te hebben gelegd in die kringen, begreep ik al snel dat de experts onderling verdeeld waren. Er was praktisch geen aspect binnen het raamwerk van de keuzes die gemaakt moesten worden, of er waren wel dissidenten. Dat ging beduidend verder dan nuanceringen, waar de één iets beoordeelde als ernstiger dan de ander. Op tal van gebieden stonden wetenschappers domweg lijnrecht tegenover elkaar. Voor u, en voor mijzelf, ging ik op zoek naar de verschillen, en hoe de experts hun eigen keuzes motiveerden. Wat was precies hun expertise? 

 

Al snel bleek dat velen die pretendeerden expert te zijn dat helemaal niet waren. En anderen waren dat wel, maar lieten hun oor hangen naar instructies van ‘bovenaf’ om te voorkomen dat ze als ‘stoorzender’ de armslag van de eindverantwoordelijken zouden beperken en twijfel zouden zaaien waardoor beleid niet kon worden geëffectueerd, met alle gevolgen van dien. Hoewel ik mij inlas, en bij gelegenheid deelnam aan discussies die diep op de materie ingingen, pretendeer ik nog steeds niet dat ik nu een expert ben. In de ogen van al diegenen die slaafs achter de beleidsmakers aanliepen, en gehoorzaam alles deden wat er van hen werd gevraagd, was ik een ‘Wappie’. En in mijn ogen waren zij het kind van de rekening. Wat hen niet te verwijten viel in de meeste gevallen, want wie heeft er nou de tijd en energie om zich te verdiepen in knap ingewikkelde vraagstukken waarvoor je veel ‘bagage’ moet meebrengen voordat je er iets van snapt? De term ‘Wappie’ was evident een stigma, en bedoeld om mensen die twijfelden aan het beleid weg te zetten als types die geen vertrouwen hadden in de wetenschap. Bij mij leidde het tot het maken van een cruciaal onderscheid tussen wetenschap als ‘exact’, en wetenschap als ‘religie’, gebaseerd op consensus. Je wéét het, of je neemt het aan. 

 

We zijn inmiddels enkele jaren verder, en wat je nu ziet is dat velen met een gedegen achtergrond in de wetenschap, die keurig alle instructies volgden, en zich bij gelegenheid ook uitspraken tegen mensen die zonder inhoudelijke argumenten twijfel zaaiden over de wijsheid van bepaalde keuzes, meer in het bijzonder de werkzaamheid of risico’s van vaccinatie, nu wakker zijn geworden, en de conclusie trekken dat ze zelf té goedgelovig zijn geweest. Eén van hen is de populaire Dr. John Campbell die op YouTube een eigen kanaal heeft met meer dan drie miljoen abonnees, waar hij al vele jaren uitleg geeft over allerlei medische vraagstukken. Hij doet dat in mijn optiek op een voorbeeldige wijze, heel rustig met verwijzing naar de wetenschap, onafhankelijk, en zonder een te grote broek aan te trekken. Waar er nog twijfel is binnen de wetenschap laat hij consequent zien dat er verschillende stromingen en inzichten zijn, en hij houdt zich verre van het stellen van enige diagnose op basis van verhalen. Hij was vóór vaccinatie, liet zich ook vaccineren, en haalde nog een ‘booster’, waarna de twijfel toesloeg, die daarna alleen nog maar toenam. Hij vond in parlementslid Andrew Bridges, zelf ook een wetenschapper, een geestverwant. Ook gevaccineerd, én geboosterd, die nu indringende vragen heeft voor de regering, omdat hij denkt dat er serieuze fouten zijn gemaakt.

 

Waar ten tijde van de pandemie er geen gebrek was aan belangstelling van volksvertegenwoordigers voor de debatten, is de zaal nu leeg als Bridges met feiten en valide argumenten wijst op een verband tussen de vaccins en oversterfte, wat om gedegen onderzoek schreeuwt, dat eigenlijk alleen in Australië nu van de grond lijkt te zijn gekomen. Ik begrijp enerzijds de ‘aarzeling’ van politici om dat op te pakken, waar ze nagenoeg zonder uitzondering afvinkten op het beleid, en ze griezelen bij de gedachte dat ze de ‘Wappies’ gelijk moeten geven, maar anderzijds is er wel een groot maatschappelijk belang waar dit falen leidt tot een gebrek aan vertrouwen in vaccinatie in het algemeen. Maar wegkijken, je kop in het zand steken, voedt juist de ongegronde argwaan tegen de wetenschap waar die wél goede antwoorden heeft, en die kant moet je niet op willen. De wetenschappelijk methode is ‘kil’ en ‘zakelijk’. Twijfel, zo dicteert die methode, is gezond en essentieel om uit te vinden wat waar is, en wat niet. Irrationele, op ongefundeerde achterdocht gebaseerde verwerping van échte wetenschappelijk verkregen antwoorden op vragen is net zo gevaarlijk als blind en doof achter een consensus aansjokken. 

 

Het voorgaande mag dan gaan over Covid en het beleid dat werd aanbevolen als wetenschappelijk, maar dat niet was, maar over de hele linie zien we hoe beleid wordt verkocht als gestoeld op de bevindingen van experts, terwijl zelfs opzichtig falen ons niet doet terugkeren naar meer nederigheid. Sterker nog, onze politici vertonen de neiging om overal waar het uit de klauw giert, er nog enkele scheppen bovenop te gooien. Hou daar nou toch een keer mee op! Hou op met dat vertoon van ‘daadkracht’. Het is geen schande als je het niet weet. Er zijn geen domme vragen, alleen domme antwoorden. 

0 comments

Het is onbegrijpelijk, maar waar

Een ware gelovige overtuigen is onbegonnen werk.

 

Daarbij doet het er niet toe of we te maken hebben met een ‘Complot-Denker’, of een ‘Klimaat-Wappie’, of iemand met een complete religie die overal een antwoord op heeft. Wel zijn er onderlinge verschillen, waar de ‘Complot-Denker’ in veel gevallen onderdelen van een puzzel mist, door geheimhouding, en als die geheimhouding zou worden opgeheven hoefde hij of zij niet langer te speculeren. Daar is de narigheid dat als de waarheid dan uiteindelijk naar buiten komt, die ‘Complot-Denker’ inmiddels getrouwd is met zijn of haar eigen verhaal, en niet van wijken wil weten. Bij de ‘Klimaat-Wappie’ ligt het volkomen anders, ook al grossiert men daar ook volop in ‘Complot-Theorieën’ over de rol van ‘Ontkenners’, maar daar is het geheel eenvoudigweg véél te complex, en kún je niet weten wat de trend op de langere termijn is. Over alomvattende religies zullen we het maar helemaal niet hebben.

 

De mathematicus en meteoroloog Edward Lorenz was enorm gefrustreerd door het falen van modellen die het weer moesten voorspellen. Hij lanceerde uiteindelijk een gedachte die we kennen als het ‘Butterfly Effect’. De vlinder die met zijn vliegbewegingen invloed uitoefent op het traject van een orkaan. Zelf had hij het aanvankelijk over een zeemeeuw, maar anderen overtuigden hem om het ‘poëtischer’ voor te stellen, waardoor het een vlinder werd. U begrijpt, Lorenz stelde niet voor om op jacht te gaan naar die vlinders, die dood te slaan, en zo te voorkomen dat een land getroffen werd door een orkaan. Althans, dat hoop ik dan maar, want je moet de mensen niet de kost hoeven geven die menen dat jij persoonlijk verantwoordelijk bent voor de ondergang van de aarde als je een stukje op je brommer gaat rijden. 

 

Het denken van Lorenz, over hoe we modellen die moesten beschrijven hoe complexiteit zich ontwikkelt konden verbeteren, droeg bij aan dat wat we nu ‘Chaos-Theorie’ noemen, met ‘fractals’ als een wetenschappelijk adembenemend terrein, waardoor we meer zicht krijgen op non-lineaire processen. Maar vertellen wat voor weer het volgende week donderdag is op de lokatie waar wij verblijven is nog altijd meer ‘Enkhuizer Almanak’ dan zuivere wetenschappelijk koffie. Hoe groter het aantal onbekende variabelen, en hoe belangrijker de invloed van die variabelen, hoe lastiger het wordt iets zinnigs te zeggen over wat we mogen verwachten. Waarop ik zelf steeds benadruk dat het niet inhoudt dat we dan ‘dus’ maar ‘voor mallemoer’s kont’ kunnen doen wat er in ons hoofd opkomt. 

 

Die laatste opmerking heeft betrekking op mensen die verder nergens over na willen denken, en als het op is, is het kopen gedaan, en jammer dan voor toekomstige generaties, maar net zo goed op de mensen die als bezetenen bepaalde keuzes najagen om de planeet te redden. Dit blog staat stijf van de waarschuwingen dat keuzes consequenties hebben. Naast beoogde positieve consequenties ook negatieve ‘bijwerkingen’, die veelal buiten beeld bleven toen men stappen zette om een bepaalde keuze erdoor te drukken. 

 

Neem de extreme regenval in de Arabische Emiraten afgelopen week. ‘Climate Change’! Nee, ‘Cloud Seeding’ om die droge zandvlakte om te toveren tot een weelderig tropisch paradijs, en veel goedkoper dan irrigatie met water dat eerst ontzilt moet worden, maar lastig te controleren. De techniek van ‘Cloud Seeding’ is geen groot geheim, en waar het wordt toegepast is men er trots op. ‘State of the Art!’ Maar je kan onbedoeld ook overdrijven, en dan staan de straten blank, en lopen de kelders vol. Met ‘Climate Change!’ heeft het wel te maken, uiteraard, want het klimaat in de Golfstaten verandert, en dat is de hele opzet. Maar wat je op de ene plek weet te genereren aan regen, valt elders niet meer, en leidt daar dan weer tot droogte. Wat is wijsheid?

 

Militairen waren praktisch de eersten die zagen wat een mooie mogelijkheden dat schiep voor hen om oorlogen te winnen. Oogsten laten mislukken. Hele gebieden blank zetten. En van daaruit is het maar een babystapje naar ‘Chemtrails’. Een ‘Conspiracy Theory’ die stelt dat al die condensstrepen die je ziet achter vliegtuigen geen condensstrepen zijn, maar de uitstoot van chemicaliën ten bate van de ‘Climate-Scare’. Onzin, want het zijn gewoon condensstrepen waar een sluitende verklaring voor is, en in die vorm is zo’n ‘Conspiracy Theory’ schadelijk omdat het afleidt. Technische middelen om het klimaat te beïnvloeden, naast ‘Cloud Seeding’, zijn er te kust en te keur, en veelal zonder dat we beseffen dat ze invloed hebben. Als een ‘Butterfly’ in verband kan worden gebracht met de loop van een orkaan, wat zal dan het effect zijn van duizenden torenhoge windmolens op zee, en op het land? Hoe beïnvloedt een veld vol zonnepanelen het klimaat, waar daar eerder grasland was? Het eerlijke antwoord is: ‘Geen idee’. We doen maar wat. 

 

Zijn er kwaadwillenden die ons keuzes opdringen waarvan ze wéten dat die slecht zijn voor het klimaat op aarde, terwijl ze ons die keuzes verkopen als iets dat uitgesproken positief is? Zijn militairen, cq overheden van ‘vijandige’ landen al druk met technieken die tot doel hebben oogsten te laten mislukken, of gebieden onder water te zetten? Geen idee, eerlijk gezegd. Het wemelt van de geschifte loeders in de wereld die operaties opzetten die in alles lijken op een ‘Death Cult’, en ik maak mij zeker zorgen over het gemak waarmee mensen instappen, en niet meer omkijken. Met elke nieuwe dag begrijp ik Elias Canetti en Hannah Arendt beter, en zie ik op ‘X’ hoe het ‘Grote Geld’ wordt gebruikt om ontwikkelingen in de wereld te beïnvloeden in een richting die volledig is losgezongen van de gedachte dat je alles moet onderzoeken, en het goede moet proberen te behouden. Complete volksstammen bezingen hun bereidheid om zichzelf op te offeren voor de meest idiote doelen, zoals NAVO-expansie. Of het ‘recht’ om de bron van het geld dat je krijgt om propaganda te bedrijven geheim te houden, als die bron ‘Goed’ is, wat daar dan verwijst naar de EU, de VS, het VK, of miljardairs met ‘Davos’ als uitvalsbasis, zoals demonstranten in Georgië nu proberen af te dwingen. 

 

Het probleem voor mij persoonlijk, zoals geëtaleerd op dit blog, dat is dat steeds als je een ware gelovige laat zien dat hij of zij een gelovige is, en dat de zekerheid die ze in de aanbieding hebben eerder gevaarlijk is, dan dat het een uitkomst zou zijn, je de vraag krijgt: ‘Hoe zit het dan wel?’ Als je dan zegt dat je dat niet weet, omdat bepaalde dingen geheim worden gehouden, en alleen de ‘insiders’ weten hoe het zit, of dat iets simpelweg te complex is, en niemand het weet, ben je ze kwijt. Ze kunnen niet leven met die onzekerheid. En zij hebben hun ‘experts’. Gehersenspoelde consensus-denkers die hebben geleerd dat denken teveel tijd kost, en energie vergt die je beter kunt benutten voor beïnvloedingscampagnes die je in staat stellen je eigen waarheid erdoor te drukken, waar ik in de vorige bijdragen hier over schreef. ‘We are an Empire now!’ Het klimaat verandert, wat het al doet sinds de aarde als planeet gevormd werd, maar dat besef is niet bruikbaar om de massa te controleren en uit te zuigen ten bate van ‘belangen’. Wat ik met deze bijdrage hoop te bereiken is dat het besef indaalt dat we zo het kind met het badwater weggooien. Groepen die elkaar hysterisch te lijf gaan, ieder met zijn of haar eigen waarheid, en ‘experts’. Als kind leerde ik op school hoe hele volksstammen elkaar afslachtten omdat ze het niet eens konden worden over details in een sprookje over het leven van Jezus. Ik begreep er niks van. En nu nog steeds niet. Het is ook onbegrijpelijk, maar waar: We zijn als collectief ‘Van Lotje!’.

0 comments

Val ons niet lastig

Schaken is een strategisch bordspel in twee dimensies. 

 

Leren hoe de verschillende stukken mogen bewegen is voor velen al teveel gevraagd. Anderen worden door dat spel gegrepen, en maken er een studie van. Sinds ‘Deep Blue’, een computer met een schaakprogramma, de regerende wereldkampioen Gary Kasparov versloeg, in de herkansing in 1997, nadat Kasparov een jaar eerder met 4-2 had gewonnen, is het helder dat de mens geen partij is voor de computer in dat soort krachtmetingen. Schaken is anders dan veel andere spelletjes, omdat de factor geluk geen rol speelt als je serieus bent. Er komt geen dobbelsteen aan te pas, en er worden tijdens het spel geen stukken toegevoegd, of willekeurig weggenomen. Serieuze schakers bestuderen wedstrijden van anderen, en buigen zich over wereldwijd erkende ‘problemen’. Wie de oplossing vindt, haalt het schaak-nieuws, en in het verleden ook nog wel de krant. 

 

In tal van andere sporten vind je elementen terug die neerkomen op ‘schaken’. Hier op mijn blog heb ik wel geschreven over mijn eigen interesse voor de ‘autosport’, en dan meer in het bijzonder de ‘Formule 1’, omdat de strategie zo’n belangrijke rol speelt. Maar daar hebben we onmiskenbaar ook te maken met elementen van geluk, ook al blijkt bij nadere bestudering vaak dat wat de kijker toeschrijft aan de factor geluk, voor de professional pure berekening was. En dan in meerdere dimensies. Maar zelfs doorgewinterde fans, die elk stukje kennis rondom de sport opzuigen, kunnen zich daar geen voorstelling van maken. En menige coureur overziet het evenmin, en komt niet verder dan goed luisteren naar de opdrachten die via de boordradio aan hem of haar worden verstrekt. Alleen de besten zijn in staat om, tijdens de race, terwijl ze met meer dan driehonderd kilometer per uur over het asfalt razen, vooruit te denken in vier dimensies, waarbij de factor ‘tijd’ bepaald niet onbelangrijk is. 

 

Beroepsmatig had ik zo’n ‘soort’ werkkring en een leidinggevende functie, waarin je het verschil kon maken door te ‘schaken’, en in meerdere dimensies tegelijk na te denken over de optimale keuzes, gelet op het einddoel. Dat was niet de overwinning, niet de bokaal, de champagne, je naam in de krant met chocoladeletters, maar een tevreden klant, tegen de laagst mogelijke kosten, zonder schade, en op tijd. Dus nee, ik was geen politicus, of generaal, maar werkzaam voor een commercieel bedrijf. Maar het hoefde niet. Je kon ook niet meer doen dan het minimum, en de beloning was hetzelfde. Af en toe laaide de discussie op over de vraag of je die werknemers die ‘meetbaar’ beter presteerden niet beter moest belonen. Ik was daar mordicus op tegen, omdat er dan onverantwoorde risico’s genomen zouden worden, en zekere kosten waar men niet op afgerekend werd zouden de pan uit rijzen. Of bepaalde aspecten die niet objectief meetbaar waren, maar wel van levensbelang voor het bedrijf, zoals klanttevredenheid, of continuïteit, zouden sluitpost worden. 

 

De wet stelde minimale eisen aan kennis, vaardigheid en fysieke gezondheid om dat beroep uit te mogen oefenen, die bovendien frequent moesten worden getest. En de beloning was meer dan fatsoenlijk. Om de kwaliteit naar een hoger niveau te tillen moest er gezocht worden naar andere manieren om de werknemers zo ‘gek’ te krijgen dat ze bereid waren het ‘gras op te vreten’. Dáár komt de techniek van het ‘nudgen’, waar ik frequent afkeurend over schrijf, omdat het gebruikt wordt door ‘leiders’ om mensen dingen te laten doen die ze helemaal niet willen doen, en die schadelijk zijn voor henzelf, én voor de maatschappij, wél tot zijn recht. En vandaar dat ik er ook meer van weet dan velen die ik spreek over dat specifieke onderwerp. Mensen ‘verleiden’ om iets te doen waarvoor ze niet betaald worden, puur en alleen omdat het hun eigen professionele bevrediging naar een hoger niveau tilt. Geen bokaal, geen champagne, geen bonus, anders dan een bonus die je met het hele ‘team’ moet delen vanwege een prima groepsprestatie, vergt de bereidheid om te zoeken naar manieren om mensen te motiveren op een immateriële manier. 

 

Velen in het onderwijs, de zorg, of werkend voor bedrijven met een ‘winstoogmerk’, waar een professionele werkhouding het verschil maakt, zijn ‘bevlogen’. Wat ook door kan slaan naar ‘geobsedeerd’, waardoor het privéleven er zwaar onder lijdt, en de professionele prestaties uiteindelijk ook. In het bijzonder als allerlei tegenslagen uit de mist opdoemen waar men geen rekening mee had gehouden, of waar collega’s die niet meer doen dan waar ze voor zijn aangenomen een rem zetten op de mogelijkheden. ‘Nudgen’ vergt tijd en toewijding, en in het ‘hier en nu’ moet je op ze gaan ‘leunen’, met het gevaar dat de boel breekt, en dan ben je helemaal klaar. 

 

Anders dan bij schaken is het niet voldoende om te studeren op ‘problemen’ en de uitgewerkte oplossingen zoals die gepubliceerd zijn als je in een dynamische omgeving optimaal wilt presteren. De ‘Nerd’ kan van nut zijn, of zelfs onmisbaar, en daardoor zijn of haar gewicht in goud waard zijn, maar er is meer nodig om het team te laten presteren. Je moet Kasparov, of ‘Deep Blue’ niet aanstellen als ‘wereldleider’. En ik kan mij ook niet voorstellen dat ‘Artificial Intelligence’ ooit die kwaliteit zal hebben om tot in het kleinste detail op elk vlak het optimale resultaat te behalen. Laat staan dat enige mens daar ooit toe in staat zou zijn. Geen wonder dat het zo’n chaos is in de wereld, waarin geobsedeerde medemensen, gesteund door ‘Artificial Intelligence’ waar ze niks van begrijpen, maar waar ze desondanks blind op vertrouwen, als bezetenen in de weer zijn om te realiseren wat geen enkel mens kan realiseren. Ook niet met behulp van ‘Deep Blue’ en haar broertjes en zusjes. Laat het los! Doe een stap, of liever vele stappen terug, en kijk naar de puinhoop die we ervan gemaakt hebben. Ja, ‘Beste Bedoelingen’. Hitler en Stalin hadden ook ‘Beste Bedoelingen’. Elk kerkgenootschap, elke cult, zit tjokvol mensen met ‘Beste Bedoelingen’. Maar als je tijdens elke race al bij de eerste bocht in de bandenstapel belandt, hoor je thuis op de tribune, en niet in een raceauto. Als je elke oorlog verliest, dan moeten we niet opschalen naar méér geld, of nukes om de concurrentie simpelweg uit te schakelen, en door de ‘fallout’ ook onszelf. Dan hoor je niet eens in de buurt van de wapenkamer te mogen komen. Ga maar thuis ‘Gamen’. Maar val ons niet lastig. 

0 comments

De Russische dreiging

Moeten we bang zijn voor de Russen? 

 

Ja, maar niet omdat Poetin snode plannetjes aan het smeden is om Europa aan te vallen. Maar omdat Rusland klaar is met onze pogingen om dat land te ontdoen van haar soevereiniteit, en haar positie binnen ‘BRICS’, het alternatief voor ons eigen ‘WEF’-gedreven ideaal van een globalistische wereld waarin niemand nog iets bezit, en iedereen gelukkig zal zijn, beschermd door ‘Big Brother’ en de NAVO. Na de val van de Sovjet Unie schreef de ‘Neocon’ Francis Fukuyama dat we aan het eind van de ‘Geschiedenis’ waren gekomen. Tevens gereflecteerd in dat interview van Ron Suskind waar ik in mijn bijdrage van gisteren al naar verwees. ‘We are an Empire now!’ Geen zaken meer met je ‘Reality Based’ bezwaren.

 

Die ‘Clash of Civilizations’, met enerzijds de unipolaire-wereld waar het ‘WEF’ (en andere globalistische organisaties onder controle van het westen) naar streeft, die eerder getuigt van een mondiale ‘bipolaire stoornis’, zoals ik recent betoogde, en anderzijds het idee dat een multipolaire-wereld de enige realistische keuze is, is nu onderweg. Huntington, en zijn leerling Fukuyama mikten op een ‘Remaking of the World Order’, met de ‘Onmisbare’ Verenigde Staten in een leidende rol. De propositie van de voorstanders van die unipolaire wereld is kort samengevat dat je niks meer zult ‘bezitten’, maar intens gelukkig zult zijn. Vrede op aarde in welbehagen. De tegenstanders van dat ideaal wijzen vrede niet af, noch welbehagen, maar voorzover ze er over nagedacht hebben, en het geen ‘knee-jerk’ defensieve houding is, menen ze dat de culturele en praktische verschillen te groot zijn om ze uit te gummen, of op te bergen in onschuldige ‘lifestyle’ expressies die dan in praktische zin betekenisloos zijn. Maar ze menen zelfs dat het spanningsveld tussen die culturen ook nuttig en nodig is om te voorkomen dat we als ’soort’, als ‘Homo Sapiens’, afglijden richting ‘vee’. Om de evolutie van de ‘soort’ niet af te breken, moeten we doorgroeien. Het heelal verkennen. De aarde nog beter leren kennen. Terwijl we manieren vinden om explosies van geweld op een rationele manier de baas te worden. 

 

Mijn opmerking over ‘bipolariteit’ als kenmerkend voor de unipolaire wereld zie ik overal om mij heen bevestigd, waar mensen de meest onmogelijke ‘principes’ aan elkaar knopen, en er een kleurige, totaal onvoorspelbare lappendeken van maken waardoor je lelijk in je kuif gepikt kan worden als je denkt dat mensen wel consequent vanuit een bepaald principe zullen denken en handelen. Een journalist van ’Sky’ vroeg aan Cameron, die de wereld rondreist als Britse minister van buitenlandse zaken, na te zijn geflopt als premier, met de boodschap dat geld geven aan Oekraïne voor die oorlog van de NAVO tegen Rusland op hun grondgebied een goede ‘investering’ is, hoe de Britten zouden reageren als een ander land een raket zou afvuren op de Britse ambassade. Zonder ook maar een seconde te aarzelen verzekerde hij de journalist, en de kijkertjes thuis, dat de Britten keihard terug zouden slaan. Waarop die journalist vroeg hoe het dan kon dat Cameron de vergeldingsaanval van Iran op Israel, nadat dat land de Iraanse ambassade in Damascus in de as had gelegd met een raketaanval, veroordeelde? 

 

Het is niet uniek dat een land meent zich dat soort ‘oplossingen’ te kunnen veroorloven, en Israel grossiert in keuzes die tegen alle internationale normen, wetten, regels en waarden ingaan, consequent afgedekt door de Verenigde Staten. En in voormalig Joegoslavië bombardeerde de NAVO ook zonder scrupules de Chinese ambassade. Want ‘We are an Empire now!’. En ze contracteerden ook daar Bin Laden en zijn ‘Al Qaida’ als proxies voor het ‘vuile werk’. Volgens mijn ‘lezing’ van de ontwikkelingen in Oekraïne ziet u hoe ik die coup van 2014, het ‘opschonen’ van het politieke speelveld, met ‘doorgestoken kaart verkiezingen’ tussen twee smaken ‘Ben&Jerry’, gevolgd door een burgeroorlog om ‘andersdenkenden’ in de Donbas een kopje kleiner te maken, of de grens over te jagen, wat dramatisch anders uitpakte, is het ook daar pure cynische berekening. Het is niet ‘wegkijken’ van het gegeven dat de ultra-nationalisten in dat land, en de Russische vijanden van Poetin en de zittende Russische regering ‘white supremacists’ en Nazi’s zijn. Het interesseert hen gewoon niks. In hun unipolaire wereld is dat betekenisloos. Een ‘lifestyle’. En mooi als die lui daardoor bruikbaar zijn in de strijd tegen Poetin en de weerbarstige Russen. Als ze ‘antifascisten’ nodig hebben, of politici die gretig de eigen welvaart van een land slopen ten bate van een ‘Groene Illusie’, terwijl het vrijgemaakte geld direct naar de oorlog in Oekraïne gaat, dan werken ze met die groepen. 

 

Of ze Israel steunen, of Iran, wordt bepaald door de vraag welke keuze een unipolaire wereld dichterbij gaat brengen. Punt. De ‘lifestyle’ van de Joden in Israel, of de Shiieten in Iran interesseert hen de rozen. En je ziet dat gereflecteerd in onze hele samenleving, waar ‘Do-Gooders’ de meest moorddadige terroristen met open armen ontvangen, en alleen in het geweer komen als iemand oppert om het kind niet met het badwater weg te kieperen, en onze bestaande cultuur en de landsgrenzen met enige respect te benaderen. In Georgië voeden de globalisten protesten tegen het voornemen van de gekozen regering om een wet door te voeren die tot doel heeft het land te beschermen tegen ‘regime change’ operaties. Gisteren sloeg een door de globalisten aangestuurde politicus in de volksvertegenwoordiging een politicus van de regeringspartij snoeihard fysiek onderuit, zoals je eerder veel zag in Oekraïne. Dat zijn dan de mensen die onze normen en waarden zeggen te verdedigen. Die wet wordt afgeschilderd als een ‘Russische’ wet, maar het is een wet die al in 1937 in de Verenigde Staten werd ingevoerd, bedoeld om buitenlandse inmenging in binnenlandse aangelegenheden te voorkomen, zonder meteen je toevlucht te nemen tot keiharde censuur, waar Europa een voorkeur voor heeft. Al heeft de EU recent ook zo'n identieke wet doorgevoerd. Als een ‘Influencer’ geld krijgt uit het buitenland, dan moet dat gemeld worden. De voormalige campagneleider van Trump, Paul Manafort, werd op basis van die wet veroordeeld. En nee, het was geen Russisch geld, maar geld uit Oekraïne dat hij niet had aangemeld. 

 

Het moedwillig, en opportunistisch ontwrichten van de hele wereld, om middels ‘Verdeel en Heers’ de ontwikkelingen te kunnen beheersen, terwijl ‘Blackrock’ alles ‘beheert’ wat van waarde zou kunnen zijn, samen met geassocieerde ‘Fondsen’, wat je vervolgens bij hen kunt huren/leasen, mits je ‘social credit’ voldoende is, zie ik niet als een kansrijke propositie, maar ik verkeer niet in een positie die mij de mogelijkheid geeft iets te veranderen, dus beperk ik mij tot het becommentariëren van de ontwikkelingen, terwijl ik op het persoonlijke vlak zo goed en zo kwaad als dat gaat probeer buiten schot te blijven. Nu terug naar de opening, met de vraag of we bang moeten zijn voor de Russen. Denk even terug aan Carlson’s interview met Poetin, waarin de Rus een lange inleiding nodig had om te onderbouwen dat Cultuur, en gedeelde normen en waarden, uiteindelijk de doorslag zullen geven, en dat zij het cynisme zullen overwinnen. Een boodschap die niet aan Carlson besteed was, noch aan velen die naar dat interview hebben gekeken, ben ik bang. Maar als ik mij niet vergis zien we nu wat Poetin bedoelde in de praktijk. In Oekraïne beginnen meer en meer mensen door te krijgen dat ze gebruikt zijn, en worden, voor cynische machtsspelletjes. Bij Chasiv Yar lopen zelfs de meest fanatieke ‘Right Sector’ Azov bataljons weg. Ze háten de Russen, maar ze zien hoe de NAVO hen gebruikt, en ineens groeit het besef dat ze niet passen in een unipolaire wereld waarin hun meest dierbare overtuigingen slechts een bruikbare ‘lifestyle’ zijn. Een ‘kledingmerk’, een tattoo, een vlag, een voetbalclub, een kapsel, een ‘patch’ op je uniform. 

 

Nog een klein stapje, en ze vragen zich af waar hun eigen haat vandaan komt? Wie waren die cynici die hen met mestvorken tegelijk voedden opdat ze die haat konden exploiteren ten bate van dat unipolaire ideaal? Waarom leverden onderhandelingen akkoorden op, maar werden die vervolgens systematisch ondermijnd door geslepen volksmenners die zich de techniek van het ’nudgen’ eigen hadden gemaakt, waardoor geen enkele afspraak, belofte of contract iets waard is? ’Not One Inch’ niet, en ‘For As Long As It Takes’ niet. Een koekje op het Maidanplein, en volgende stop een ondiep graf in de vrije natuur, tussen de puinhopen van wat ooit jouw huis was, of dat van de buren. En waarom? Om het ideaal dichterbij te brengen van een wereld waarin je niks meer zult bezitten, maar intens gelukkig zult zijn met je ‘lifestyle’, je kledingmerk, je tattoo, je vlag en je voetbalclub? Fuck!

 

Let wel, als u erg gehecht bent aan die unipolaire wereld, en u meent dat we als Nederland het stokje over moeten nemen van de gedesillusioneerde proxies in Oekraïne, of waar dan ook in de wereld, dan komt er een moment dat een directe confrontatie met de landen die een multipolaire wereld voorstaan ook bij ons schade en slachtoffers op gaat leveren. Omdat zij zekere principes en normen en waarden die hen dierbaar zijn verdedigen, en geen vrede kunnen sluiten met het principe dat er geen principes zijn, en alles slechts een ‘lifestyle’ is. 

 

0 comments

Eet maar stondpunten

Terwijl vier partijen nog druk zijn met formeren, komt het demissionaire kabinet vervroegd met een ‘voorjaarsnota’.

 

In die ‘voorjaarsnota’ geeft het kabinet van Rutte nog vele miljarden extra uit, waarvoor geen dekking is. De hoofdschotel is meer geld naar Oekraïne, maar ook andere populaire gerechten worden voor onze neus op tafel gezet. Waar het kabinet de behoefte voelt om de illusie te wekken dat gestreefd wordt naar het vinden van extra geld, heeft men ‘technische’ oplossingen in de aanbieding die neerkomen op (theoretische) lastenverhogingen voor mensen die het nu nog redden zonder steun van de overheid, voorzover ze hun inkomen al niet uit de ‘staatsruif’ ontvangen. 

 

De reparatie van het ‘Toeslagenschandaal’ kost geld. ‘Groningen’ kost geld. En iedereen wil iets doen aan de ‘Crisisopvang’, waarvoor het kabinet denkt aan meer geld, inplaats van de ‘Crisis’ zelf op te lossen, waardoor de hoeveelheid geld die er naartoe moet met de tijd nog toeneemt. Er gaat meer geld naar het ministerie van ‘Oorlog’, alhoewel vooralsnog niet helder is hoe dat geld ons land ook beter moet beschermen tegen enige dreiging, waar alles wat de industrie nu nog kan produceren direct naar Oekraïne en Israël gaat, tot en met de reserveonderdelen aan toe, en er geen capaciteit is om aan extra vraag te voldoen. Geheel los van het gegeven dat er een enorme ‘mismatch’ is tussen wat ons land nodig heeft om zich te kunnen verdedigen, en wat we hebben aangeschaft voor het bestaande leger. In het bijzonder als je accepteert dat de enige serieuze dreiging die van Rusland is. 

 

Geen dubbeltje van al die extra miljarden die het demissionaire kabinet rondstrooit kan je aanmerken als een ‘investering’. U moet het mij maar niet kwalijk nemen, maar in mijn vocabulaire is een ‘investering’ een naar voren gehaalde uitgave die op termijn gaat renderen. Waarbij dat rendement gebruikt wordt om de openstaande schuld af te bouwen, en de winst kan worden bijgeschreven. Infrastructuur-projecten kunnen renderen door de toegenomen mogelijkheden voor productieve ondernemingen om hun productie te vergroten, of de eigen kosten te verlagen als een product tegen lagere kosten, en sneller geleverd kan worden. Een dijk kan landbouwgrond ontsluiten, voorheen de bodem van de Zuiderzee, en langs die weg renderen. Een dijk rond een ‘spaarbekken’ waarin water wordt opgevangen, dat kan dienen als een ‘accu’ door water erin te pompen als er teveel elektra wordt geproduceerd, om het via generatoren weer terug te krijgen als er te weinig elektra wordt opgewekt om aan de vraag te kunnen voldoen, en zo het ‘net’ te stabiliseren, terwijl dat ‘spaarbekken’ tevens de irrigatie van landbouwgrond kan garanderen, alsmede de drinkwatervoorziening, dat is een investering. 

 

Geld pompen in oorlogen en crisissen, die je als regering had moeten voorkomen, is geen investering, maar weggegooid geld. Marieke Stellinga is econoom, maar ze zit er, net als zoveel andere economen en ‘Gasten aan de Stamtafel’ anders in dan ik. Zij beziet de economie door een compleet andere bril, en meent dat we in Nederland ‘Handen Tekort’ komen door de overstelpende ‘Vraag’, waardoor de regering ‘Keuzes’ moet maken. Als je met ondernemers gaat praten die actief zijn in de échte economie, dus niet als iemand die levert wat de overheid vraagt, maar levert aan privé-personen, dan klagen ze steen en been over de concurrentie van de overheid. Als je bij het ‘COA’, of een gesubsidieerde ‘Stichting’, of als ‘Leuterkous’ op de gesubsidieerde TV, kwebbelend over alle crisissen en oorlogen die de overheid veroorzaakt of gaande houdt, méér kunt verdienen dan in de échte economie, waarom zou je de overstap naar zo’n lucratieve ‘baan’ dan niet maken? Geen verantwoordelijkheid. Geen ‘Checks and Balances’. 

 

Menigeen die mij hier de afgelopen jaren ziet ‘mopperen’ op dit blog begrijpt er helemaal niets van. Wat zit ik toch te ‘klagen’? Kijk om je heen! We zijn rijker dan ooit! Het gaat ons enorm voor de wind! Geen stoeltje vrij op het terras als het een keer mooi weer is. Iedereen is op vakantie, of net terug. Elke peuter heeft een ‘I-Phone’, én een ‘Phat-Bike’. Schreeuwende tekorten in het ‘Onderwijs’, waar met elke nieuwe dag weer een ‘lifestyle’ thema wordt bedacht waar óók aandacht aan moet worden besteed, terwijl elk kind met de hik meteen begraven wordt onder de extra aandacht. Alleen kunnen ze niet lezen en rekenen tegen de tijd dat ze vijftien zijn, en rijgen ze op onbewaakte momenten andere kinderen aan het mes, of beunen ze bij als ‘uithaler’, of ‘distributeur’ van dope, maar dat levert weer volop ‘werk’ op voor de meest uiteenlopende academici, onderzoeksbureaus, begeleiders, politiediensten en vergadertijgers. Wat is dan het probleem? Die mensen hebben allemaal ‘werk’?

 

Mijn ‘klacht’ betrof niet mijzelf, benadrukte ik steeds. Maar dat zijn typisch de signalen die wijzen op een naderende afgrond, omdat het ‘decadent’ is. Er zijn altijd ‘vrijgestelde’ mensen in een welvarende samenleving, die overigens keihard werken als Kunstenaar, of ‘Geleerde’, en alle landen die op enig moment in hun geschiedenis buitengewoon rijk waren getuigen daarvan. Maar hoe voorkom je de kater? Niet door die Kunstenaar of de ‘Geleerde’ aan de lopende band te zetten, maar de ‘Mariekes Stellinga’ en anderen die niets produceren, niets verfraaien, en geen ‘Eureka’s!’ voortbrengen, maar ‘stondpunten’ en andere spijtbetuigingen waar ze verder niet op afgerekend worden. ‘Maar het is een sympathiek mens met goede bedoelingen die zo goed kon leren op school!’ Ja, mooi. Gezellig. Lekker rond het kampvuur op het strand, mooie verhalen, maar stel er geen beloning tegenover, anders dan een ‘basisinkomen’ dat je aan elke burger beschikbaar stelt. Bedenk ook dat veel van die ogenschijnlijke rijkdom op dit moment bestaat uit niet afgedragen pensioenpremies van ‘ZZP’-ers, die niet sparen voor hun ‘Oude Dag’, het in het ‘hier en nu’ uitgeven, aangevuld met torenhoge ‘leases’, leningen en hypotheken, waardoor ze straks geld tekort komen, afgezet tegen de generatie die wél spaarde, en dat spaargeld liet renderen. Renderen? Zie hierboven. En een overheid die structureel geld tekort komt, gaat dat rendement van die spaarders nu ‘afromen’ ten behoeve van het eigen, niet-renderende, niet-productieve uitgavenpatroon behorend bij het eigen ‘Empire’. 

 

Op het ‘In English’ gedeelte heb ik eerder vandaag een stukje geschreven waarin ik heb getracht te schetsen hoe we daar terecht zijn gekomen, benaderd vanuit keuzes die enigszins logisch verklaarbaar zijn door onze hang naar een leven dat niet ‘saai’ is, maar daarom nog wel stupide. Dat ga ik hier niet integraal in vertaling toevoegen, want ik ga er vanuit dat u Engels wel kunt lezen, en anders is er nog ‘Google Translate’. Dat stukje en het bovenstaande vullen elkaar aan. Maar waar Marieke Stellinga meent dat de overheid keuzes moet maken, vrees ik dat die voor de overheid gemaakt gaan worden door de ‘Internationale Markt’ die klaar is met onze oorlogen en crisissen. Ze steken er geen geld meer in, omdat het niet rendeert, en willen niet meer leveren wat we nodig hebben, waardoor de prijzen door het dak gaan. ‘Eet maar bijles. Of ‘stondpunten’. Of rapporten van Onderzoekers.’

0 comments

View older posts »